Ο φόβος είναι κατανοητός. Να χάσεις της δουλειά σου στην εφημερίδα, το κανάλι, το σταθμό. Κατανοητή ακόμη και η άγνοια, αυτή η ματαιόδοξη άγνοια για τα πάντα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η άγνοια για την πραγματικότητα που κινείται, πάλλεται και μεταλλάσσεται δίπλα μας. Κατανοητή και η ανησυχία πως θα χάσεις το μισθό σου. Αυτόν που δεν λαμβάνεις, αλλά μικρή σημασία έχει. Κατανοητό.
Όπως όμως η χώρα, η οικονομία, ο λαός, έτσι και τα ΜΜΕ καταρρέουν. Πέφτουν με πάταγο εξαιτίας των δομικών τους συστατικών, της σαθρής λειτουργίας τους. Εξαιτίας της διαπλοκής τους, επειδή εγκατέλειψαν το βασικό τους ρόλο, να διαμεσολαβούν το μήνυμα της κοινωνίας. Έστω και για ίδιον συμφέρον, για να μεταπουλήσουν την επιρροή τους στην αγορά της πολιτικής-οικονομικής εξουσίας.
Και έφαγαν. Και δεν τα «φάγαμε μαζί» όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τα κέρδη και την εξουσία τους. Αλλά τώρα, όλοι εκείνοι που συμμετείχαν στα πάρτι γκλαμουριάς, της εξουσίας, στο φαγοπότι της ελίτ των ΜΜΕ, σκίζουν τα ιμάτια τους για να μείνουν τα Μέσα ανοιχτά. Οι πρωτοκλασάτοι της κατηγορίας golden boy και οι άλλοι που έσκυβαν να μαζέψουν τα ψίχουλα εξουσίας και χρημάτων Κάτω από τα τραπέζια των ισχυρών της χειραγώγησης, της διαπλοκής.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια κρυμμένοι ήταν, λούφαζαν και απολάμβαναν τα προνόμια τους. Και όταν χρειαζόταν έκοβαν και έραβαν ρεπορτάζ, έδιναν κατευθύνσεις και προλόγους ή επιλόγους. Αντιδρούσαν στις αποκαλύψεις, συνωστίζονταν στα pay roll και τα διαφόρων ειδών μυστικά κονδύλια.
Σήμερα που πρέπει να ανοίξει επιτέλους η κουβέντα και ο προβληματισμός για το είδος της ενημέρωσης, για τον χαρακτήρα της, για τις νέες δομές των ΜΜΕ, όλοι αυτοί πάλι στρέφουν τη ρότα σε άλλη κατεύθυνση.
Σκίζουν τα ρούχα τους να κρατήσουν τις θέσεις τους. Τις απλήρωτες, τις έναντι σε ανοιχτά Μέσα…. Τα σκίζουν λέμε. Χωρίς φραγμό, χωρίς ντροπή πως γίνονται γελοίοι με τα επιχειρήματα τους.
Ανοιχτά Μέσα λοιπόν. Ας συμφωνήσουμε. Για να μπορέσουν οι δημοσιογράφοι να επικοινωνήσουν και να ενημερώσουν. Για ποιους όμως; Με τι σκοπό και με τι είδους ακριβώς ενημέρωση; Ποια ρεπορτάζ και ποιες ειδήσεις;
‘Οταν για να μάθεις τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή πρέπει να ανοίξεις τις ξένες εφημερίδες, να «τρέξεις» τις ιστοσελίδες μεγάλων sites της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Αμερικής.
Όταν για να μάθεις για το ρόλο της Goldman Sachs και τους πρωταγωνιστές της ελληνικής κρίσης πρέπει να παρακολουθήσεις την ολλανδική τηλεόραση(!) και όχι το Mega ή τον ΑΝΤ1. Στα δικά μας κανάλια το περισσότερο που θα δεις είναι το ανόητο σόου των οργισμένων, καλά πληροφορημένων από τα non paper των πολιτικών πρόσωπων, τήλε-σχολιαστών μας. Όταν για να καταλάβεις ποια είναι πραγματικά η κατάσταση με το ευρώ ή τις ευρωπαϊκές αγορές πρέπει να ανατρέξεις σε άρθρα και σχόλια οικονομολόγων σε blogs και ανεξάρτητες ιστοσελίδες. Γιατί στα δικά μας οικονομικά Μέσα, το καλύτερο που θα βρεις είναι χαρακτηρισμοί για «μαφίες» της δραχμής ή το ευρώ. Ρεπορτάζ που μυρίζουν από μακριά τις υπόγειες σχέσεις και συναλλαγές Μέσων και δημοσιογράφων.
Για όλους αυτά που δεν θα βρεις στα ανοιχτά Μέσα των «κερδοσκόπων της διαπλοκής media», τα ελληνικά Μέσα δεν έχουν κανένα απολύτως μέλλον. Θα καταρρεύσουν είτε με πάταγο είτε σιωπηλά. Χωρίς κανείς από το κοινό να κλάψει για αυτά.
Ματίνα Παπαχριστούδη
(από το Δρόμο της Αριστεράς)