της Αλεξάνδρας Τάνκα
Εικόνα: λάδια σε καμβά 35Χ25εκ.του Γιώργου Μικάλεφ
Ο αιώνιος εχθρός της πολιτικής και της θρησκείας και υπέρμαχος της αλήθειας και της ζωής σίγουρα δεν αποτέλεσε μια ασήμαντη απώλεια για την ελληνική μουσική σκηνή. Η ψυχή του συγκροτήματος «Διάφανα Κρίνα» είχε ανακοινώσει την είδηση της αρρώστιας του μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό, τον Μάιο του 2015. Ο Θάνος είχε ήδη ξεκινήσει έναν νέο αγώνα, με φίλους και θαυμαστές να στέκονται στο πλευρό του.
Το 1994 τα «Διάφανα Κρίνα» κάνουν την πρώτη του εμφάνιση με το single «Λιώνοντας μόνος / Κάτω απ' το ηφαίστειο», ενώ δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ «Έγινε η απώλεια συνήθεια μας», το οποίο αγαπήθηκε και συνεχίζει να θεωρείται σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος ακόμα και 20 χρόνια μετά.
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2015 το συγκρότημα έδωσε την τελευταία μεγάλη συναυλία του στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Έως τότε το συγκρότημα είχε σημειώσει ήδη 6 χρόνια από την ανακοίνωση της διάλυσης του, με τους θαυμαστές του να σπεύδουν σαν τρελοί να προλάβουν ένα εισιτήριο για να ακούσουν ξανά το αγαπημένο τους συγκρότημα.
Αγαπημένα κομμάτια όπως «Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός», «Μέρες αργίας», «Μουχλαλούδα», «Η γιορτή», «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», «Μπλε χειμώνας», «Όλα αυτά που δεν θα δω», «Βάλτε να πιούμε» ήχησαν και πάλι υπό τον ροκ ήχο της μπάντας και την μπάσα φωνή του Θάνου.
Ο Θάνος μισούσε την πολιτική και την θρησκεία. «Η θρησκεία είναι η μεγαλύτερη και η πιο επιτυχημένη άπατη όλων των εποχών» και ότι «δεν θα υπάρξει ποτέ θρησκεία ανώτερη απ’ την αλήθεια» είχε υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του. Όσο για την πολιτική πίστευε πάντα πως «είναι η τέχνη του ψέματος και της ψευδαίσθησης».
Ταυτίστηκε άμεσα με τη ρήση του Λούντβιχ Έρχαρντ που έλεγε ότι «είναι η τέχνη του να μοιράζεις μία πίτα με τέτοιο τρόπο, ώστε να πιστεύει ο καθένας ότι έχει πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι».
Αιώνια αγάπη του η μουσική, για την οποία αισθανόταν πως «αν δεν υπήρχε, θα προσπαθούσα να την εφεύρω, αλλιώς θα δυσκολευόμουν ν’ αναπνεύσω φυσιολογικά».
Ωστόσο, όπως υποστήριζε ο ίδιος, δεν ένιωσε πως έμεινε ποτέ μόνος….είχε τους φίλους του, τους κολλητούς του, έβγαινε, διασκέδαζε.
Ο ίδιος άρχιζε να βρίσκει διεξόδους ξανά μέσω της τέχνης. Αυτή τη φορά μέσω της ποίησης και της ζωγραφικής πρόσθεσε κι άλλα «παιδιά» στη μεγάλη οικογένεια της έμπνευσης του.
«Με ρωτούν συχνά ‘πώς νιώθεις τώρα που είσαι μόνος σου;’. Μα, δεν έμεινα μόνος. Είναι η μόνη περίοδος της ζωής μου που νιώθω ότι όσο σκάβω για μένα τόσο δεν έχω κανένα φόβο να μείνω μόνος. Επιδίωξα να μείνω με τον εαυτό μου, στην ερημία μου και να διακρίνω τη διαφορά μεταξύ μοναξιάς και μοναχικότητας. Χρειάζεται να γνωρίσουμε τη δεσποινίδα μοναχικότητα για να μην μας ξανατρομάξει η κυρία μοναξιά. Σήμερα ζούμε μια παχύδερμη, γουρουνίσια κατάσταση, έχουμε μπροστά μας το καρότο και παράλληλα βυθιζόμαστε στην αυτοτιμωρία και το αυτομαστίγωμα. Εγώ μιλώ για ενσυνείδηση – και στην πραγματικότητα αυτό που θέλω να πω είναι ότι η εποχή που ζούμε μας επιβάλλει να μην μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων», είχε πει χαρακτηριστικά σε συνέντευξη του στο TPP.
Κι όμως Θάνο, μας άφησες μόνους. «Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;»