Κανείς από εμάς δεν θα μπορούσε να αναπληρώσει το κενό που άφησε ο Εφήμερος, αυτός ο άνθρωπος-πολυεργαλείο. Τη δυνατότητα που είχε να αντιλαμβάνεται τη συγκυρία και να κινείται με απίστευτη ευθυκρισία, χωρίς ποτέ να φοβάται και χωρίς ποτέ να υποχωρεί, να κατεβάζει ιδέες και να τις υλοποιεί, να προχωράει με φαντασία και τόλμη και να καταφέρνει αυτό που είναι για όλους τους άλλους όχι μόνο αδύνατο αλλά αδιανόητο. 
 
Κάθε λίγο επικοινωνούσε κάποιος μαζί μας τον πρώτο καιρό και μας έλεγε «είχαμε συζητήσει με τον Κώστα» και μας εξηγούσε μια ιδέα συνεργασίας, ανάπτυξης και επέκτασης του εγχειρήματος. Δεν υπάρχει αριθμός, πόσες ήταν αυτές οι καινούργιες συνεργασίες που συνεχώς κανόνιζε ο Κώστας, με πόσους ανθρώπους μίλαγε.
 
Ο Εφήμερος άφησε δύο παρακαταθήκες: μία υλική και μία ηθική. Η πρώτη, η υλική παρακαταθήκη, είναι η πλατφόρμα. Είναι δηλαδή το σύνολο των αναγνωστών που μας στηρίζουν οικονομικά προκειμένου να μην υπάρξει ποτέ πάνω από το κεφάλι μας ένα αφεντικό που να μας λέει αν μας επιτρέπει ή δεν μας επιτρέπει να δημοσιεύσουμε ένα ρεπορτάζ. Αυτή είναι η χειροπιαστή υλική προϋπόθεση της ελευθερίας μας. Στο τοπίο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης όπως είναι σήμερα, ο απαράβατος όρος για να μπορεί κανείς να λέει ό,τι θέλει είναι να το λέει δωρεάν και χωρίς να τον ακούει κανένας. Αν επιδιώξει να μεταφράσει αυτή την έκφραση γνώμης σε μέσο βιοπορισμού, θα πρέπει αμέσως να αρχίσει τους συμβιβασμούς ως προς το περιεχόμενο. Η δουλειά μας είναι μια νησίδα ελευθερίας σε σχέση με αυτό το περιβάλλον, ελευθερίας που οφείλεται αποκλειστικά στον τρόπο με τον οποίο στήθηκε αυτό το Μέσο από τον ιδρυτή του.
 
Ξέρουμε ότι το TPP είχε και θα εξακολουθήσει να έχει εχθρούς. Όταν πέθανε ο Εφήμερος ήταν πάρα πολλοί αυτοί που βιάστηκαν να προβλέψουν ότι χωρίς τη δική του παρουσία θα πάψει να υπάρχει. Έκαναν λάθος, όχι διότι δεν είχαν υπολογίσει το δικό μας πείσμα. Αυτό είναι το λιγότερο. Δεν είχαν υπολογίσει ότι αυτό που είχε φτιάξει ο Εφήμερος, με φαντασία, κόπο και πολλά χρήματα, και που δυστυχώς στάθηκε στα πόδια του λίγο πριν ο Κώστας  πεθάνει, είναι ένα πραγματικά αυτοχρηματοδοτούμενο δημοσιογραφικό μέσο. Με δυσκολίες, με ελλείψεις και κενά, αλλά αυτοχρηματοδοτούμενο.
 
Η ηθική παρακαταθήκη του Εφήμερου είναι ότι νιώθουμε την υποχρέωση να κινηθούμε πάντα με την ίδια ακεραιότητα που πορεύτηκε κι εκείνος όλα τα χρόνια που διαχειρίστηκε το ThePressProject. 
 
Η απουσία του Κώστα από τη ζωή μας μέσα και έξω από το γραφείο είναι οδυνηρή και δεν έπαψε ούτε στιγμή από την ημέρα που έφυγε. Ο θάνατος είναι η ακραία και μοναδική ανθρώπινη εμπειρία χωρίς γυρισμό, η μόνη συμφορά που δεν διορθώνεται. Τίποτε, ποτέ δεν θα φέρει πίσω τον αγαπημένο μας φίλο, συνάδελφο και εκδότη. Και μια που ούτε εκείνος πίστευε ούτε εμείς πιστεύουμε ότι «μας κοιτάζει από κάπου ψηλά», μπορούμε τουλάχιστον να πούμε αυτό: ότι το Μέσο που έφτιαξε ο Κώστας με τόση δουλειά, τόσο κόστος, προσωπικό, ηθικό και υλικό, αντέχοντας τόσες συκοφαντίες, και τελικά μη αντέχοντας, είναι ακόμα ζωντανό. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το χαρεί πια ο ίδιος ο Κώστας, αλλά είναι τουλάχιστον μία παρηγοριά για μας όταν τον σκεφτόμαστε.