Συνέντευξη στον Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη
Η Colotti ήρθε στην Ελλάδα για να συμμετάσχει σε τέσσερις παρουσιάσεις του βιβλίου της «Το Μυστικό», που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις «ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ταξιδευτής», στην Αθήνα και στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Η ιδια αναφέρει στο TPP ότι στο βιβλίο παρουσιάζονται οι αναζητήσεις μια δεκατετράχρονης από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Ρώμης. Όπως η ίδια αναφέρει, το βιβλίο έχει βιογραφικά στοιχειά, αλλά κυριώς καταπιάνεται με τη μνήμη του αντάρτικου κινήματος των δεκαετιών του ’60 και του ’70 στην Ιταλία.
Μετά την αποφυλάκισή της, η Colotti ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία των λαών και τη διεθνιστική αλληλεγγύη, με έμφαση στη Λατινική Αμερική και ειδικότερα στη Βενεζουέλα. Είναι μέλος σε μια σειρά λατινομαρικανικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων το κυβερνών Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PSUV) του Νικολάς Μαδούρο. Με αφορμή τις επικείμενες εκλογές της 28ης Ιουλίου στη Βενεζουέλα και την απονομιμοποίησή τους από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, η ίδια μας αναφέρει πως η χώρα αποτελεί ένα παράδειγμα συμμετοχικής δημοκρατίας με πρωταγωνιστή το λαό και τη νεολαία, όπως αποδεικνύει η 35η εκλογική διαδικασία από την εγκαθίδρυση της μπολιβαριανής επανάστασης 1998. Ενθυμούμενη τα λόγια του Ομπάμα, το 2014, πως η Βενεζουέλα αποτελεί «εξαιρετική και ασυνήθιστη απειλή για τις ΗΠΑ», η Colotti απαντά πως η Βενεζουέλα απειλεί με το παράδειγμά της», που δείχνει πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, αφού «η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας», καθώς «είναι παρούσα η ιστορική μνήμη της αντιαποικιοκρατίας, της λατινοαμερικανικής ανεξαρτησίας και των επαναστάσων του προηγούμενου αιώνα».
Η Colotti ευχαριστεί τον λαό της Παλαιστίνης για την ηρωική του αντίσταση, καθώς υπενθυμίζει το ιστορικό χαμηλό της αντίστασης στην Ευρώπη σήμερα. «Ο Παγκόσμιος Νότος και η Παλαιστινιακή αποδεικνύουν πως ναι, είναι εφικτό και μπορεί να φτάσεις σε ένα σημείο που δεν έχει άλλο τοίχο. Ο τοίχος της Παλαιστίνης είναι συμβολο των τειχών που έχουμε εμείς μπροστά στο μέλλον».
Αναφερόμενη στον πόλεμο στην Ουκρανία τονίζει πως «υπάρχουν κράτη που δεν έχουν σχέση με τον σοσιαλισμό, αλλά είναι εκ των πραγμάτων αντιιμπεριαλιστικά». «Το παράδειγμα της Ρωσίας και της Παλαιστίνης δείχνουν πως ο ιμπεριαλισμός θέλει να στερήσει το δικαίωμα των λαών στην άμυνα». Όπως εξηγεί, ενώ επικαλούνται το υποτιθέμενο «δικαίωμα αυτοάμυνας» της σιωνιστικής οντότητας, την ίδια στιγμή αρνούνται στη Ρωσία το δικαίωμα να αποτρέψει την επίθεση ενός «λυσσασμένου σκυλιού», την οποία είχε σχεδιάσει το ίδιο το ΝΑΤΟ. «Τα ίδια τα ντοκουμεντα των ιμπεριαλιστών αποκαλύπτουν ότι το ΝΑΤΟ ακολουθεί τη στρατηγική του χάους, σχεδιάζοντας να βαλκανοποιήσει ολόκληρες περιοχές του κόσμου, αλλά και τους ίδιους τους εγκεφάλους μας. Πρόκειται για ένας πληροφοριακό πόλεμο, που στο όνομα της “ουδετερότητας” θέλει να εμποδίσει να σκεφτούμε σε ποια πλευρά του οδοφράγματος πρέπει να σταθούμε». Μάλιστα, η ίδια υπενθυμίζει ότι ο Φιντέλ Κάστρο συμβούλευε «κοίτα τι θέση παίρνει ο ιμπεριαλισμός και πάρε θέση στην άλλη πλευρά».
