Ανταπόκριση της Ελένης Γουργού από το Μίσιγκαν
Εχτές και σήμερα είχε στο Ντήαρμπορν (Dearborn, Michigan) διαδήλωση.
Το Ντήαρμπορν είναι μια μικρή πόλη στα περίχωρα του Ντητρόιτ, περίπου μισή ώρα από δω που είμαστε μεις. Δεν γνωρίζω πολλά για αυτήν, δυστυχώς, μόνο ότι έχει μεγάλη αραβική κοινότητα, ήσυχες γειτονιές με χαριτωμένα σπίτια, πολύ ωραία αραβικά εστιατόρια που είναι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, και ζαχαροπλαστεία με σιροπιαστά να σου τρέχουνε τα σάλια. Σήμερα έμαθα κι άλλα πράγματα, γιατί συγκεντρωθήκαμε μπροστά από το Κοινοτικό Πολιτιστικό Κέντρο και μετά περπατήσαμε κατα μήκος του αυτοκινητόδρομου, του highway δηλαδή, που κόβει στη μέση το Ντήαρμπορν. Αυτό είναι από μόνο του φοβερό, γιατί το να σταματήσεις την κυκλοφορία στο highway δημιουργεί πολλά προβλήματα, μποτιλιαρίσματα και δυσαρέσκεια, κι ας είναι Κυριακή.
Σήμερα πάντως δεν υπάρχει καμιά γκρίνια, έμοιαζε όλο το Ντήαρμπορν να έχει κατέβει στο δρόμο, να διαδηλώσει για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, για τους νεκρούς και τους τραυματισμένους, για τους ορφανούς και τους ξεριζωμένους αδελφούς και αδελφές μας στην παλαιστινιακή γη. Να διαμαρτυρηθεί για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα, για τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, για την αλλοίωση του χαρακτήρα της ιερής Ιερουσαλήμ. Θάλασσα σημαίες, οι τρίχρωμες αραβικές με το κόκκινο τρίγωνο, κύματα τα παλαιστινιακά μαντίλια, μπερδεύονταν με τις μάσκες για τον κορονοϊό, τα νικάμπ, τις μαντήλες και τα καπέλα για τον ήλιο. Στη σκηνή των οργανωτών ανεβασμένοι φοιτητές, άνθρωποι της κοινότητας, η ΑμερικανοΠαλαιστίνια βουλεύτρια Ρασίντα Τλαΐμπ, ο εκδότης των ΑραβοΑμερικανικών Νέων, μιλάν στο πλήθος.
Από τα μεγάφωνα αραβικά τραγούδια, από τα στόματα συνθήματα, στα αγγλικά, στα αραβικά, σημαίες αλγερινές, λιβανέζικες, τυνησιακές. Η πορεία ξεκινάει, το πλήθος βγαίνει στον αυτοκινητόδρομο, η αστυνομία ορίζει τα όρια της διαδήλωσης με περιπολικά και πυροσβεστικά. Νέοι άντρες τρέχουν ανάμεσα στους διαδηλωτές και προσφέρουν μπουκάλια νερό, τί οργάνωση! Έχει ζέστη και ο ήλιος χτυπάει κατακούτελα τους άμαθους Μισιγκανέζους.
Σε λίγο ακούμε μαρσαρίσματα, κόρνες, τουμπελέκια. Αυτοκίνητα πειραγμένα, με τις εξατμίσεις να κάνουν όσο περισσότερο θόρυβο μπορούν, αραγμένα στους κάθετους δρόμους, νεαρά αγόρια σκαρφαλωμένα στις οροφές τους, μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού με σημαίες να ανεμίζουν, μεγάφωνα στη διαπασών παίζουν αραβική μουσική, Free Free Palestine ακούγεται βροντερά, χωρίς να χρειάζεται ντουντούκα.
Οι άνθρωποι διαδηλώνουν θυμωμένοι και αποφασισμένοι, και ταυτόχρονα γιορτάζουν, γιορτάζουν την ταυτότητά τους, την αλληλεγγύη τους, μεθαύριο θα επισκεφτεί το Ντήαρμπορν ο Πρόεδρος Μπάιντεν, αλλά οι Ντηαρμπορνιώτες προειδοποιούν πως είναι ανεπιθύμητος, οργίζονται για τους φόρους τους που πάνε σε στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ, παραπονιούνται πικρά πως η Αμερική είναι το σπίτι τους αλλά ο οικοδεσπότης σκοτώνει. «Σας βλέπουμε», λένε στους γερουσιαστές, Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, που κάνουν πώς δεν ξέρουν για τη σφαγή στη Γάζα, «σας θυμόμαστε», λένε στους τοπικούς παράγοντες που δεν αφουγκράζονται την αραβική κοινότητα, «είμαστε μαζί σας» λένε στους άραβες συντρόφους τους από όσες χώρες του κόσμου γεννούν μετανάστες στην Αμερική. «Σας νιώθουμε», χαιρετούν τους μαύρους αδερφούς που ήρθαν από το Ντητρόιτ, στους λατίνους και ισπανόφωνους που έχουν έρθει κι αυτοί εδώ σήμερα. Από το Ντητρόιτ ως την Παλαιστίνη, η Κατοχή είναι έγκλημα (“From Detroit to Palestine, occupation is a crime”) τραγουδούν ρυθμικά.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα φώναζε «Ελευθερία στην Παλαιστίνη», είπε νωρίτερα ο ομιλητής, ο Μάλκολμ Χ θα φώναζε «Ελευθερία στην Παλαιστίνη» πρόσθεσε μετά, ο Χριστός θα φώναζε «Ελευθερία στην Παλαιστίνη», κατέληξε χειροκροτούμενος.
