Εκτιμά δε ότι το 2015 θα είναι η χρονιά που η ευρωζώνη θα έχει τη δική της «στιγμή της αλήθειας». Οι τρεις προγραμματισμένες εκλογικές διαδικασίες, στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, «θα μας πουν εάν η προσέγγιση της ΕΕ στην κρίση έχει αποτέλεσμα –πολιτικά- ή όχι. Η πιθανότητα τουλάχιστον ενός πολιτικού σοκ, είναι πραγματικά πολύ υψηλή. Στην Ελλάδα και στην Ισπανία, τα κόμματα της αριστεράς προηγούνται στις δημοσκοπήσεις».

«Δυστυχώς, το μόνο κόμμα που παρουσιάζει πειστικά την περίπτωση αναδιάρθρωσης χρέους είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο για την αναδιάρθρωση χρέους, δεν είναι ειλικρινής που αποκλείει μια έξοδο από την ευρωζώνη. Όταν υποστηρίζεις την αναδιάρθρωση χρέους, πρέπει επίσης να απαντήσεις στην ερώτηση τι θα κάνεις αν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν. Οι επιλογές σε αυτή την περίπτωση θα είναι είτε η επιστροφή στο status quo -οπότε και δεν έχει νόημα η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ- είτε η έξοδος από την ευρωζώνη και η μονομερής στάση πληρωμών έναντι των ξένων πιστωτών. Αυτό όμως ακριβώς το αποκλείει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος έχει σωστά ένστικτα, αλλά ίσως δεν έχει τις σωστές στρατηγικές», αναφέρεται πιο κάτω.

 
Σημειώνει ακόμη ότι η επίσημη πολιτική της ΕΕ για την Ελλάδα περιγράφεται καλύτερα ως «ανοχή χρέους: αναγνωρίζει το πρόβλημα χρέους, και καθυστερεί το αναπόφευκτο.  Επισημαίνει ότι η πολιτική του Αν. Σαμαρά και της κυβέρνησής του, είναι «μια εκδοχή παράτασης και προσποίησης: επεκτείνουμε τα δάνεια και προσποιούμαστε ότι (η χώρα) είναι φερέγγυα».

«Οταν κάτι δεν έχει μέλλον, θα λήξει, το λέει η κοινή λογική. Με τις σημερινές πολιτικές η ευρωζώνη δεν έχει μέλλον, τουλάχιστον εντός των τωρινών συνόρων της. Δεν μπορώ να δω για την Ελλάδα άλλο τρόπο διαφυγής από την αναδιάρθρωση χρέους. Και δεν μπορώ να δω αναδιάρθρωση χρέους εντός της ευρωζώνης», καταλήγει ο αρθρογράφος.