Επέτειος της… αμερικανίλας: «Δόγμα Τρούμαν»

του Νίκου Μπογιόπουλου
(αναδημοσίευση από τον «Ημεροδρόμο» με την άδεια του συγγραφέα)

Η «βοήθεια» έφτασε στον ελληνικό λαό …απλόχερα. Έτσι, αρχής γενομένης από το Δόγμα Τρούμαν και επί 7 και πλέον δεκαετίες:

• Οι Αμερικανοί τελειοποίησαν τις «έξυπνες» βόμβες της εποχής, τις βόμβες Ναπάλμ, πάνω στα ανταρτοβούνια και πάνω στο σώμα του ελληνικού λαού.
• Υπό την εποπτεία, τις εντολές και τα όπλα των Αμερικανών, ματοκυλίστηκε ο τόπος, νοθεύτηκε το φρόνημα του λαού, στήθηκαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα, οι εξορίες, οι φυλακές και ο μετεμφυλιακός φασισμός.
• Μέσω του πρέσβη τους στην Αθήνα, του διαβόητου Πιουριφόι, καθόριζαν μέχρι και τον εκλογικό νόμο με τον οποίο γίνονταν οι εκλογές στην Ελλάδα.
• Η Ελλάδα μετατράπηκε σε μια «μπανανία» διάσπαρτη από στρατιωτικές αμερικανικές βάσεις, με τον αστικό πολιτικό κόσμο να στέκεται προσοχή ενώπιον των Αμερικανών και να τους προσφωνεί με τα γνωστά λόγια «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας».
• Ο τόπος βούλιαξε στη φτώχεια, με τα καραβάνια των Ελλήνων να αναζητούν σωτηρία στην ξενιτιά, την ώρα που οι Γερμανοτσολιάδες του χτες είχαν μετατραπεί σε Αμερικανοτσολιάδες και άρμεγαν τη «βοήθεια».
• Η δημοκρατία μπήκε στο «γύψο» των συνταγματαρχών, η ελευθερία έγινε συνώνυμη της βίας, της νοθείας, του ελέγχου των κοινωνικών φρονημάτων, ο «πολιτισμός» του δολαρίου «μεγαλουργούσε» στην Τρούμπα.

    Το Δόγμα Τρούμαν το πλήρωσε πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός. Και συνεχίζει να το πληρώνει:

• Στα Ιμια, στην Κύπρο, στη Σούδα και σε κάθε σημείο της επικράτειας που προσφέρεται στο ΝΑΤΟ, με την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ.
• Στην καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών, από τις «Κόκκινες προβιές» μέχρι τους «τρομονόμους», από τις χαφιεδοκάμερες του C4i μέχρι τις υποκλοπές, από τις απαγωγές και μεταγωγές κρατουμένων και βασανισμένων από τα αεροσκάφη της CIA μέσω του ελληνικού εδάφους μέχρι τις συμπεριφορές των Αμερικανών πρεσβευτών σε ρόλους «ανθύπατων».
• Στην οικονομική αφαίμαξη του τόπου, με την Ελλάδα, όχι μόνο της «ανάπτυξης» αλλά και τις κρίσης να είναι ως ποσοστό του ΑΕΠ ο δεύτερος στον κόσμο – μετά τις ΗΠΑ – χρηματοδότης του ΝΑΤΟικού ταμείου.

    Στα 72 χρόνια από το Δόγμα του Τρούμαν , οι απόγονοι των υποτακτικών του Βαν Φλιτ και οι κληρονόμοι του «Ανήκομεν εις την Δύσιν» επιμένουν ότι

• «η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα»(Γιώργος Παπανδρέου, 10/12/2000)

    και ότι

• «Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι. Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία, αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία» (Αντ.Σαμαράς, 8/8/2013 στον Λευκό Οίκο).

     Στους παραπάνω ήρθε πλέον να προστεθεί και ο «αριστερός» Τσίπρας. Αυτός είναι που πλέον φυλάει με ΜΑΤ στην Αθήνα το άγαλμα εκείνου που έριξε τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, του Τρούμαν.

     Αυτός είναι  που πριν προσκυνήσει τον «αγγελικό» Τραμπ, στο προηγούμενο «προσκύνημά του» προς τον Ομπάμα, τον Νοέμβρη του 2016, δήλωνε ότι 

• «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο»(σσ: μάλλον η «αριστεροσύνη» του Τσίπρα δεν πολυνοιάζεται πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις),
• «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας»(σσ: αυτός είναι ο λόγος, η χρηματοδότηση των αξιών… της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από

    όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρνακενστάιν τύπου ISIS),

• «στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο»…

    Για την κυβέρνηση του… «αριστερού» Τσίπρα είναι που η έκθεση του Στέητ Ντηπάτμεντ, αυτό το σοκαριστικό κείμενο καταισχύνης και αμερικανοφροσύνης (, επιδαψιλεύει δάφνες ενόψει της συμφωνίας των Πρεσπών διότ ι, όπως αναφέρει, ο κ.Τσίπρας κατόρθωσε ώστε η

• «Ελλάδα (να) είναι ένας αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας…» 

     Το Δόγμα Τρούμαν τέθηκε σε εφαρμογή μέσω του σχεδίου Μάρσαλ, από το όνομα του τότε Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών.

     Λέγεται ότι «την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στην Ελλάδα, λόγω των συνθηκών που διαμόρφωσε η ταξική πάλη και οι αγώνες του επαναστατικού κινήματος, αυτό τους έχει πέσει κομματάκι δύσκολο.

