Που μάλλον είναι και η χειρότερη περίοδος της 5ετίας της κρίσης, παρότι ασχολούμαστε όλοι με τον τάφο της Αμφίπολης…
Αυτή η επιστολή, για κάποιο λόγο, μας έκανε να νιώσουμε λίγο περίεργα.
Μάλλον επειδή θυμηθήκαμε πως όσοι μένουμε εδώ και προσπαθούμε να επιβιώσουμε, δεν έχουμε κανένα καλό επιχείρημα…
Εκτός από το πείσμα μας. Δεν το βάζω κάτω. Ξέρω πως στο τέλος εγώ θα νικήσω δεν θα με νικήσουν αυτοί.
Η επιστολή:
Είμαι νοσηλεύτρια 22 ετών και άνεργη.
Δεν θα κλάψω για την κατάσταση την οποία ζούμε. Δεν υπηρετώ κανένα κόμμα και καμιά παράταξη (είναι όλοι ίδιοι για μένα). Το μόνο που με στεναχωρεί και με νευριάζει είναι ότι σπούδασα και τελείωσα μια σχολή (με πολύ καλό βαθμό πτυχίου) η οποία ήταν το όνειρο μου, είναι το πάθος μου και σκοπός ζωής για μένα. Αυτό που με πληγώνει είναι Που δεν μου δίνουν ευκαιρίες ανέλιξης και πραγματοποίησης του ονείρου μου. Όλοι ζητάνε προϋπηρεσία, πως όμως να την αποκτήσω αφού κάνεις δεν με αφήνει να ξεκινήσω; Που να βρω δουλειά που όλοι βάζουν ότι μέσον έχουν θεμιτό η μη για να αποκτήσουν μια θέση; Και δεν μιλάω για το δημόσιο μόνο. Όλοι μου λένε να φύγω και να ανοίξω τα φτερά μου στο εξωτερικό εγώ όμως δεν το κάνω. Δεν θέλω να φύγω από την χώρα μου γιατί παρόλο που μου προκαλεί μίσος , στεναχώρια και κάποιες φορές αηδία εγώ την αγαπώ! Ναι! Την αγαπώ. Αλλά Λυπάμαι που το λέω πληγώνει τα παιδιά της και τους μαχαιρώνει τα όνειρα.
Είμαι στην πιο παραγωγική ηλικία του ανθρώπου για να δώσω τα πάντα στο επάγγελμα μου, τώρα που έχω όρεξη. Όταν κάτι το αγαπάς δεν τα παρατάς. Δεν το βάζω κάτω ξέρω πως στο τέλος εγώ θα νικήσω δεν θα με νικήσουν αυτοί.
Φωτεινή Μ.