Η Ευρώπη βρίσκεται σε έναν αγώνα δρόμου με το χρόνο. Μετά από έξι χρόνια οικονομικής κρίσης, τα ακραία πολιτικά κόμματα έχουν ισχυροποιηθεί σε όλη την ήπειρο. Την ίδια στιγμή η ευρωπαϊκή οικονομία είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Το ερώτημα είναι κατά πόσον μπορεί να επιστρέψει αρκετά γρήγορα η αισιοδοξία για την οικονομία ώστε να αποτρέψει έναν πολιτικό εκτροχιασμό.

Τα σημάδια πολιτικής αποσύνθεσης είναι αρκετά εμφανή. Στην Γαλλία αυτήν την εβδομάδα το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο έλαβε περίπου 25% στις περιφερειακές εκλογές, δίνοντας συνέχεια στην καλή επίδοση στις ευρωεκλογές. Ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς προειδοποίησε πως η Μαρίν Λεπέν, αρχηγός του κόμματος, μπορεί να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές το 2017. Την ίδια χρονιά, η Βρετανία μπορεί να ψηφίσει υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέχρι τότε το ενιαίο νόμισμα μπορεί να βρίσκεται σε μια πορεία διάλυσης, με την Ελλάδα εκτός και την Ιταλία να οδεύει προς την έξοδο.

Μια επιστροφή στην ανάπτυξη δεν αναμένεται να αντιμετωπίσει απόλυτα το αίσθημα της οικονομικής εξασθένισης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχει ένας φόβος πως ολόκληρες χώρες ζούσαν πέρα από τα όρια τους και μπορεί να αναγκαστούν να αποδεχτούν μια μόνιμη καθοδική προσαρμογή του βιοτικού επιπέδου. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, η προσαρμογή αυτή συνέβη με αρκετά απότομο και βίαιο τρόπο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και οδήγησε σε περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις.
 
Αλλά ακόμα και χώρες που απέφυγαν τα χειρότερα στην κρίση περνάνε μια περίοδο προσαρμογής του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, η οποία πλήττει περισσότερο τους νέους. Τα ποσοστά της ανεργίας των νέων είναι ανατριχιαστικά υψηλά σε ορισμένες χώρες. Πάνω από 50% στην Ισπανία, περίπου 40% στην Ιταλία, 23% στην Γαλλία και 17% στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σε όλες αυτές τις χώρες, υπάρχει ο φόβος ότι η γενιά που έρχεται θα ζήσει με λιγότερη ασφάλεια από ότι οι γονείς τους.

Ολόκληρο το άρθρο στα ελλκηνικά ΕΔΩ