Το κείμενο διακινείται από το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων – Σπάρτακος:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ: «ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΦΥΛΑΚΙΟ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΥΧΟΥΣ»

Γεια σας. Είμαστε στρατιώτες και ανήκουμε σε μονάδα της 30 Μ/Κ Ταξιαρχίας. Η Μονάδα μας έχει στείλει στο φυλάκιο ΠΑΠ Ευγενικού.

Στο ΚΨΜ του φυλακίου συμβαίνουν πράγματα για τα οποία ντρεπόμαστε που υπηρετούμε τις ένοπλες δυνάμεις.
Ο καφές έχει 60 Λεπτά, την ίδια ώρα που στο κυλικείο της ταξιαρχίας έχει 20 λεπτά.
Αναρωτιόμαστε, είναι δυνατόν να προσπαθούν να κερδίσουν από εμάς τους στρατιώτες όλα τα χαμένα χρήματα; Το ΚΨΜ δεν έχει τυποποιημένο σάντουιτς όπως η μονάδα, αλλά έχει ψωμί και υλικά (όλα προελεύσεως LIDL αμφίβολης ποιότητας, την ίδια ώρα που τα ελληνικά τυριά σαπίζουν), με τα οποία το σάντουιτς αντί για πιο φτηνό είναι πιο ακριβό 1,40 – 1,60 ευρώ,  το οποίο με πρόχειρο υπολογισμό μας κοστίζει 80-90 Λεπτά. Δηλαδή κάθε φορά που αναγκαζόμαστε να ψωνίζουμε τέτοια προϊόντα από το ΚΨΜ, κερδίζουν 60-80 λεπτά!!! Το πρωινό γεύμα στο φυλάκιο είναι κατά πολύ πτωχό,  με κίνητρο να αγοράζουμε από το ΚΨΜ και να χαλάμε τα ελάχιστα χρήματα μας.

Νομίζουμε πως δεν είναι σωστό να εκμεταλλεύονται το ότι είμαστε σε ένα απομακρυσμένο φυλάκιο και  να αισχροκερδούν εις βάρος εμάς των στρατιωτών.

Συζητώντας και με παιδιά ΕΠΟΠ μας είπαν ότι και αυτοί παίρνουν έτοιμο σάντουιτς από το σπίτι γιατί δε μπορούν ούτε αυτοί να ανταπεξέλθουν στις τιμές του ΚΨΜ. Εμείς όμως είμαστε εγκλωβισμένοι στις τιμές αυτές.
Στο φυλάκιο κάνουμε υπηρεσία περίπολο με όχημα το οποίο παρά τις ακραίες θερμοκρασίες δεν ανοίγουμε το καλοριφέρ διότι διέταξε ο Ταξίαρχος να μην λειτουργούν καλοριφέρ στα οχήματα για οικονομία καυσίμων.

Τις προάλλες, και ενώ εκτελούσαμε περίπολο, κοντέψαμε να πέσουμε σε χαντάκι διότι ήταν παγωμένο το παρμπρίζ και δεν ανοίγαμε καλοριφέρ λόγω διαταγής του Ταξιάρχου.

(Ευχαριστούμε Ταξίαρχε που θέλετε να κρυώνουμε και έχετε και απαίτηση να κάνουμε 3 ώρες περίπολο).
Η οικονομική μας κατάσταση δεν επιτρέπει να υπάρχουν τέτοιες τιμές. Σας παρακαλώ ας γίνει κάτι με αυτή την κατάσταση. ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ, ΠΕΙΝΑΜΕ. ΚΡΥΩΝΟΥΜΕ (και κινδυνεύουμε όπως το χαντάκι)