    Εντούτοις οι «νικητές» ποτέ δεν παραιτούνται από την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που το σύστημά τους «μπάζει», επιδίδονται στη διαστροφή της αλήθειας με όρους ασύστολης προπαγάνδας.

    Αν, μάλιστα, στην προπαγάνδα τους προστεθεί και η αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» που βάζουν μπροστά για να επιτευχθεί η αποκολοκύνθωση της Ιστορίας, τότε εκείνο που προκύπτει είναι εκτρωματικά γελοίο.

    Ενίοτε αυτήν την εκτρωματική γελοιότητα την επιδεικνύουν ακριβώς όταν αναφέρονται στο «δόγμα Τρούμαν» και στο συνακόλουθο «σχέδιο Μάρσαλ». Οπου, φυσικά, στις αφηγήσεις τους, το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι το… καλόν, «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και τώρα που η Ελλάδα είναι πάλι σε δύσκολη θέση «ευχής έργον» θα ήταν να είχαμε ξανά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ »…

    Για να μη μακρηγορούμε:

    Το σχέδιο Μάρσαλ πράγματι ήταν «καλό». Όχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ήταν «καλό» για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τους συνεργάτες των Γερμανών, που καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παρά μόνο την αποκατάστασή τους στην εξουσία.

    Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν «καλό» ως αντεπαναστατικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα.

    Αυτός ήταν και ο λόγος, μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, που τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά εναντίον του λαϊκού κινήματος, για τη διατήρηση – και με στρατιωτικά μέσα – των πλουτοκρατών στην εξουσία και προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.

    Το τι ήταν, όμως, αυτή η περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά το γεγονός ότι εκατοντάδες προσωπικές και οικογενειακές επιχειρήσεις έγιναν εν μια νυχτί βιομηχανίες στην καθημαγμένη Ελλάδα με τα κεφάλαια του σχεδίου Μάρσαλ .

• Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη, τον Απρίλη του 1952, ήταν όες κι όλες μόλις δέκα βιομηχανίες που είχαν «απορροφήσει το 60% των πιστώσεων»που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ .
• Ήταν μόλις 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις που μοιράστηκαν περί τα 200 εκατομμύρια.
• Από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, πολλές φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.

   Για το φαγοπότι της κλίκας των κατσαπλιάδων της άρχουσας τάξης αδιάψευστος μάρτυρας ήταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Το ομολογούσε ο ίδιος ο Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ, όπως απροκάλυπτα ομολογούσε, έκαναν «μια τόσο μεγάλη επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που

• «επικαλούμενη τον ίδιο της τον τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες στόχο της (είχε)… να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».

    Περιγράφοντας δε την ελληνική άρχουσα τάξη, της οποίας τον κλάδο των εφοπλιστών αποκαλούσε «αργυρώνητους ηλίθιους», ο Porter δεν δίσταζε να προσθέτει ότι

• «είναι αποφασισμένη, πάνω απ’ όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας».1

    Στο πλαίσιο αυτής της λεηλασίας, ακόμα και οι εκτιμήσεις της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ήλεγχαν την Ελλάδα αποδείχτηκαν… επιεικείς.

«Λέγεται– ανέφερε ο Μαρκεζίνης – ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200».2

    Όσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου συνεχιζόταν με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει:

«Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας “δανεικά κεφάλαια”, αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».

    Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν νέα μεγαλύτερα ελλείμματα και δημόσια χρέη που, ως συνήθως, επιχειρήθηκε να καλυφθούν είτε με άγριες φοροεπιδρομές στα πενιχρά εισοδήματα του λαού είτε με καινούργιους δανεισμούς.

    Κάτω από αυτές τις συνθήκες,

– με τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας που αποτελούσαν «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας» από τον Οκτώβρη του ’44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 να έχουν ξεκοκαλίσει τα πάνω από 3,2 δισ. δολάρια της λεγόμενης «βοήθειας» (σ.σ.: με το σχέδιο Μάρσαλ να ανέρχεται περίπου στα 2 δισ. δολάρια χωρίς εδώ να υπολογίζεται η άμεση στρατιωτική βοήθεια στο αστικό κράτος),

–  με τους υπέρογκους εξοπλισμούς που άγγιζαν το 50% του προϋπολογισμού

– και με τη διατήρηση του υπέρογκου κρατικού καταπιεστικού μηχανισμού,

    είναι φανερό γιατί η «βοήθεια» και η «σωτηρία» δεν είχαν σχέση με το λαό, αλλά με τη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος.

    Το τίμημα, αντίθετα, για το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα.  Πληρώθηκε με

– τη φτώχεια,

– τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων,

– τις ναπάλμ του Εμφυλίου,

– τους «Νέους Παρθενώνες».

     Πληρώθηκε  με μια δημοκρατία, που ο ίδιος ο Αμερικανός υπεύθυνος του σχεδίου στην Ελλάδα, ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:

• «(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν) μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».

Και παρακάτω:

• «Η επιτυχία (σ.σ.: των «πατριωτών» κυβερνώντων – όπως τους αποκαλεί ο Αμερικανός) ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών».3

    Προφανώς, όταν τα παραπάνω τα δηλώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, εμείς δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο.

    Ούτε για το «δόγμα Τρούμαν» και το «σχέδιο Μάρσαλ », ούτε για τους κάθε λογής, απόχρωσης και εποχής εγχώριους συμμάχους και πολιτικούς υπηρέτες τους.

***

1. Paul A. Porter:«Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα – Ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου», έκδοση «Bήμα – Μαρτυρίες».
2. Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940 – 1950,εκδόσεις «Θεμέλιο».
3. Εφημερίδα «Καθημερινή»,17 Ιουνίου 2007.