άρθρο του πρ. πρέσβυ του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, Marwan Emile Toubassi
Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κόσμος δεν έχει ξαναδει τέτοια ταχύτητα μεταβλητών και ποικιλομορφία των περιφερειακών και διεθνών συμμαχιών, όπως συμβαίνει σήμερα. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση του Ανατολικού Σοσιαλιστικού Μπλοκ, η μονοπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων εδραιώθηκε μέσω όλων των μορφών ηγεμονίας υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών που επέβαλαν τις πολιτικές και τις θέσεις τους στους συμμάχους τους, ιδιαίτερα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες σήμερα υποφέρουν από την αυξανόμενη υστερία ενόψει της νέας νεοφιλελεύθερης κρίσης αφενός, και αφετέρου των επιπτώσεων των άδικων κυρώσεων των ΗΠΑ στη Ρωσία.
Η πραγματικότητα και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης απειλούνται από τη διαφοροποίηση των θέσεων ορισμένων χωρών σε καίρια και φλεγοντα ζητήματα (Γαλλία, Γερμανία). Η καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να είναι αυτό που επιδιώκουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία, αλλά για πολύ διαφορετικούς λόγους. Παρόλα αυτά, η Ευρωπαϊκή Ένωση κινείται προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και ακολουθεί το πρότυπο της εξωτερικής της πολιτικής στα περισσότερα παγκόσμια ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του παλαιστινιακού.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει εγκλωβισμένη στην τροχιά των αμερικανικών πολιτικών υπό το πρίσμα της διεύρυνσης και ισχυροποίησης του ΝΑΤΟ, οι πολιτικές του οποίου υπαγορεύονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ οι λαοί της ΕΕ πληρώνουν υψηλό τίμημα για αυτήν την επιλογή, όσον αφορά στα ζητήματα της ενέργειας, της οικονομίας και της κοινωνικής πολιτικής.
Υπό το πρίσμα αυτών των ραγδαίων αλλαγών και της όξυνσης της σύγκρουσης Ρωσίας με τη Βορειοατλαντική Συμμαχία, η οποία εκδηλώθηκε από το 2014 μετά την απόπειρα των Ηνωμένων Πολιτειών να ελέγξουν την Ουκρανία και να απειλήσουν την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας προκαλώντας έναν πόλεμο δια αντιπροσώπου (Ουκρανία) με στόχο την επέκταση των συνόρων του ΝΑΤΟ.
Οι ΗΠΑ γίνονται τώρα μάρτυρες των επιπτώσεων της αστάθειας και του κοινωνικού και οικονομικού χάους που απειλούν τη σταθερότητα και την ενότητα της ίδιας τους της χώρας καθώς εξαπλώνονται οι εκδηλώσεις βίας και χάους καθώς οι δολοφονίες και οι ένοπλες επιθέσεις έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα, ας μην ξεχνάμε την εισβολή στο Καπιτώλιο κατά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Αυτό συνοδεύεται από τον πυρετό των αμερικανικών ενδιάμεσων εκλογών για το Κογκρέσο που θα διεξαχθούν το πρώτο δεκαπενθήμερο του ερχόμενου Νοεμβρίου, οι οποίες ενδέχεται να ανατρέψουν την κυβερνητική πλειοψηφία του «Δημοκρατικού» κόμματος του Προέδρου Μπάιντεν, σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, η οποίες δείχνουν τη νίκη των δύο Ρεπουμπλικάνων από το κόμμα του πρώην προέδρου Τραμπ. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα εμποδίσει τον Μπάιντεν να συνεχίσει να εφαρμόζει τις πολιτικές του, αν και συνειδητοποιούμε ότι οι στρατηγικές της αμερικανικής πολιτικής υφαίνονται από το βαθύ κράτος. Πρόκειται για στρατηγικές που εξυπηρετούν το δόγμα της αμερικανικής ηγεμονίας στο παγκόσμιο σύστημα. Πάντως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών για το Κογκρέσο, κατά την άποψή μου δεν θα αλλάξει τίποτε ουσιαστικά για τα αναφαίρετα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού μας, τα οποία αφορούν πρωτίστως στο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ενός λαού που υπομένει μια ιστορική αδικία για περισσότερες από επτά δεκαετίες. Όλες οι αμερικανικές διοικήσεις υποστήριξαν και στάθηκαν στο πλευρό του κατοχικού κράτους του Ισραήλ και της αποικιακής του επιχείρησης, με την εξάπλωση του εποικισμού, την περαιτέρω προσάρτησης εδαφών και της εβραιοποίησης της Ιερουσαλήμ, του Αλ-Ατζουάρ και της Χεβρώνας. Όσο για τις εκλογές της Κνεσέτ – για πέμπτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, γεγονός που αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα τη δομική κρίση στο σύστημα του κατοχικού κράτους – δεν διαβλέπω δυνατότητα για σοβαρές διαπραγματεύσεις καθώς δεν υπάρχει τέτοια επιθυμία σε κανένα απο τα δυο σιωνιστικά στρατόπεδα. Η στάση της Δύσης, με τα δυο μέτρα και σταθμά καθιστά αδύνατη την λογοδοσία και επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ για τα εγκληματά του καθώς η επιρροή της δύναμης και των χρημάτων του σιωνιστικού κινήματος ορίζουν τις εξελίξεις.
