Στα Προγραμματικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν τεθεί σε διαβούλευση, περιέχεται, μεταξύ άλλων, και η Προγραμματική πρόταση για τη λειτουργία της Ε.Ρ.Τ.
Στην Πρόταση αυτή, προσδιορίζονται και οι αρχές της Δημόσιας Τηλεόρασης, όπως παρακάτω συνοπτικά:

α) Καθολική πρόσβαση.

β) Αμεροληψία στο περιεχόμενο, αλλά και νέα πρωτοποριακά προγράμματα.

γ) Ιδιαίτερη προσοχή στις μειονεκτούσες ομάδες.

δ) Αυτονομία έναντι της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος και των ιδιωτικών συμφερόντων.

ε) Άμεση χρηματοδότηση από τους πολίτες μέσω ανταποδοτικού τέλους.

στ) Όχι στον ανταγωνισμό με όρους τηλεθέασης, αλλά προγραμματική ποιότητα, επιδιώκοντας την άνοδο του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των Πολιτών.

ζ) Οργάνωση και Διοίκηση στηριγμένη στην Κοινωνία, στις οργανώσεις και φορείς με συνάφεια με το αντικείμενο της ΕΡΤ.

η) Ενσωμάτωση στο θεσμικό πλαίσιο των χαρακτηριστικών της οριζόντιας ιεραρχίας, της ομαδικότητας, της ατομικής ευθύνης, της πολυφωνίας, της πολυθεματικότητας και της αμφίδρομης δικτύωσης με τα νέα μέσα (χαρακτηριστικά που αναδείχθηκαν στην περίοδο της αυτοδιαχείρισης).

θ) Άνοιγμα στον πολιτισμό, με ειδικότερη φροντίδα στους νέους δημιουργούς, από όλους τους τομείς του πολιτισμού.

Και, κάπου εδώ, ξεπροβάλλει ένα κάπως «αστείο» ερώτημα: ο συγκεκριμένος Πολίτης κος τάδε, με όνομα και επίθετο, σάρκα και οστά, ανάγκες και αξίες, με διεύθυνση και αριθμό, εργαζόμενος ή άνεργος, άνδρας ή γυναίκα, Έλληνας ή μετανάστης, μικροαστός ή προλετάριος, πού και πώς συμμετέχει σε όλο αυτό; Ιν άδερ γουόρντς, τι σημαίνει αυτή η Πρόταση για τον Μήτσο, ρε παιδί μου, τον μπάρμπα Γιώργη, την κυρά Κατίνα και τον Σαλίμ; 

Σημαίνει, ότι μπορεί, και αυτός όπως και όλοι, ως δέκτης μηνυμάτων και πληροφοριών, να παρακολουθεί άβουλος ένα «αμερόληπτο» τηλεοπτικό περιεχόμενο, την αμεροληψία, την επικαιρότητα, την ουσία, την ποιότητα και τη σημασία του οποίου δεν μπορεί, κατά κανέναν τρόπο, να ελέγξει ή να αμφισβητήσει.

Ότι μπορεί, να παρακολουθεί άβουλος ένα «αμερόληπτο» τηλεοπτικό πρόγραμμα, στη διαμόρφωση του οποίου δεν έχει καμία δυνατότητα παρέμβασης, όπως άλλωστε και στο σύνολο της Πολιτικής, πέραν της ανά τετραετία ψηφοφορίας του.

Ότι οφείλει να εμπιστεύεται σχεδόν τυφλά, την κυβερνητική δήλωση περί αυτονομίας του τηλεοπτικού προγράμματος, έναντι της ίδιας της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος και των ιδιωτικών συμφερόντων. Διότι ποιά είναι η κοινωνική δυνατότητα ελέγχου αυτής της αυτονομίας; Ποιά αυτονομία, όταν η Οργάνωση και Διοίκηση της ΕΡΤ, παρά τα όσα βαρύγδουπα δηλώνονται περί «στήριξης στην Κοινωνία», διορίζεται από την Κυβέρνηση;

Η εκτελεστική εξουσία, ως διαμεσολάβηση μεταξύ της κοινωνίας των Πολιτών και του πολιτικού συστήματος, μοιάζει αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη Αρχή στις αστικές κοινωνίες δυτικού τύπου. Μεταξύ μας, στην πραγματικότητα, στον δυτικό κόσμο, η Κοινωνία «αναθέτει» το Δημόσιο χώρο στην κυβέρνηση, προκειμένου να εξασφαλίσει την ιδιωτική «ησυχία» της. Αυτό είναι το «συμφωνημένο υποννοούμενο» της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, που ως εκ τούτου είναι καταδικασμένη να εκπίπτει σε Ολιγαρχία, με κοινοβουλευτικό-αντιπροσωπευτικό μανδύα.

