Του Ναντίρ Νούρι

Με αφορμή τα 3 περιστατικά θανάτου μεταναστών της τελευταίας εβδομάδας – δύο εκ των οποίων σε κέντρο κράτησης και ένα στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης – επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης με επιτακτικό τρόπο η αναγκαιότητα ύπαρξης των κέντρων κράτησης και οι συνθήκες παραμονής σε αυτά.

Τα «κολαστήρια» αυτά, όπως αποκαλούνται από τις κοινότητες των μεταναστών και όχι άδικα, έχουν μετατραπεί σε αποθήκες ψυχών με άθλιες συνθήκες από ανθρωπιστικής πλευράς. Από πλευράς δε δημοκρατικής αντίληψης των πραγμάτων, αυτά τα κέντρα συνιστούν μια ντροπιαστική συνθήκη στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία.


Ειδικότερα, άθλια είναι η κατάσταση της υγείας πολλών κρατουμένων στα κέντρα κράτησης, καθώς δεν υφίσταται επίσημη κρατική υγειονομική μέριμνα και φροντίδα σε τακτική βάση, γεγονός που καθιστά το πρόβλημα μια «υγειονομική βόμβα».

Το δε έργο της περιοδικής παρακολούθησης της υγείας των μεταναστών η επίσημη πολιτεία το έχει εναποθέσει κατά βάση σε μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Γεγονός είναι πάντως ότι παρουσία γιατρού δεν έχει καταγραφεί στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας εδώ και 2 μήνες και επιπλέον ο πρόσφατα αποθανών πρόσφυγας από το Αφγανιστάν παρέμενε κρατούμενος για 14 μήνες στο χώρο αυτό, στοιχείο που αποδεικνύει πόσο επιβαρυντικές είναι οι συνθήκες εντός του κέντρου για κάποιον ασθενή, που υποτίθεται πως πρέπει να προστατεύεται όσο ειναι κρατούμενος.
 

Η υπόσχεση-εξαγγελία του Αναπληρωτή Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, κ. Πανούση, ότι σε 100 ημέρες τα κέντρα κράτησης θα είναι παρελθόν και θα αντικατασταθούν από ανοικτά κέντρα φιλοξενίας εγείρει κάποια βασικά ερωτήματα:
 
1) Στο ενδιάμεσο μεταβατικό διάστημα τι θα συμβεί με τα υπάρχοντα κέντρα κράτησης;
 
2) Ποια θα είναι τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις για να μείνουν ελεύθεροι οι μέχρι σήμερα κρατούμενοι;
 
3) Αν αφεθούν όλοι ελεύθεροι και παραμείνει η ίδια απαράδεκτη κατάσταση με τη νέα Υπηρεσία Ασύλου, όπου οι αιτήσεις ασύλου καταγράφονται με ρυθμούς χελώνας και βασιλεύει το φαινόμενο της ύπαρξης των μεσαζόντων, τότε δε θα επιδεινωθεί η παρούσα κατάσταση και θα υπάρξει ένας φαύλος κύκλος που θα τροφοδοτήσει την απελπισία;
 
4) Στις λεγόμενες ανοικτές δομές φιλοξενίας θα υφίσταται κρατική υγειονομική παρακολούθηση των διαμενόντων;
 
5) Σε αυτές τις ίδιες δομές πώς θα περιφρουρείται η ασφάλεια των διαμενόντων;
 
6) Θα υπάρχει ειδικό πρόγραμμα σίτισης των όσων παραμένουν σε αυτούς τους χώρους;
 
7) Πώς θα εξοικονομηθούν τα απαραίτητα κονδύλια για το σχεδιασμό και την οργάνωση αυτών των νέων δομών και ποιες θα είναι οι πηγές χρηματοδότησης;

8) Σε ενδεχόμενο μη τήρησης των εξαγγελιών έχει αναλογιστεί η νέα κυβέρνηση ότι η υπάρχουσα κατάσταση θα γίνει αφόρητη όχι μόνο για τους μετανάστες αλλά και για τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας, δίνοντας ευκαιρία στο κόμμα της Χρυσής Αυγής να εκμεταλλευθεί την περίσταση με απρόβλεπτες συνέπειες;
 
Όλα αυτά που αναφέρονται ως μία γενικώς παγιωμένη εικόνα ισχύουν δυστυχώς και σε προσωπικό επίπεδο. Πρόσφατα  μόλις, και ύστερα από 12 και πλέον χρόνια νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα, δεν ανανεώθηκε το καθεστώς επικουρικής προστασίας που διατηρούσα με άμεση συνέπεια τη διατάραξη της καθημερινής μου δραστηριότητας. Έτσι, δεν μπόρεσα να παραμείνω στην εργασία μου, αυτό έχει ως συνέπεια να κρίνεται εν αμφιβόλω η παραμονή μου στο χώρο που ενοικιάζω λόγω έλλειψης χρημάτων, ενώ ταυτόχρονα το πιο παράλογο είναι ότι μολονότι πλέον δε μου αναγνωρίζεται το καθεστώς επικουρικής προστασίας  όλες οι μέχρι τώρα υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο(λ.χ. εφορία, τέλη κυκλοφορίας κτλ.) υφίστανται κανονικά χωρίς όμως δικαίωμα καμίας διευθέτησής τους.
 
Ναντίρ Νούρι
نادر نوری