Αυτή είναι μια διαδήλωση πολύχρωμη, οικογενειακή, κυριακάτικη, τόσο πολυάριθμη, δυο-τρεις χιλιάδες κόσμος είναι στο δρόμο, και στον ουρανό ένα αεροπλάνο κάνει κύκλους και σέρνει από πίσω του μια επιγραφή που ξεσηκώνει κύματα ενθουσιασμού: Stop Israeli Apartheid #FreePalestine! Ταμπέλες που γράφουν «οι Ασσύριοι (!) μαζί σας», «Βόσνιοι και Παλαιστίνιοι αδερφοί», μια αλβανική σημαία, παιδιά από το Μπαγκλαντές, μια παρέα από το Μαρόκο, ένας νέος κρατάει μια χειρόγραφη πινακίδα «Εβραίοι που δεν στηρίζουμε το ισραηλινό απαρτχάιντ». Παιδιά, πολλά παιδιά, μωρά στα καρότσια με αραβικά μαντήλια στο λαιμό, έφηβοι με τις παρέες τους, κορίτσια με σανδάλια και βαμμένα μάτια, θειές και παππούδες που βρίσκουν γνωστούς και αγκαλιάζονται στη μέση του δρόμου, νέες κοπέλες που μας βλέπουν ότι δεν είμαστε άραβες αλλά παρ’όλα αυτά κρατάμε πανώ και πινακίδες και μας ζητάνε να μας βγάλουν φωτογραφία. Η Κάθριν και ο Φιλ με τα άσπρα τους μαλλιά είναι περιζήτητα μοντέλα, ο Φιλ κρατάει ένα πανώ που το έχει είκοσι χρόνια και βάλε, είναι θλιμμένος που το ξεθωριασμένο πανώ του είναι ακόμα επίκαιρο, πάντα μας ευχαριστούν οι φωτογράφοι μας μετά τη λήψη, και μας κοιτάνε ίσια στα μάτια. Ένας κύριος που φοράει μια παλαιστινιακή σημαία στην πλάτη προσφέρει νερό για τον διψασμένο σκυλάκο μιας κοπέλας με κόκκινα μαλλιά, στα βενζινάδικα οι φτιαγμένες εξατμίσεις των καγκούρικων τζιπ αγκομαχάνε στο ρυθμό του συνθήματος, το πανηγύρι ,η οργή, η γιορτή, η ελπίδα, το πείσμα, δεν τελειώνει.
Από τα ηχεία των γυαλιστερών αυτοκινήτων με τα φιμέ τζάμια και από τα μεγάφωνα των διοργανωτών ακούγεται συνέχεια ένα αραβικό τραγούδι, που μας φαίνεται χορευτικό, αλλά μοιάζει να λέει κάτι για την Παλαιστίνη. Το ψάχνουμε στην εφαρμογή του κινητού που αναγνωρίζει μουσική: Είναι το Dammi Falastini, τραγουδάει ο Mohammed Assaf, “το αίμα μου είναι παλαιστινιακό”, λέει το ρεφραίν.
Το Ντήαρμπορν είναι πολύ περισσότερα από τα μικρά εστιατόρια με το νόστιμο αρνάκι και τα σιροπιαστά γλυκά. Έχει φωνή, τραγουδιστή και δυνατή, πολύχρωμη και κάπως εξωτική, και κλαίει. Gaza don’t cry, Palestine will never die.
Το απόγευμα που γυρίσαμε στην πόλη μας, στο μικρό φαγάδικο που αγαπάμε να τρώμε σπιτικό φαγητό, πεντανόστιμη μίξη λατινοαμερικάνικης και μεσανατολίτικης κουζίνας, είχαν αναρτήσει στον τοίχο την παλαιστινιακή σημαία. Όταν τους είπα εντυπωσιασμένη πόσο χαίρομαι για αυτό, μου απάντησαν “μα είμαστε αλληλέγγυοι με τους Παλαιστίνιους και με τον αρχιμάγειρα και ιδιοκτήτη, γιατί η μάνα του είναι Παλαιστίνια, έφυγε από τη Χάιφα τη δεκαετία του ’70 και δεν έχει επισκεφτεί ξανά την πατρίδα της από τότε”.