-του Κωνσταντίνου Πουλή

Έχει περάσει μία μέρα από τότε και παρακολουθώντας να χτίζεται το αυταρχικό τσουνάμι των εντελώς ανεξέλεγκτων αντιδράσεων εκ μέρους του κράτους και το όργιο αστυνομικής αυθαιρεσίας στο Γαλάτσι, το να «λέμε τα καίρια» στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει να πούμε ότι ώς εδώ αρκετά. Καταλάβαμε, τρόμαξε και ταπεινώθηκε ο άνθρωπος, του συμπαρασταθήκαμε, δεν χρειάζεται τώρα να ανοίξουν άλλα πενήντα κεφάλια αναρχικών και περαστικών για να το εμπεδώσουμε.

Ακούσαμε αναλύσεις για τη συμβολική βαρύτητα αυτής της χειρονομίας που «παραπέμπει στον φασισμό». Το σημερινό φύλλο των Νέων κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο «Φασισμός» (δεν λογαριάζω την εφημερίδα Δημοκρατία, όπως ο στατιστικολόγος τις ακραίες τιμές). Αν ψάχνετε, προτείνω, για κάτι που να παραπέμπει στον φασισμό, αναζητήστε το στην περίπτωση του φυγόδικου Χρήστου Παππά με τη χιτλερική στολή, για τον οποίον δεν υπήρξε καμία επικήρυξη όπως παρατήρησαν πολλοί.

Θέλω να πω ότι αν σας φαίνεται ότι εδώ υπήρχε μία συμβολική, συνειρμική σχέση με πράξεις φασιστικού περιεχομένου στην προκειμένη περίπτωση, ο φασισμός έχει το χαλαρό νόημα του αυταρχισμού, που του αποδίδει η καθομιλουμένη. Στην περίπτωση των ένστολων χρυσαυγιτών που μπήκαν στο Γαλάτσι και χτυπούσαν άσχετους ανθρώπους για να τρομοκρατήσουν, δεν πρόκειται για συμβολική παρουσία του φασισμού, πρόκειται για ωμή, ανεξέλεγκτη βία. Το ίδιο και για το περιστατικό με το πεντάχρονο παιδί, για το οποίο η αστυνομία εξηγεί ότι δεν το χτύπησε, απλώς πόνεσε ο λαιμός του από τα χημικά που έριξαν! Να επιμείνουμε λίγο σε αυτό, η αστυνομία απαντά για το αν χτύπησε πεντάχρονο (ναι, εκεί βρισκόμαστε) και επισημαίνει ότι απλώς και μόνο έριξε χημικά εκεί που βρισκόταν το παιδί με τον δίδυμο αδερφό του.

Εμείς, από την πλευρά του κινήματος που πρέπει να αποφασίσει τα μέσα με τα οποία θα δρα, έχουμε κάθε δικαίωμα να σκεφτόμαστε και να λέμε ότι αυτές οι δράσεις μας ταιριάζουν ή δεν μας ταιριάζουν, μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν. Και επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτή τη στιγμή να μην αφήνουμε να καθοδηγείται η κουβέντα από τις ορέξεις του μιντιακού συστήματος, είναι πάρα πολύ χρήσιμο να λυθεί γρήγορα η παρεξήγηση που δημιουργήθηκε: Τη στιγμή που αυτή η επιχειρηματολογία γίνεται όπλο στα χέρια του Χρυσοχοΐδη για να ξεδιπλωθούν ακόμη περισσότερο τα κατασταλτικά μέτρα που αυτή τη στιγμή τόσο ανερυθρίαστα χρησιμοποιούνται εις βάρος διαδηλωτών, καταληψιών και περαστικών, χρειάζεται και πάλι να τοποθετηθούμε έχοντας αίσθηση των αποχρώσεων: δεν έχουμε μόνο να διαλέξουμε όχθη και να τοποθετηθούμε είτε με το πλακάτ είτε με τον Χρυσοχοΐδη. Μπορούμε ταυτοχρόνως να στηλιτεύσουμε μία δράση που δεν μας αντιπροσωπεύει, αλλά την ώρα που αυτή η δράση αποκτά διαστάσεις κεντρικής επικοινωνιακής σημαίας στα χέρια του εναπομείναντος στρατού χρυσαυγιτών που αποκαλείται ελληνική αστυνομία, θα πρέπει να επαναφέρουμε τη συζήτηση στα ουσιώδη, δηλαδή αλληλεγγύη στις καταλήψεις και παραίτηση του Χρυσοχοΐδη.

Ήταν πικρά διασκεδαστική η υπόμνηση της ιστοσελίδας katiousa.gr ότι η Νέα Δημοκρατία στην πραγματικότητα δεν σοκάρεται καθόλου από τη φοιτητική βία, δεν σοκάρεται από τα τσεκούρια, δεν σοκάρεται από την περίπτωση του βουλευτή Κατσαφάδου.

Αυτό δεν έχει το νόημα κανενός συμψηφισμού, αλλά πολύ απλά υπενθυμίζει ότι όλα αυτά τα αθώα περιστέρια της Δεξιάς που βγήκαν τώρα να μιλήσουν κατά της βίας ξέρουν πολύ καλά ότι υπάρχουν στιγμές που η δική τους βία τούς φαίνεται απολύτως ανεκτή, ακόμη και αν αφορά περαστικούς στο Γαλάτσι ή ανθρώπους που έχουν μόλις σηκώσει τα χέρια ψηλά και δεν προβάινουν σε καμία βίαιη πράξη.

Μέσα στην τόσο χαριτωμένη αγαθή αφέλεια που χαρακτηρίζει τον αρχιματατζή Χρυσοχοΐδη, η επικήρυξη δεν επελέγη ως μέτρο για την αναζήτηση του Χρήστου Παππά, ο οποίος είναι φυγόδικος μετά από καταδίκη για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης που βαρύνεται με φόνους. Επελέγη για όσους φόρεσαν το πλακάτ στον πρύτανη. Όπως έσπευσε να μας εξηγήσει ο Αδ. Γεωργιάδης, τώρα είναι η ώρα να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τον αριστερό φασισμό.

Εξακολουθεί να υπάρχει ένα ξεκάθαρο εμείς και εσείς. Εμείς λοιπόν έχουμε την ευαισθησία να ζητούμε οι αγώνες μας και ο τρόπος με τον οποίο αγωνιζόμαστε να ανταποκρίνονται στο περιεχόμενο ενός κόσμου που ζητάει την ελευθερία και την ομορφιά, και όχι την καταστολή. Ξέρουμε ότι θα υπάρξουν στιγμές που αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την άσκηση βίας. Το γεγονός ότι η φωτογραφία με το πλακάτ ήταν μία βάρβαρη εικόνα, δεν σημαίνει ότι θα υποδεχτούμε με χειροκροτήματα τη βαρβαρότητα όποιου αρπάζεται από εκεί για να δικαιώσει ένστολους βασανιστές.

Το χρέος μας είναι λοιπόν να επαναφέρουμε επίμονα τη συζήτηση στο ουσιώδες: αλληλεγγύη στις καταλήψεις και αλληλεγγύη στα θύματα της αστυνομικής βίας.