Παρατηρούμε με ενδιαφέρον όμως και άλλους πολιτικούς μετασχηματισμούς στον κόσμο σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών που διεξήχθησαν σε πολλές χώρες οδήγησαν στην επάνοδο πρόοδο των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων όπως στη Λατινική Αμερική (Βραζιλία, Αργεντινή, Βολιβία) και δυστύχώς σε μια ανασύνταξη δυνάμεων της ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Σουηδία).
Η αραβική σύνοδος κορυφής στην Αλγερία ξεκίνησε ως μια νέα προσπάθεια επανένωσης του αραβικού κόσμου. Αυτό που ψευδώς ονομάστηκε Αραβική Άνοιξη και οι καταστροφικές συνέπειες της είναι εμφανείς ακόμα και σήμερα. Οδήγησε στην αποδυνάμωση της έννοιας του εθνικού κράτους στον αραβικό κόσμο και έθεσε το παλαιστινιακό ζήτημα σε δεύτερη προτεραιότητα.
Οι ΗΠΑ επιχειρούν στο πλαίσιο της στρατηγικής τους να ενσωματώσουν την κατοχική δύναμη (Ισραήλ) στην αραβική περιοχή είτε μέσω του στρατιωτικού και οικονομικού τους ρόλου, είτε με συμφωνίες εξομάλυνσης είτε με συμφωνίες για το αέριο και την ενέργεια προσπαθώντας εκ νέου να επιβάλλουν το απορριφθέν ειρηνευτικό σχέδιο του Τραμπ )deal of the century), όπως είδαμε και στην περίπτωση του προέδρου Μπάιντεν πριν ένα μήνα στο Ριαντ.
Εμείς στην Παλαιστίνη αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στον κόσμο, και ως εκ τούτου θα υπάρχουν επιπτώσεις και σε εμάς χωρίς αμφιβολία.
Τώρα είναι η ευκαιρία για τους Άραβες να πετάξουν απο πάνω τους το πέπλο του φόβου και να ενωθούν ώστε να προστατέψουν τα κοινά μας συμφέροντα.
Οι Άραβες πρέπει τώρα, να απορρίψουν την επιβληθήσα πολιτική περιορισμού των ΗΠΑ και να εκμεταλλευτούν την εσωτερική κρίση και υστερία των Ηνωμένων Πολιτειών, τον φόβο και την αστάθεια της Δύσης από την κλιμάκωση του συνεχιζόμενου πολέμου και να διευρύνουν τους ορίζοντες των σχέσεών τους προς Ανατολάς.
Οι αραβικές χώρες θα πρέπει να προχωρήσουν υιοθετώντας ανεξάρτητες οικονομικές στρατηγικές, ιδίως όσον αφορά το θέμα του φυσικού αερίου, του πετρελαίου και του τουρισμού, προκειμένου να διαφυλαχθεί ο εθνικός ρόλος των κρατών και η εδαφική τους ακεραιότητα. Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ θα πρέπει να αναθεωρηθούν θέτωντας ως προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των αραβικών εθνικών συμφερόντων.Αναφέρομαι ιδιάιτερα στο ζήτημα του τερματισμού της κατοχής και τη σχέση με το Ισραήλ, την ανάγκη επιστροφής στο μποϊκοτάζ και απομόνωσής του ως σύστημα απαρτχάιντ και κράτος τρομοκράτη.
Είναι πλέον ζωτικής σημασίας η στρατηγική της κοινής αραβικής προσπάθειας βάσει των διατάξεων και ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών πέρα από τις αποφάσεις των αραβικών συνόδων κορυφής. Πρέπει να απαιτηθεί άμεσα η διεθνής προστασία του παλαιστινιακού λαού σύμφωνα με το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ (ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα προ του Ιουνίου του 1967, συμπεριλαμβανομένης της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ), και να επιλυθεί το ζήτημα των προσφύγων (Ψήφισμα 194 του ΟΗΕ).
Θα πρέπει επίσης να ασκηθεί πίεση στα κράτη – μέλη ώστε να στηρίξουν και να εξασφαλίσουν την πλήρη ένταξη του Κράτους της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη.
Η κατάσταση πααγκοσμίως επιδεινώνεται με δραματικούς ρυθμούς και πρέπει να αντιδράσουμε στις καταστροφικές πολιτικές του «αμερικανικού ονείρου» παραμένοντας αισιόδοξοι και αποφασισμένοι ότι στο τέλος θα επικρατήσουν η δικαιοσύνη, η παγκόσμια ειρήνη και ελευθερία.
Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, πρέπει να διατρανώσουμε την επίσημη και λαϊκή μας επιμονή σε όλους τους εθνικούς θεσμούς και αποφάσεις του Κεντρικού Συμβουλίου της PLO. Η αυξανόμενη λαϊκή μας αντίσταση στο έδαφος, η θέση μας σε διάφορα διεθνή φόρα, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, αποκαλύπτουν τις πολιτικές και τα εγκλήματα της Ισραηλινής κατοχής καθώς και τις χώρες που την στηρίζουν.
Ένα νέο παγκόσμιο μέτωπο αναπτύσσεται μέσα από τις σχέσεις μας, την αλληλεγγύη των προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων που μάχονται για την ειρήνη, το δικαίωμα του λαού μας στην αυτοδιάθεση, και την ελευθερία, νικώντας την βάρβαρη ισραηλινή κατοχή.
Παραμένουμε ανένδοτοι μέχρι την τελική νίκη!