Στο Διεθνές Συνέδριο «Women in Government Forum», το οποίο διοργανώθηκε στο Ντουμπάι στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Συνόδου Κορυφής “World Government Summit” συμμετείχε η υφυπουργός Υγείας Ζωή Ράπτη.
Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Με το ξέσπασμα της πανδημίας, λάβαμε μια σειρά μέτρων για να διασφαλίσουμε την κάλυψη των αναγκών στην ψυχική υγεία, ενώ κομβικό ρόλο έπαιξε ο εμβολιασμός των πολιτών. Προχωρήσαμε άμεσα σε αύξηση της χρηματοδότησης για την ψυχική υγεία σε ποσοστό 62%, δημιουργήσαμε την Τηλεφωνική Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης για τον γενικό πληθυσμό 10306, παρέχουμε ψυχοκοινωνική υποστήριξη σε ασθενείς με COVID-19 που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή κατ’ οίκον, στις οικογένειές τους, στους εργαζόμενους υγειονομικούς και προχωρήσαμε στον κατά προτεραιότητα εμβολιασμό ασθενών και εργαζομένων σε μονάδες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Επιπλέον, προχωρήσαμε στην πρόσληψη ψυχιάτρων, παιδοψυχιάτρων και ειδικευμένων νοσηλευτών ψυχικής υγείας. Προχωρήσαμε ακόμη στην ανάπτυξη δομών Ψυχικής Υγείας στην κοινότητα (Οικοτροφεία, Ξενώνες, Κέντρα Ημέρας, Κινητές Μονάδες), για την ψυχοκοινωνική υποστήριξη ομάδων-στόχων σε όλη τη χώρα».
Οι δηλώσεις της έρχονται κόντρα με όσα αναφέρουν επί μήνες οι ειδικοί ψυχικής υγείας. Μιλώντας πριν λίγο καιρό στο TPP ο ψυχίατρος κι πρώην διευθυντής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΨΝΑ), Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, εξήγησε ότι όχι μόνο δεν έχουν ενισχυθεί το σύστημα ψυχικής υγείας, αλλά «έγινε μάλιστα ένα πλάνο κι έκλεισαν μικρά ψυχιατρεία, πχ σε Κέρκυρα, Χανιά, Τρίπολη κι ενώ είχαμε 8 τμήματα με 4000-5000 ασθενείς, έγιναν 3 μεγάλα με λιγότερους ασθενείς κι άλλοι πήγαν σε ιδιωτικά ή οικοτροφεία. Έγινε μεταστέγαση ουσιαστικά».
Όσο για τις συνθήκες στα ψυχιατρεία, η κατάσταση είναι θλιβερή. Κλειστές αίθουσες, δωμάτια απομόνωσης, κλειδαριές, ακινητοποίηση, λογική του φαρμάκου. «Δεν έχουν γίνει δομές ψυχικής υγείας στην κοινότητα, η βάση στην παροχή φροντίδας να είναι η κοινότητα, κοινοτική φροντίδα δηλαδή. Σε άλλες χώρες, η νοσηλεία είναι η έσχατη λύση. Στην Ελλάδα αυτό δεν ισχύει κι αυτό φαίνεται από τον αριθμό των ακούσιων νοσηλειών, όπου το 65% των εισαγωγών είναι ακούσιες. Αν είχε γίνει έστω και μια μικρή στοιχειώδης μεταρρύθμιση, το ποσοστό αυτό θα ήταν κάτω από 10%. Τα κέντρα ψυχικής υγείας δεν κάνουν κοινοτική δουλειά, είναι η κουλτούρα “κλειστές πόρτες, μηχανικές καθηλώσεις, μονόδρομος το ψυχοφάρμακο”» είχε πει.
Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίες με πρωτοβουλία του Πολύμορφου Κινήματος στην Ψυχική Υγεία πραγματοποιούνται συνεχώς το τελευταίο διάστημα.
Σε μία ιστορική συγκυρία εξαιτίας της πανδημίας και ενώ τα προβλήματα ψυχικής υγείας και ο ψυχικός πόνος βρίσκονται σε κορύφωση και αντιμετωπίζονται αποκομμένα από το κοινωνικό γίγνεσθαι ενώ σκόπιμα αγνοούνται τα κοινωνικά τους αίτια, καλυμμένα πίσω από διαγνώσεις, τείχη, κλειδωμένες πόρτες, ψυχιατρική φαρμακολαγνεία και αποκλεισμούς, είναι ζωτικής σημασίας ότι ενώνονται οι φωνές όλων όσων αναγνωρίζουμε αυτά τα αδιέξοδα “από τα κάτω”, και τα βιώνουμε στα σπίτια μας και στις γειτονιές μας, αναφέρουν στα καλέσματά τους οι άνθρωποι που εργάζονται στον κλάδο αυτόν.
Η πανδημία, άλλωστε, ήταν μόνο η αφορμή για ν΄ αναδειχτεί αυτή η συστηματική υποβάθμιση της υγείας και ψυχικής υγείας όχι μόνο ως δημόσιων συστημάτων υπηρεσιών (με την δραματική υποστελέχωσή τους, την επικρεμάμενη απόλυση του προσωπικού που είναι σε αναστολή και την πλήρη ιδιωτικοποίηση όλων των υπηρεσιών Υγείας που είναι σε εξέλιξη), αλλά ως ανθρώπινων καταστάσεων που, ενώ αποτελούν ζωτικές ανάγκες, απαιτούν ευρύτερες κοινωνικές ανατροπές για να έλθουν στο επίκεντρο και να απαντηθούν, σημειώνουν εμφατικά.