«Παρά την αναγνώριση του «ζητήματος» της μισθοδοσίας μας από μέρους του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και παρά τις συνεχείς υποσχέσεις για κανονικοποίηση των πληρωμών, η κατάσταση δεν έχει εξομαλυνθεί, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε οικονομική εξουθένωση, μη δυνάμενοι/ες να ανταποκριθούμε στα καθημερινά έξοδα, στα έξοδα μετακίνησής από και προς την εργασία τους, ούτε στην πληρωμή των οφειλόμενων μισθωμάτων στην περίπτωση όσων εργαζόμαστε εκτός της μόνιμης κατοικίας μας» τονίζουν οι εργαζόμενοι, που καταγγέλλουν επίσης «δυσχερείς και πιεστικές συνθήκες εργασίας, οι ελλιπείς συνθήκες υγιεινής στους χώρους εργασίας, οι περικοπές ημερομισθίων σε περιπτώσεις απουσίας λόγω ασθένειας και η μόνιμη εργασιακή επισφάλεια, η οποία είναι πιο έντονη μετά τις μαζικές απολύσεις έμπειρου προσωπικού ορισμένου χρόνου το Δεκέμβριο του 2017»

Υπενθυμίζεται ότι το Σωματείο Εργαζομένων Συμβασιούχων Υπηρεσίας Ασύλου (ΣΕΣΥΑ) κατήγγειλε πως στο τέλος του Δεκεμβρίου του 2017 περίπου 100 έμπειροι εργαζόμενοι στην Υπηρεσία Ασύλου βρέθηκαν στον δρόμο, καθώς παρά το ότι είχαν στηρίξει επί δύο χρόνια την Υπηρεσία από διάφορες νευραλγικές θέσεις, οι συμβάσεις τους δεν ανανεώθηκαν. Οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν πως είναι αντιφατικό να μην ανανεώνονται οι συμβάσεις τους, καθώς η ίδια η Υπηρεσία έχει τονίσει στο παρελθόν πως είναι απαραίτητη η εμπειρία για τους εργαζόμενους. Η Υπηρεσία από την πλευρά της απάντησε ότι στη λογική των ίσων ευκαιριών προτίμησε να δώσει την ευκαιρία σε άνεργους ανθρώπους.

Οι εργαζόμενοι – συμβασιούχοι καταγγέλλουν επίσης ότι «ηδη από τις 25/01/2018 το Δ.Σ. του Σωματείου είχε ζητήσει επίσημη συνάντηση με το ΥΜΕΠΟ για μία σειρά ζητημάτων, όπως της μισθοδοσίας, των συμβάσεων που λήγουν το επόμενο διάστημα, των συνθηκών εργασίας κ.ά., χωρίς να έχουμε λάβει απάντηση μέχρι και σήμερα ούτε για τη συνάντηση ούτε για το πότε θα μας καταβληθούν οι μισθοί.» Καταλήγουν λέγοντας:

«Όση υπομονή και καλή πίστη επιδεικνύουμε ως εργαζόμενοι/ες, ασκώντας συνετά και αδιάλειπτα τα καθήκοντά μας, τόσο περισσότερο το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, μας φτάνει διαρκώς στα όριά μας με την κατ’ εξακολούθηση καθυστέρηση στην καταβολή των δεδουλευμένων μας. Η οικονομική ασφυξία που μας έχει επιβληθεί, μας οδηγεί να προβούμε σε επίσχεση εργασίας μέχρις ότου πραγματοποιηθεί η καταβολή του συνόλου των δεδουλευμένων μας.