Του Γιώργου Ρήγα

Ένα πράγμα που πετυχε η Χαμάς με την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου ήταν η επαναφορά του σχεδόν ξεχασμένου Παλαιστινιακού Ζητήματος στο προσκήνιο. Πολλοί μάλιστα ήρθαν σε επαφή με αυτό για πρώτη φορά και, καθώς το θέμα μονοπωλούσε τη δημόσια συζήτηση, ένιωσαν την ανάγκη να πάρουν θέση. Σε μια τέτοια διαδικασία, ο κάθε ουδέτερος παρατηρητής τείνει να ταυτιστεί με την πλευρά που έχει δίκιο ή/και αγωνίζεται για αυτό το δίκιο με ενάρετο και ευγενικό τρόπο. Ή για να το πάρουμε αντίστροφα, ή τάση είναι να γίνεται ταύτιση με την πλευρά που δεν ξεκινά τη σύγκρουση ή/και δεν σφάζει περισσότερο. Ο σκοπός της φιλοισραηλινής προπαγάνδας ήταν να πείσει ότι η παραπάνω θέση ανήκει στο Ισραήλ ή, στη χειρότερη, πως όλοι το ίδιο είναι ώστε ο ουδέτερος παρατηρητής να μην πάρει θέση. Στην υπηρεσία αυτού του σκοπού προωθείται ένα αφήγημα όπου όλα μοιάζουν να ξεκινούν την 7η Οκτωβρίου και όπου τρομοκράτες, εντελώς απρόκλητα και σαδιστικά, διαπράττουν τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα εναντίον ανυπεράσπιστων αμάχων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, κάθε απάντηση μοιάζει και βαφτίζεται δικαιολογημένη αυτοάμυνα και άρα αυτοί που την φέρνουν εις πέρας είναι ήρωες που αποδίδουν δικαιοσύνη.

Η ανωτέρω εικόνα για το Ισραήλ δεν αντέχει σε καμιά σοβαρή κριτική καθώς πολύ εύκολα κάποιος διαπιστώνει πως το Ισραήλ δημιουργήθηκε το 1948 ως αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της βίας ξενόφερτων αποίκων σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού της υπό βρετανική εντολής Παλαιστίνης. Το Ισραήλ συνέχισε να υπάρχει και επεκτάθηκε στηριζόμενο στην διάκριση, καταπίεση, καταστολή και κατοχή των αυτόχθονων. Η βία του ισραηλινού κράτους απέναντι στους Παλαιστίνιους, ακόμα και αν αυτή έρχεται σε απάντηση βίαιων μορφών αντίστασης, είναι διαχρονικά ασύμμετρη και δυσανάλογη με τη βία που αυτό δέχεται. Με δυο λόγια το Ισραήλ και ξεκίνησε τη σύγκρουση και έχει σφάξει περισσότερο.

Επειδή λοιπόν δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση, τα μέσα στη Δύση υπερθεματίζουν τα εγκλήματα της παλαιστινιακής πλευράς ενώ την ίδια στιγμή σχεδόν αποσιωπούν εκείνα των Ισραηλινών. Όταν όλοι γύρω σου σφυρίζουν σε ένα συγκεκριμένο ρυθμό είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναπτύξεις συμπεριφορά August Landmesser. Ταυτόχρονα το σύνδρομο της πρώτης εντύπωσης κάνει τους πιο πολλούς να διστάζουν να αρνηθούν την προκατάληψη που δημιουργούν οι αναφορές για μαζικούς βιασμούς και 40 αποκεφαλισμένα βρέφη. Κάπως έτσι, με τις εικόνες αποκάλυψης που αναπαράγονται στις οθόνες μας είναι φυσιολογικό, ειδικά τις πρώτες μέρες μετά την επιδρομή της Χαμάς πέρα από το φράχτη της Γάζας, πολλοί να παίρνουν θέση υπέρ του Ισραήλ. Όμως πως γίνεται η προκατάληψη να διατηρείται, ή στην καλύτερη να μετατρέπεται σε απάθεια και αδιαφορία, όταν για μήνες εκτυλίσσεται σε απευθείας μετάδοση μια άνευ προηγουμένου σφαγή;;;

Είναι αλήθεια ότι όλοι δεν εκτιθέμεθα στις ίδιες πληροφορίες, ότι δεν βλέπουμε τις ίδιες εικόνες και ότι έχουμε διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες. Όμως στον χρόνο που πέρασε από το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου ο καθένας κατάλαβε πως τα θύματα αυξήθηκαν εκθετικά από τη μία μόνο πλευρά. Πως η συστηματική καταστροφή υποδομών με χρήση τεχνητής νοημοσύνης αφορούσε τη μία μόνο πλευρά. Πως οι δολοφονίες, οι βομβαρδισμοί, οι στερήσεις, οι σφαγές και τραγικοί χαμοί σαν της εξάχρονης Χιντ με 335 σφαίρες αφορούσαν μόνο την μία πλευρά, την παλαιστινιακή.

Γιατί λοιπόν η συλλογική κοινωνία της Δύσης δεν ξεσηκώθηκε και δεν απαίτησε από τις κυβερνήσεις της που στηρίζουν και εξοπλίζουν το Ισραήλ να σταματήσουν τη γενοκτονία;

Ειδικά όταν η εν λόγω συλλογική κοινωνία μεγάλωσε αποδίδοντας στον εαυτό της ρόλο του θεματοφύλακα των ηθικών αξίων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φυσικά ανατράφηκε αναρωτώμενη πως οι απλοί Γερμανοί πολίτες επέτρεψαν το Ολοκαύτωμα; Όλα τα παραπάνω, συμπεριλαμβανομένου και του ερωτήματος για τους Γερμανούς της δεκαετίας του 1940 που προσωπικά με ταλάνιζε για δεκαετίες, κατέρρευσαν μαζί με το μύθο της πάντα σε εγρήγορση ισραηλινής πολεμικής μηχανής την 7η Οκτωβρίου. Πλέον όλοι ξέρουμε πως κάθε έγκλημα είναι εφικτό και ανεκτό εφόσον αφορά κοινότητας που στα μάτια των εκτελεστών της έχουν απωλέσει την ανθρώπινη ιδιότητα.

Για το Ισραήλ και τις κυβερνήσεις της λεγόμενης Δύσης η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση, για τις περισσότερες χώρες του κόσμου, καθώς και της Ελλάδας μέχρι το 2003, είναι πολιτικό κίνημα με πολυσχιδή κοινωνική δράση και ένοπλη πτέρυγα. Για τους σοβαρούς ιστορικούς θα είναι πάντα η έκφραση της παλαιστινιακής αντίστασης απέναντι στην ισραηλινή κατοχή από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και εντεύθεν. Και για εμάς, δηλαδή τη δυτική κοινωνία, θα είναι η δύναμη που ακούσια και εκ παραδρομής μας έβγαλε από το πλατωνικό σπήλαιο αναγκάζοντας μας να αναμετρηθούμε με τον καθρέφτη ώστε να αντικρίσουμε ένα είδωλο όπου, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φαντασιώσεις μας, δεν υπάρχει καμιά ηθική ή πολιτισμική υπεροχή.