του Αρη Χατζηστεφάνου

Σε λίγα λεπτά από την πρώτη κυκλοφορία των Wikileaks είχε φτιάξει μια μηχανή αναζήτησης για να αλιεύουμε τις σημαντικότερες πληροφορίες. Έστηνε ζωντανές συνδέσεις με τον Στόλο της Ελευθερίας, στα ανοιχτά της Μεσογείου, και με τις πλατείες των αγανακτισμένων σε κάθε σημείο της Ελλάδας.

Ως παραγωγός του Debtocracy άνοιξε νέους δρόμους στις αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Χωρίς αυτόν θα ήταν πρακτικά αδύνατο να ολοκληρώσουμε μια παραγωγή που σκόνταφτε καθημερινά σε κάθε λογής μικρά και μεγάλα τεχνικά εμπόδια.

Η είσοδός του στη δημοσιογραφία, με το The Press Project, έσπασε με εντυπωσιακό τρόπο τα στεγανά της κυρίαρχης ενημέρωσης. Παρήγαγε έρευνες με κορυφαίους Έλληνες δημοσιογράφους, που μέχρι χτες έβρισκες μόνο στα μεγάλα «μαγαζιά».

Μπορεί ακόμη να μην έχει βρεθεί το χρηματοδοτικό μοντέλο που θα στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα (εδώ δεν το βρήκαν οι New York Times και ο Guardian) αλλά και μόνο η ύπαρξή του αποτελεί κομβικό σημείο για τη ενημέρωση στην Ελλάδα, από το οποίο θα διδαχθούν γενιές δημοσιογράφων.

Δεν πίστεψα ποτέ ότι τα αποχαιρετιστήρια κείμενα πρέπει να έχουν χαρακτήρα «στρογυλλέματος» παλαιών διαφορών ή χαρακτηριστικά αγιογραφίας (και νομίζω το ίδιο θα σκεφτόταν και ο ίδιος). Η λίστα όμως με τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Εφήμερου ήταν τόσο μεγάλη που δεν αφήνει χώρο για άλλες σκέψεις.

Στα 42 του χρόνια ο Εφήμερος είχε μια ζωή «φορτωμένη» με εμπειρίες και επιτυχίες όσο ελάχιστοι άνθρωποι.

Στη Γρανέτα και την οικογένειά του στέλνουμε τα πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια

Από το info-war.gr