Οπότε, προς τι οι κορώνες περί «ενσωμάτωσης στο θεσμικό πλαίσιο των χαρακτηριστικών της οριζόντιας ιεραρχίας, της ομαδικότητας, της ατομικής ευθύνης, της πολυφωνίας, της πολυθεματικότητας και της αμφίδρομης δικτύωσης με τα νέα μέσα (χαρακτηριστικά που αναδείχθηκαν στην περίοδο της αυτοδιαχείρισης)»; 

Δηλαδή, αν αυτός ο έρμος ο Σαλίμ ή ο κυρ Παναγιώτης, στείλει και ένα μήνυμα μέσω της «αμφίδρομης δικτύωσης» του διαδικτύου, σημαίνει ότι ενσωματώνουμε και τα «αυτοδιαχειριστικά χαρακτηριστικά» που αναδείχθηκαν στην ΕΡΤ open; 

Η αλήθεια είναι, ότι στο μόνο σημείο που εξασφαλίζεται αναντίρρητα η αμεσότητα και η συμμετοχή του Πολίτη, είναι αυτό της υποχρεωτικής χρηματοδότησης μέσω του ανταποδοτικού τέλους. Τα υπόλοιπα είναι «ευχές» και καλές προθέσεις.

Διότι, το Εποπτικό Συμβούλιο, που διορίζει το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ, διορίζεται από την κυβέρνηση. Το Εποπτικό Συμβούλιο έχει δικαίωμα ανάκλησης του Δ.Σ. Το Εποπτικό Συμβούλιο είναι υπεύθυνο για το Στρατηγικό Σχεδιασμό, αυτό χαράσσει τις γενικές αρχές Οργάνωσης και Λειτουργίας. Πού είναι η Κοινωνία μέσα σε όλο αυτό;

Αναρωτιέμαι, με τον ορατό κίνδυνο να φανώ γελοίος, αν θα μπορούσαμε ως Κοινωνία, να φανταστούμε στη θέση του Εποπτικού Συμβουλίου, την ίδια την Κοινωνία; Την Κοινωνία των Πολιτών, που αμεσοδημοκρατικά ψηφίζει καθολικά το Δ.Σ. της ΕΡΤ, καθώς και το Πρόγραμμα (και τις προτεραιότητες) που κάθε υποψήφιος «κατεβάζει». Σε όσους θα ήθελαν να επικαλεστούν το τεχνικά ανέφικτο του πράγματος, επισημαίνω ότι σε μια κοινωνία που «ψηφίζει» αριθμούς «Λόττο», δύο και τρεις φορές την εβδομάδα, μέσα από ένα εκτεταμένο Δίκτυο πρακτορείων τζόγου ανά την επικράτεια, δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Ίσως έτσι να εύρισκε και ο ΟΠΑΠ  το γνήσιο περιεχόμενο της συμβολής του στον Πολιτισμό, πέρα από τις χρηματοδοτήσεις μαϊμουδίστικων νεωτερισμών και ναρκισσιστών που το «παίζουν Μέγαρο» με τα λεφτά της Κοινωνίας.
Αναρωτιέμαι, ακόμη με τον ίδιο κίνδυνο, αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε το σύνολο της Κοινωνίας ως συν-διαμορφωτή και αυτού ακόμη του τηλεοπτικού προγράμματος, πέραν δηλαδή του ρόλου του καταναλωτή τηλεοπτικού χρόνου, ή μήπως δεν εμπιστευόμαστε το λαϊκο αισθητήριο;

Αναρωτιέμαι ακόμη, αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε την ίδια κοινωνία ως άμεσο Ελεγκτή του προϋπολογισμού και του διοικητικού και οικονομικού απολογισμού της Δημόσιας Τηλεόρασης ή o κυρ Γιάννης που τα βγάζει(;) πέρα με 500 ευρώ, δεν έχει τις οικονομικές γνώσεις να ελέγξει τέτοια budgets και απαιτούνται ειδικοί προς τούτο excecutives;

Η ΕΡΤ θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια θεαματική είσοδο της Κοινωνίας στην Πολιτική, «σπάζοντας» για πρώτη φορά –και σε ευρωπαϊκό επίπεδο- την νηπιώδη ομηρία της πολιτικής διαμεσολάβησης, αναγνωρίζοντας στον ίδιο τον Λαό τη δυνατότητα, ως ώριμος ενήλικος, να αποφασίζει –τουλάχιστον- για τον τρόπο της ενημέρωσης και ψυχαγωγίας του.

Αφού, έτσι κι αλλιώς, η Κοινωνία και πληρώνει και η ίδια εισπράττει τις συνέπειες των αποφάσεων άλλων, γιατί να μην αποφασίζει και η ίδια; Να αποφασίζει τουλάχιστον για το τι θα καταναλώνει τηλεοπτικά. Να αποφασίσει να θεσμίσει μια Ελληνική Κοινωνική Τηλεόραση. Και ίσως έτσι, να αναδειχθεί και ένας δρόμος για να σταματήσει να καταναλώνει βουλιμικά εικόνες και να αποφασίσει, επιτέλους, να συμμετέχει άμεσα και δημοκρατικά στη διαμόρφωση της εικόνας. Ή δεν το θέλουμε αυτό; 

Το άρθρο στολίζει φωτογραφία από εδώ.