Εισαγωγικά θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν μου πολυαρέσει η ιδέα της παράτασης της ανταλλαγής ευχών τόσες μέρες μετά την παρέλευση της Πρωτοχρονιάς. Γενικά προτιμώ ν’ αφήνω πίσω τις επετειακές εθιμοτυπίες και τις μεταφυσικές επικλήσεις αισιοδοξίας, και να κοιτάζω με ευθύτητα και ρεαλισμό το μέλλον. Σε μια χώρα όμως όπου τα σωματεία είθισται να κόβουν βασιλόπιττες μέχρι το Μάρτιο, νομίζω ότι το θέμα παραμένει ακόμα επίκαιρο.
 
Σε πρώτη ανάγνωση, λέγοντας στον άλλον ότι εύχεσαι το 2014 να πάει καλύτερα από ό,τι το 2013 έχεις ήδη βάλει τον πήχυ πάρα πολύ χαμηλά.
 
Δεν αντιλέγω ότι θα υπάρχουν κάποιες ατομικές εξαιρέσεις. Παραδείγματος χάριν ζευγάρια που απέκτησαν παιδί, εάν δεχτούμε ότι το να αποκτήσεις παιδί την εποχή των μνημονίων και των τεκμηρίων διαβίωσης αποτελεί πηγή αισιοδοξίας. Τα ίδια μπορεί να ισχύουν και σε μεμονωμένες περιπτώσεις ατόμων που το 2013 ευτύχησαν σε ατομικό επίπεδο να σημειώσουν κάποιο σπάνιο -συνήθως μη επαναλαμβανόμενο- επίτευγμα. Σε συλλογικό επίπεδο, αντιθέτως, είναι μάλλον απίθανο να θεωρήσει κανείς το 2013 έτος αξιομίμητο.
 
Φυσικά, η ευτυχία είναι σχετική έννοια. Κάποιος θα σου πει ότι νιώθει ευτυχής επειδή δεν απολύθηκε από τη δουλειά του. Κάποιος άλλος θα δηλώσει την ικανοποίησή του που συνέχισε καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου να πληρώνεται. Είναι κι αυτό ένα είδος ευτυχίας, εκτός αν νιώθεις κι εσύ να κοντοζυγώνει η στιγμή που ο εργοδότης σου θα αποφασίσει ότι δεν θέλει πια να είναι κορόιδο και περίγελως της συντεχνίας του, και θα σκεφτεί ότι μπορεί κι εκείνος να πάψει να δίνει μισθό για κάτι που άλλοι εργοδότες απολαμβάνουν δωρεάν ή ανταποκρινόμενοι πλημμελώς στις υποχρεώσεις τους.
 
Αυτό ακριβώς ήταν το φετινό πρόβλημα με τις ευχές: Αν πεις ότι προσβλέπεις σε μια καλύτερη χρονιά έχεις ήδη βάλει τον πήχυ αρκετά χαμηλά. Αν, από την άλλη, σταθμίσεις με ορθολογικό τρόπο τις προοπτικές, τότε η εικόνα αμέσως αντιστρέφεται.
 
Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν συμπολίτες που νιώθουν ιδιαίτερη ευτυχία και αισιοδοξία εκ του γεγονότος ότι η χώρα μας αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ. Τι σε νοιάζουν οι επισκέψεις της τρόικας, εφόσον η χώρα έχει το πάνω χέρι; Τι να σου πουν τυχόν νέα μέτρα, αφού ο πρωθυπουργός θα πρωταγωνιστεί στα κέντρα λήψης των αποφάσεων απεργαζόμενος ευρωπαϊκά αυτή τη φορά success stories; Τα ίδια μπορεί να σκέφτονταν πέρσι και ορισμένοι Κύπριοι αδελφοί μας ενόψει της δικής τους προεδρίας – αλλά το φινάλε του έργου εκείνου μάς είναι πλέον γνωστό. Ας σημειωθεί εξάλλου ότι η θετική αυτή εξέλιξη αφορά το πρώτο μονάχα εξάμηνο του νέου έτους – με το δεύτερο εξάμηνο τι κάνουμε;
 
Άλλοι πάλι προσβλέπουν στις επερχόμενες περιφερειακές και ευρωπαϊκές εκλογές. Αυτό μπορώ να το καταλάβω για όσους παράγουν αυτοκόλλητα, αφίσες, ψηφοδέλτια και εν γένει εκλογικό υλικό, για κάποια ταξιδιωτικά γραφεία που θα συνδράμουν στη μεταφορά πληθυσμού στις εκλογικές τους περιφέρειες, ίσως και για μερικούς εκ των επίδοξων ευρωβουλευτών και δημοτικών αρχόντων, αν και είναι επίσης αρκετοί που θα κλάψουν φέτος χαμένα προνόμια δεκαετιών, καθώς ανήκουν σε πελατειακούς μηχανισμούς που καταρρέουν με θόρυβο εκκωφαντικό.
 
Γενικά δεν πιστεύω ότι ένας σώφρων πολίτης μπορεί να προσβλέπει σε εκλογικές διαδικασίες για να ευτυχήσει. Οι εκλογές σπανίως φέρνουν την ευτυχία, ιδίως εφόσον  δεν συνοδεύονται από μια γενικότερη ανάταση της κοινωνίας και περιορίζονται στην ανάθεση της σωτηρίας της σε κάποιους μεσσίες. Αλλά στην περίσταση στην οποία βρισκόμαστε ως έθνος, οι εκλογικές διαδικασίες αποτελούν μια κάποια λύση. Όχι γιατί θα τιθασεύσουν με τρόπο αυτόματο το οικονομικό και ανθρωπιστικό πρόβλημα, κάτι στο οποίο κανείς λογικός ψηφοφόρος δεν θα ’πρεπε να ποντάρει, αλλά τουλάχιστον γιατί θα θέσουν της βάσεις ώστε να απαλλαγεί η χώρα από όλους αυτούς  τους τοπικούς -σύντομα και τους εθνικούς- θιάσους που την καταδυναστεύουν.
 
Αυτό είναι το χαρμόσυνο μήνυμα που μπορεί να εκπέμψει η στήλη για το νέον έτος. Στη γενιά μας έτυχε ο κλήρος να διαχειριστεί ένα διπλό αδιέξοδο: Από τη μία να βγάλει τη χώρα από το δόκανο της δημοσιονομικής κρίσης, κι από την άλλη να την απαλλάξει από το σύστημα εξουσίας που μας έφερε ως εδώ. Το πρώτο φαίνεται σαν εξίσωση χωρίς λύση. Το δεύτερο όμως είναι πλέον κάτι παραπάνω από ρεαλιστικό και, τέλος πάντων, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν πολύπλοκο γρίφο από κάπου πρέπει ν’ αρχίσεις.