Στη συνέχεια, καλεί την ευρωπαϊκή αριστερά να ξεφύγει από την παγίδα του «δογματισμού», υπενθυμίζοντας πως ο Λένιν δίδαξε πως «η επανάσταση δεν γίνεται σε σωλήνες εργαστηρίου» και η πραγματικότητα είναι περισσότερο πολύπλοκη από όσο νομίζουν οι «διανοούμενοι» και οι «καθαροί επαναστάτες». «Οι Ευρωπαίοι έχουμε μεγάλη ευθύνη γιατί δεν έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε ούτε με τα όπλα, ούτε με εκλογές. Οι λαού του Παγκόσμιου Νότου τραβάνε τον δικό τους δρόμο. Εμείς πρέπει να σκεφτούμε για τον δικό μας. Το καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να κάνει επανάσταση στη χώρα του και όχι να δίνει μαθήματα».
Σχολιάζοντας την επάνοδο του φασισμού τονίζει πως η ιστορική πείρα αποδεικνύει πως το μεγάλο κεφάλαιο αξιοποιεί τον φασισμό, όπως συμβαίνει με τον Μιλέι στη Λατινική Αμερική, αλλά ακόμα περισσότερο στην Ευρώπη, όπου «οι ιδεολογικοί μηχανισμοί είναι πιο ισχυροί» και οι φασίστες «καμουφλάρονται» πίσω από μια ρητορική αντι-ΕΕ και για την εθνική κυριαρχία, την οποία απεμπολούν όταν έρχονται στην εξουσία και προσκυνούν την αρχουσα τάξη, όπως η Μελόνι στην Ιταλία. Για την ίδια το πρόβλημα είναι ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει κάποια αντιιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και αντιπατριαρχική κοινωνική συμμαχία, όπως στη Βενεζουέλα, που να μπορεί να κατευθύνει τη δυσαρέσκεια, που γενιέται όταν, για παράδειγμα, παρά τους χαμηλούς μισθούς και την υψηλή φορολογία, δίνονται χρήματα για τον εξοπλισμού του «παλιάτσου» Ζελένσκι και του «γενοκτόνου» Νετανιάχου. Μάλιστα, προειδοποιεί για την «ενότητα μεταξύ σιωνισμού και ναζισμού», που έχει ως αποτέλεσμα παραστρατιωτικές επιθέσεις κατά των υποστηρικτών της Παλαιστίνης.
Σε σχέση με το αν υπάρχει ακόμα επαναστατική προοπτική στην Ευρώπη σήμερα, κάνει λόγο για μια αρνητική συνθήκη, κατά την οποία η λεγόμενη αριστερά κατευθύνεται συνεχώς προς το κέντρο, με αποτέλεσμα το πρόγράμμά της να μην διακρίνεται πια από των αντιπάλων της. Ωστόσο, παραμένει αισιόδοξη. «Όπως έλεγε ο Μαρξ οι τυφλοπόντικες πάντα βρίσκουν διέξοξο, όπως έγινε και στην Βενεζουέλα», τονίζει και καταλήγει πως την επόμενη φορά που οι ιμπεριαλιστές θα απαιτήσουν από μια χώρα να γονατίσει, όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αντλήσουμε παραδείγματα πως ένας λαός πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να πληρώσει το κόστος, «όπως το πλήρωσαν οι σύντροφοί μας, που είναι ακόμα στη φυλακή ή στο Περού» και «όπως πληρώνουν υψηλό τίμημα οι λαοι της Κούβας και της Βενεζουέλας και αν αυτό λάχει στη δική μας εποχή θα υπάρξει ένας δεύτερος γύρος μεταξύ κομμουνισμού και καπιταλισμού»