Ανέφερε λοιπόν, κατά τη σημερινή ενημέρωση, ότι έχουν ελεγχθεί περίπου 319.000 άτομα από τα 2,5 εκατ. που έχουν μπει στη χώρα από τη 1η Ιουλίου. Το ποσοστό αυτό είναι περίπου 12%. Έχουν βρεθεί 615 κρούσματα, δηλαδή στατιστικά ίσως μπήκαν κάπου 5.000 φορείς. Εξάλλου, στα μοντέλα των λοιμωξιολόγων υπήρχε αυτό το σενάριο των χιλιάδων εισαγόμενων κρουσμάτων. Για παράδειγμα,ο καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της Επιτροπής για τον κορονοϊό, Νίκος Σύψας, στα μέσα Ιουλίου, σχολιάζοντας το άνοιγμα των αεροδρομιων Αθήνας – Θεσσαλονίκης είχε αναφερθεί σε αυτό το σενάριο. Δεν λέει φυσικά ότι τα συνολικά εισαγόμενα κρούσματα είναι περισσότερα από τα εγχώρια. Ισχύει όμως ότι κάναμε εισαγωγή κρουσμάτων, για τις ανάγκες της οικονομίας.
Από την πρώτη στιγμή της πανδημίας, η μετακύλιση της όποιας ευθύνης, άμεσης ή δυνητικής, είναι ειδίκευση της κυβέρνησης. Μαζί φυσικά με τη συνεχή προσπάθεια να οικειοποιηθεί και να μεγεθύνει τις όποιες επιτυχίες. Το είδαμε στην πρώτη περίοδο της πανδημίας, με το διαρκές κυνήγι των «ανεύθυνων» και τα πανηγύρια γιατί «κερδίσαμε», με την αυτονόητη τακτική της καραντίνας που εφάρμοσαν οι περισσότερες χώρες παγκοσμίως. Τώρα όμως που η καραντίνα δεν είναι λύση, η κατάσταση γίνεται πολύ πιο σύνθετη. Η διαχείριση όμως παραμένει η ίδια. Φταίτε και θα φταίτε για ό,τι κακό θα σας συμβεί. Πριν μία δεκαετία η οικονομική κρίση, αντί για σκάνδαλα, καπιταλιστική ασυδοσία και διάσωση τραπεζών εξηγήθηκε με το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου και με τις «αποδείξεις που δεν κόβονταν». Το modus operandi είναι γνωστό.
Φταίει λοιπόν ο τουρισμός; Ναι εννοείται, προσέφερε την σπίθα του δεύτερου κύματος. Φταίει μόνο ο τουρισμός; Όχι. Κρούσματα υπήρχαν και πριν ανοίξουν τα σύνορα, λίγες δεκάδες μεν, καταγεγραμμένα, αλλά με μηδενικούς περιορισμούς σίγουρα θα είχαμε σταδιακή αύξηση. Να μέναμε κλειστοί; Όχι, αλλά όλο το άνοιγμα της χώρας είναι γεμάτο παλινωδίες και βιαστικά πανηγύρια από κυβερνητικούς παράγοντες τον Ιούνιο – Ιούλιο, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στις εκδηλώσεις στη Σαντορίνη που άνοιξαν την αυλαία της τουριστικής περιόδου.
Μετά την καραντίνα, η εξίσωση οικονομίας και δημόσιας Υγείας είναι πολύ δύσκολη. Εξάλλου και μια ύφεση, για παράδειγμα στο 30% (αν δεν υπήρχε τουρισμός) θα ήταν τρομερα επιβλαβής στην Υγεία χιλιάδων πολιτών. Φανταστείτε μια χώρα που θα χε παραμείνει κλειστή, θα παρέμενε σε μηδενικά κρούσματα αντί για τα χιλιάδες άλλων χωρών και παράλληλα θα είχε ακόμα μία πρωτοφανή οικονομική καταστροφή. Πώς θα ήταν η κριτική τότε;
Οι τουρίστες το φετινό καλοκαίρι φέρνουν έσοδα και μπορεί να φέρουν και κορονοϊό. Αφήνουν τα χρήματά τους και παράλληλα αφήνουν και τον ιό, που μετά κυκλοφορούν και τα δύο στις τοπικές κοινωνίες. Παράλληλα, από την στιγμή που ο ιός δεν εξαλείφθηκε και η κίνηση των πολιτών επιτρέπεται εκτός μερικών, χαλαρών περιορισμών, τα κρούσματα θα αυξηθούν.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ένα δύσκολο, πρωτόγνωρο πρόβλημα, που επιδεινώνεται από αστοχίες, άρνηση και εμμονές. Ένα πρόβλημα που ξέραμε ότι θα το βρούμε μπροστά μας, μετά το τέλος των μέτρων περιορισμού και τις προειδοποιήσεις των ειδικών για δεύτερο κύμα. Η ατομική ευθύνη υπάρχει και σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για την εξέλιξη της πανδημίας, πρέπει να διαδραματίσει ξανά σημαντικό ρόλο στην συμπεριφορά κάθε ατόμου.
Αλλά το να προσπαθείς να ρίξεις όλη την κατάσταση, τα λάθη σου και τις κραυγαλέες αντιφάσεις σου στις πλάτες των πολιτών, με το «φταίνε οι νέοι», είναι απλά θράσος.