Αναλυτικά:
Ο Δεκέμβρης το 2008 έχει σημαδέψει πολλές γενιές ανθρώπων. Την δική μου την γενιά σίγουρα, πολύ περισσότερο όσων ήταν μαθητές και μαθήτριες τότε.
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος είναι η ζωντανή μνήμη όλων μας. Δεν ψάχναμε ήρωες. Θα θέλαμε σήμερα να έχει τριανταρίσει και να έχει κάνει την ζωή του όπως θα ήθελε, με τα λάθη του και τα σωστά του, όπως όλοι μας. Έγινε όμως το σύμβολο μιας νεολαίας που έμαθε πολύ νωρίς ότι η εξουσία δεν διστάζει να ασκήσει την απόλυτη βία για να επιβληθεί. Ότι η καταστολή δεν είναι «παρεκτροπή», αλλά δομικό στοιχείο ενός συστήματος που φοβάται όσους θεωρεί ότι «εκφεύγουν».
17 χρόνια μετά, ο Νίκος Ρωμανός, ο κολλητός του Αλέξη και αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του από τον Κορκονέα, είναι στην φυλακή εδώ και έναν χρόνο για ένα υπόλειμμα αποτυπώματος σε μία σακούλα, περιμένοντας να δικαστεί ακόμα μία φορά. Το θύμα της αστυνομικής, δολοφονικής βίας δεν έχει ξεχαστεί από την Αντιτρομοκρατική και την δικαστική εξουσία και βιώνει τον ορισμό της εκδίκησής τους.
Την ίδια στιγμή μία ολόκληρη νέα γενιά βιώνει την βία με κάθε ρητό και υπόρρητο τρόπο.
Σήμερα η βία ασκείται μέσω της εργασιακής επισφάλειας, των εξοντωτικών ωραρίων, των μισθών που δεν φτάνουν ούτε για την στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Μέσω μιας καθημερινότητας χωρίς ασφάλεια, χωρίς σταθερότητα, χωρίς αύριο. Μέσω χαμηλών προσδοκιών που παρουσιάζονται ως «ρεαλισμός» στο πλαίσιο μίας καπιταλιστικής δυστοπίας.
Ασκείται, όμως, και ωμά.
Με αυταρχισμό στα πανεπιστήμια, με παρουσία αστυνομικών δυνάμεων εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ελευθερία σκέψης και ιδεών, με την ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας, με την κατάλυση του κράτους δικαίου. Με συλλήψεις, απαγγελίες κατηγοριών και καταδίκες για πράγματα αδιανόητα. Όπως το να γράψεις ένα σύνθημα για την γενοκτονία σε έναν τοίχο ή να ανοίξεις ένα πανό μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.
Η 6η Δεκέμβρη μας θυμίζει ότι τίποτα από αυτά δεν είναι «κανονικό».
Μας θυμίζει ότι οι κοινωνίες ζωντανεύουν όταν οι νέοι και οι νέες αρνούνται να συμβιβαστούν με τη σιωπή, τον φόβο και την παραίτηση.
Το στοίχημα σήμερα δεν είναι απλώς να θυμόμαστε.
Είναι να ξαναδημιουργήσουμε τις αντιστάσεις. Να τους δώσουμε ξανά νόημα, περιεχόμενο και έμπνευση. Να μετατρέψουμε την οργή σε συλλογική δύναμη, την απόγνωση σε σχέδιο, τη μνήμη σε πράξη.