Παρά τις προ μηνών διαβεβαιώσεις του Γιώργου Κατρούγκαλου, το ασφαλιστικό παραμένει ορθάνοιχτο, όπως και τα υπόλοιπα ζητήματα μιας αξιολόγησης που παραπέμπει σε αποικιοκρατική σύμβαση. Αυτοί προστάζουν και εμείς δεχόμαστε. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε όταν το «κοινό μας σπίτι» (Ευρωπαϊκή Ένωση) κάνει λόγο για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.

«Μένουμε Ευρώπη» λοιπόν και καμαρώνουμε. Οι μεγάλες επιχειρήσεις (μέσα σε αυτές και οι αλυσίδες καταστημάτων) το θέλουν, οι βιομήχανοι «λυσσάνε» και η κυβέρνηση καμαρώνει που το πετυχαίνει. Ο «αντιδεξιός» υπουργός Ναυτιλίας, Παναγιώτης Κουρουμπλής, αισθάνεται δικαιωμένος, χωρίς πάντως να αναφέρεται στις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών. «Να κάνουν υπομονή γιατί βγαίνουμε από την κρίση» αναφέρουν κυβερνητικά στελέχη χωρίς ίχνος ντροπής. Γυρίστε νοητά τρία χρόνια πίσω. Την ίδια δήλωση στηλίτευαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προερχόταν από βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (στα πρώτα δύο μνημόνια)

Σωστά τα όσα έλεγαν τότε για το διαρκές προσκύνημα στη Μέρκελ και την τρόικα. Τώρα προσκυνούν οι ίδιοι, με τις ευλογίες φυσικά των υπόλοιπων κομμάτων – πλην ΚΚΕ – που το 2015 ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο. Θέλει «παλληκαριά» και έρπητα για να γίνεις καρικατούρα. Να καμώνεσαι τον αγωνιστή και ταυτόχρονα να ψηφίζεις μέτρα που γονατίζουν την κοινωνία. Χρειάζεται να έχεις απύθμενο θράσος όταν μιλάς για τους αγώνες της Αριστεράς και επικαλείσαι τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα υπογράφεις μέτρα εξόντωσης του λαού.

Οι «φίλοι και εταίροι μας» του ΔΝΤ ξεκαθαρίζουν στην κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στις απαιτήσεις τους. Απελευθέρωση στις ομαδικές απολύσεις, εργοδοτική ανταπεργία (lock out) και καμία συζήτηση για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Σε κάθε θέμα που τίθεται από κυβερνητικά στελέχη, η απάντηση είναι «εμείς αυτό θέλουμε». Ίσως να ξέφυγε από τον Κατρούγκαλο… Μάλλον δεν απομονώσαμε το ΔΝΤ, που είναι «σκληρός παίχτης». Οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν τις απαιτήσεις του Ταμείου χωρίς ενστάσεις. Αυτή είναι η «φύση» της διαπραγμάτευσης. «Άντε πνιγείτε» με δημοκρατικές διαδικασίες.

Είναι καιρός να καταλάβουμε πως οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα σε θύτη και θύμα δεν μπορούν να φέρουν κάτι καλό για τον τελευταίο.  Στην «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» εμείς δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πέρα από χιλιάδες νεκρούς και πολίτες εξαθλιωμένους, που απλά επιβιώνουν.

Είναι η ζωή μας και οι αποφάσεις μας που καθορίζουν το επόμενο βήμα. Ο κάθε Τσίπρας και Μητσοτάκης θα «κουβαλήσει» την ατζέντα που τον βολεύει. Το καλοκαίρι θα διαβάζετε πόσο καλά κινείται ο τουρισμός, ενώ οι υπάλληλοι δουλεύουν 12 ώρες για ημερομίσθιο των 25 ευρώ. Σκοπός τους είναι να «βολευτεί» ο εργαζόμενος με αυτό. Είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο να πούμε ΟΧΙ.

Όχι σε αυτό που θέλουν να επιβάλουν ως «κανονικότητα», ενώ είναι δουλεμπόριο. ΟΧΙ στην «κανονικότητά» τους και βήμα παραπάνω στις ανάγκες μας. Αν δεν γίνει αυτό, το καλοκαίρι του 2018 θα αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος και τι πηγαίνει κάθε φορά λάθος. Ένα βήμα από τον καθένα χρειάζεται, όχι κάτι παραπάνω. Βήμα αποφασιστικό, βήμα που δεν δέχεται την «ανάπτυξή» τους. Βήμα που απλά θα ξεκαθαρίζει πως η αξιοπρέπεια είναι μη διαπραγματεύσιμη