Η «Δήμητρα της Λέσβου» η ιστορία της οποίας έγινε ευρέως γνωστή μαζί με μια τραγική εξέλιξη, αυτή του εντοπισμού του άψυχου σώματος της, μετά από βδομάδες που αγνοούνταν, ενέπνευσε τη μουσικό Φένια Χρήστου.

Η Φένια Χρήστου σημειώνει σχετικά για το τραγούδι

Η ιστορία και η προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου με είχε συγκινήσει κάποια χρόνια ακόμη πριν όταν έμαθα για την περίπτωση του από κάποια δημοσιεύματα. Αυτό διότι ο Δημήτρης Καλογιάννης ή αλλιώς « η Δήμητρα της Λέσβου » αποτελεί μία από τις πιο τρανταχτές αποδείξεις πως τούτος ο κόσμος δεν βαδίζει καλά αλλά ούτε και « με τα καλά του »…Kάτι τέτοιο το επιβεβαιώνει άλλωστε η κατάληξη αυτής της ιστορίας, ο «μοιραίος» τρόπος με τον οποίο έφυγε από την ζωή.

Η μάχη του διαφορετικού με το σύνηθες στην ελληνική κοινωνία – μιλώ συγκεκριμένα για αυτήν καθώς εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα – για εμένα έχει ξεπεράσει τα όρια της ανοησίας ή της άγνοιας (στην καλύτερη των περιπτώσεων) · αγγίζει πλέον την χυδαιότητα. Ναι! Είναι χυδαίο να « κρυφοχαχανίζεις » πίσω από την πλάτη ενός « ακροβάτη», είναι χυδαίο εκείνος να προσπαθεί να σταθεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί κι εσύ να ποντάρεις στο πότε και αν θα πέσει. Η ιστορία της Δήμητρας λοιπόν, αποτέλεσε για μένα την αφορμή να αποτυπώσω τις σκέψεις που με απασχολούν από παιδί ακόμη, κι έχουν να κάνουν με την παρατήρηση συμπεριφορών, ανθρώπων και καταστάσεων γύρω μου.

Μέσω αυτού του τραγουδιού προσπάθησα να καταγράψω με τρόπο τρυφερό, την αγνότητα που εξέπεμπε η Δήμητρα. Την απλότητα και την αθωότητα της απεύθυνσης της όταν απέναντι της είχε μίαν « αχόρταγη κάμερα » αποδεικνύοντας πως τόσα πανεπιστήμια, τόσα βιβλία, τόση « μόρφωσις! », τόσοι « καλοί… τρόποι » κι όμως, δεν είναι αρκετά · η κοινωνία μας ακόμη παλεύει να διαχωρίσει την ειλικρίνεια από την αδιακρισία και το χιούμορ από τον εκφοβισμό.

Η « κυρά της συγγνώμης » λοιπόν, είναι μια τραγουδιστική ιστορία εμπνευσμένη από την «Δήμητρα της Λέσβου» και αφιερωμένη στη « Δήμητρα » και την κάθε « Δήμητρα » αυτού του κόσμου η οποία είτε βρίσκει το σθένος να σταθεί περήφανη και όρθια είτε λυγίζει μπροστά στις ατέλειες της σύγχρονης κοινωνίας, πάντα διδάσκει με την αυτοθυσία της.