Ενώ βρισκόμαστε στα πρόθυρα του ξεσπάσματος της ουκρανικής κρίσης, όπου ΝΑΤΟ και Ρωσία προσπαθούν να πείσουν για τις πιο ειρηνικές και διπλωματικές τους προθέσεις, (μέχρι η πραγματικότητα να τους διαψεύσει), αξίζει να θυμηθούμε τι και γιατί συνέβη αυτή τη μέρα οχτώ χρόνια πριν, στο κέντρο της πρωτεύουσας της Ουκρανίας, στο Κίεβο.
Η “Επανάσταση της Αξιοπρέπειας” όπως έγινε γνωστή η επάνασταση στην πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο συνέβη τον Φλεβάρη του 2014. Στο πλαίσιο των διαμαρτυριών Euromaidan (για την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ) άρχισαν καθημερινά βίαια επεισόδια στους δρόμους μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, τα οποία κορυφώθηκαν όταν ελεύθεροι σκοπευτές άρχισαν να πυροβολούν διαδηλωτές και τελικά ο εκλεγμένος πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς και η κυβέρνησή του ανατράπηκαν.
Όλα ξεκίνησαν το Νοέμβριο του 2013 όταν μαζικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας γίνονταν ολοένα και πιο δυναμικές και βίαιες με αφορμή την άρνηση του τότε προέδρου Γιανουκόβιτς να υπογράψει συμφωνία ένταξης και ελεύθερου εμπορίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι διαδηλώσεις κράτησαν για μήνες. Τον Φλεβάρη του 2014 οι συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών κλιμακώθηκαν τόσο πολύ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν παραπάνω από 100 άτομα. Στις 21 Φλεβάρη, συνάφθηκε συμφωνία μεταξύ του Γιανουκόβιτς και τους ηγέτες της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών και τη δημιουργία μιας ενδιάμεσης υπηρεσιακής κυβέρνησης. Την επομένη, ο Γιανουκόβιτς έφυγε από τη χώρα υπό το φόβο μιας επικείμενης ψηφοφορίας για την πολιτική του δίωξη. Οι διαδηλωτές άρχισαν να καταλαμβάνουν κυβερνητικά κτίρια. Την ίδια μέρα, η βουλή ανακοίνωσε με πανηγυρική ψηφοφορία ότι ο Γιανουκόβιτς παύεται από τα καθήκοντά του.
Η εμπλοκή της Ρωσίας για να στηρίξει το Γιανουκόβιτς, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η ψηφοφορία που διεξήχθη για την αποπομπή του ήταν παράνομη και νοθευμένη και ότι στην πράξη ήταν ένα πραξικόπημα για την ανατροπή του, ξεκίνησε με το να μην αναγνώριζει την υπηρεσιακή κυβέρνηση. Σταδιακά, οι συγκρούσεις που είχαν ξεκινήσει στην πρωτεύουσα της χώρας επεκτάθηκαν και στις ανατολικές και νότιες περιοχές, όπου υπάρχουν πολλοί ρωσόφωνοι πληθυσμοί και από τους οποίους ο Γιανουκόβιτς είχε αντλήσει πολλούς ψηφοφόρους στις εκλογές του 2010. Για πολλούς πολιτικούς αναλυτές, η Ουκρανία ήταν στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις αυτές κατέληξαν στην ρωσική εισβολή και στη δημιουργία των αυτο-αποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Επιπλέον, την ίδια περίοδο η Ρωσία εισέβαλε και προσάρτησε την περιοχή της Κριμαίας. Η παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία έκανε την ΕΕ να προχωρήσει σε ένα μεγάλο αριθμό κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας και οικονομικών και εμπορικών περιορισμών εναντίον της Κριμαίας , συμπεριλαμβανομένου να μην καλείται η Ρωσία στις συνόδους των G8.
Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν στο Κίεβο στις 21 Νοεμβρίου του 2013 και σταμάτησαν απότομα στις 18 Φλεβάρη του 2014, με τουλάχιστον 1,100 τραυματίες και περίπου 100 νεκρούς.
Στις 18 Φλεβάρη, περίπου 20,000 διαδηλωτές στο πλαίσιο του Euromaidan, προχώρησαν προς το κτήριο του Ουκρανικού Κοινοβουλίου με κεντρικό σύνθημα την αποκατάσταση και επαναφορά του Συντάγματος της χώρας στη μορφή που είχε το 2004. Η αστυνομία προσπάθησε να τους κόψει και ξεκίνησαν οι συγκρούσεις. Οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν δακρυγόνα, κρότου λάμψης, πλαστικές σφαίρες και κανονικά πυρά εναντίον των διαδηλωτών, οι οποίοι προσπαθούσαν με πέτρες, αυτοσχέδιες ασπίδες, παλούκια και μολότωφ να αμυνθούν και να αντεπιτεθούν. Οι διαδηλωτές κατάφεραν να εισβάλουν σε κεντρικά κυβερνητικά κτίρια, ενώ το κτίριο των Εργατικών Σωματείων και του Εμπορίου, που χρησίμευε ως το “αρχηγείο” των διαδηλωτών την περίοδο Euromaidan, έπιασε φωτιά και κατέρρευσε.