Είναι αμέτρητα τα περιστατικά γυναικών που αναζητούν προστασία από τις αρχές επειδή υφίστανται κακοποίηση και απειλές από άνδρες. Τις περισσότερες φορές βρίσκουν κλειστές πόρτες. Είτε δεν γίνονται πιστευτές, είτε συναντούν την απροθυμία των αρχών να κάνουν το παραμικρό. Οι υποθέσεις έμφυλης βίας υποτιμώνται συστηματικά από την αστυνομία με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να συνεχίζουν να ζουν μέσα στην κακοποίηση και τη διαρκή τρομοκράτηση ή και να δολοφονούνται, όπως στην περίπτωση της Κέρκυρας.
Αυτή η πραγματικότητα γίνεται ακόμη πιο εξοργιστική από τη στιγμή που όλα τα στοιχεία και οι στατιστικές δείχνουν ότι η μεγαλύτερη απειλή για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των γυναικών είναι η έμφυλη βία. Έχουμε δηλαδή, ένα σύστημα (Αστυνομία, Δικαιοσύνη), που ενώ είναι επιφορτισμένο να προστατεύει τους πολίτες, υποβαθμίζει συστηματικά τον μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετωπίζει ο μισός πληθυσμός – οι γυναίκες. Και αυτό γιατί οι σεξιστικές αντιλήψεις που κρύβουν, υποτιμούν ή και δικαιολογούν την έμφυλη βία, που αθωώνουν εκ των προτέρων τους δράστες και ενοχοποιούν τα θύματα διαμορφώνουν συνειδητά ή ασυνείδητα τις αντιδράσεις τόσο της Αστυνομίας όσο και της Δικαιοσύνης απέναντι στα περιστατικά έμφυλης βίας.
Πίσω από κάθε φριχτή δολοφονία γυναίκας που γίνεται πρωτοσέλιδο και προκαλεί μεγάλη αλλά πρόσκαιρη αγανάκτηση, κρύβονται χιλιάδες άλλες περιπτώσεις γυναικών που ζουν καθημερινά υπό το καθεστώς της βίας και του φόβου γιατί η κοινωνία και ένα ολόκληρο σύστημα προστασίας και απονομής δικαιοσύνης είναι έτσι (πατριαρχικά) δομημένα ώστε να κάνουν τα στραβά μάτια.