Το εγχείρημα αυτό είναι φτιαγμένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην έχουν καμία σημασία τα πρόσωπα. Αν δεν ήμασταν εμείς, θα ήταν άλλοι στη θέση μας, από τόσους δημοσιογράφους που υπάρχουν. Υπάρχει μόνο ένα στοιχείο που είναι ο πυρήνας του εγχειρήματος, το μοναδικό που αν το αφαιρέσεις δεν θα είναι πια το ThePressProject: Το χρηματοδοτικό του μοντέλο.
Ο Κώστας έζησε πάρα πολύ έντονα και πέθανε από καρδιά στα 42 του χρόνια, έχοντας αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην προσπάθεια να στηθεί ένα εγχείρημα ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Το χρηματοδότησε με χρήματα που δεν προέρχονταν από προσωπική περιουσία αλλά από στερήσεις και χρέη και κατάφερε κάτι που ήταν αδιανόητο πριν από περισσότερο από μια δεκαετία, όταν ξεκίνησε, αλλά παραμένει πάρα πολύ δύσκολο ακόμη και σήμερα: έπεισε τον κόσμο να πληρώνει για κάτι που είναι δωρεάν, ξέροντας ότι πληρώνει όχι για να αγοράσει μια εφημερίδα ή ένα ρεπορτάζ, αλλά για να στηρίξει τη δυνατότητα να υπάρχει ένα σάιτ που οι συντάκτες του δεν δεσμεύονται από τα οικονομικά συμφέροντα κάποιου ολιγάρχη ή του κράτους, αλλά από το δημόσιο συμφέρον.
Το παράδοξο λοιπόν είναι ότι πρόκειται για μια δομή που δεν είναι καθόλου προσωποκεντρική, εξ ου και επιβίωσε μετά τον θάνατό του, αλλά δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει αν δεν είχε πιστέψει σε αυτό με όλη του την ψυχή ο Κώστας Εφήμερος, μέχρι σημείου να δώσει τα πάντα για να τα καταφέρει. Μας άφησε λοιπόν όταν πέθανε αιφνιδιαστικά την πλατφόρμα των συνδρομητών. Αν αναρωτιέστε γιατί δεν το κάνουν κι άλλοι, αφού είναι τόσο σαφές ότι υπάρχει η ανάγκη για ανεξάρτητη δημοσιογραφία, η απάντηση είναι ότι μέχρι να σταθεί ένα τέτοιο μέσο στα πόδια του, πρέπει κάποιος να το χρηματοδοτεί ώσπου να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Αυτό απαιτεί κάποιον που να μην είναι μόνο οραματιστής. Ο Κώστας είχε ένα στοιχείο πραγματικά καινοτόμο που συνδυαζόταν όμως με πολύ αληθινό ρίσκο, με τη δύναμη να το στηρίξει με προσωπικές θυσίες. Αυτό είναι σπάνιο, όσο σπάνιο είναι και το ThePressProject.
Αυτό το κείμενο έχει έναν χαρακτήρα μνημόσυνου κάθε χρόνο για μας, είναι δηλαδή για όσους ζήσαμε τον Κώστα μια χειρονομία προσωπικής συγκίνησης, για έναν φίλο που έφυγε πάρα πολύ νωρίς. Πιστεύουμε όμως ότι είναι όχι απλώς δίκαιο αλλά και απαραίτητο να εξηγούμε τι ακριβώς έκανε ο Εφήμερος και για ποιον λόγο επιμένουμε να μιλάμε γι’ αυτόν δημόσια, προκειμένου να γίνει κατανοητό τι ακριβώς είναι αυτό το ενημερωτικό μέσο.
Διαβάζοντας το κείμενό του “Το τι και το πώς”, που αναδημοσιεύουμε συχνά, αντιλαμβάνεται κανείς αυτόν τον ποταμό επινοητικότητας, δημιουργικής φαντασίας και αληθινής διακινδύνευσης που υπήρξε αυτός ο άνθρωπος.
Ξεκίνησε χωρίς να διαθέτει απολύτως τίποτα. Ούτε σπουδές, ούτε κάποιο κοινωνικό κεφάλαιο γνωριμιών, είχε μόνο πάρα πολλές ιδέες και πάρα πολλή διάθεση να πάρει τις ιδέες του στα σοβαρά και να διακινδυνεύσει γι’ αυτές. Η εμπειρία δείχνει ότι η δημιουργική φαντασία είναι σπάνια, αλλά ακόμη σπανιότερο είναι να δοκιμάζει κανείς να ποντάρει τα χρήματά του ή τη ζωή του σε τέτοιες ιδέες.
Σας προτρέπουμε να ξαναδιαβάσετε αυτόν τον χείμαρρο που έγραψε τότε, που παραμένει το πιο πολυδιαβασμένο κείμενο του σάιτ μας και να μας πιστέψετε ότι αυτό που κάνουμε θα ήταν αδύνατο αν δεν είχε υπάρξει ένας άνθρωπος σαν τον Κώστα. Κάποιος που να μπορέσει να συλλάβει αυτή την τρελή ιδέα και να αφιερώσει τη ζωή του για να τη στήσει όρθια.
Οι κοντινοί του άνθρωποι θα τον θυμόμαστε πάντα ως φίλο, αδερφό, σύζυγο, πατέρα και γιο, αλλά θέλουμε να τον θυμόμαστε όλοι και ως τον άνθρωπο που σκέφτηκε, συνέλαβε και υλοποίησε ένα πλήρες εγχείρημα ανεξάρτητης, αυτοχρηματοδοτούμενης δημοσιογραφίας στη χώρα μας.
Τα κείμενα που περιέχονται σε αυτό το αφιέρωμα είναι τα πρώτα κείμενα που γράφτηκαν εκείνες τις μέρες, αμέσως μετά τον θάνατό του. Έχουν όλη τη φόρτιση της σοκαριστικής είδησης του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, αλλά αποτελούν και μια αρχική αποτίμηση του εγχειρήματος.