της Ηλέκτρας Ζώη
Πρέπει να υπάρχει κάτι πιο βαθύ από απλή σκατοψυχιά που να εξηγεί γιατί η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι στο ύψος που ήταν μέχρι πρόσφατα. Ή αντίθετα, δεν μπορεί παρά να υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι η αξία της ζωής είναι στο ύψος που της αρμόζει.
Νομίζω ότι αυτό είναι η αίσθηση της αδυναμίας των ανθρώπων να αλλάξουν μία κατάσταση που τους καταπιέζει. Νομίζω ότι είναι η παραίτησή τους από την προσπάθεια για μια αξιοπρεπή ζωή γιατί (νιώθουν ότι) αυτή η αξιοπρεπής ζωή δεν έρχεται, ούτε με μοναχικό αγώνα και κυρίως ούτε με συλλογικό.
Και στο παιχνίδι που θεωρούν χαμένο ή στο παιχνίδι που ίσως μπήκαν και πάλεψαν αλλά σύντομα ηττήθηκαν, πρέπει να δικαιολογήσουν τις ήττες τους, τόσο τις προσωπικές όσο και τις συλλογικές. Πόσω μάλλον αν αυτές οι ήττες είναι υπαρξιακές, αν αμφισβητούν την ίδια τη φύση τους.
Θέλω να πιστεύω ότι η υπό νορμάλ συνθήκες πανανθρώπινη αηδία στο όπλο ενός μπάτσου, στο μαχαίρι ενός φασίστα, στη δολοφονία μιας αδύναμης είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτές τις σοκαριστικές αντιδράσεις της επικρότησης όλων αυτών των εγκλημάτων.
Αυτή η πανανθρώπινη υποχρέωση αντίστασης στην αδικία και η υποχρέωση του κάθε ανθρώπου να προστατεύει τη ζωή είναι τόσο υπαρξιακές που όταν κάποιος άνθρωπος δεν ανταπεξέλθει στο χρέος του οφείλει -για να μην καταρρεύσει- να βρει έναν τρόπο να εκλογικεύσει την αδυναμία του και την ήττα του. Και έτσι απανθρωποποιεί το θύμα για να δικαιολογήσει την ανημποριά του στην καταπίεση ή στη δολοφονία ενός ανθρώπου.
Με άλλα λόγια, η αίσθηση της αδυναμίας είναι ο καταλύτης, είναι αυτό που κάνει την ορμή της παναθρώπινης αξίας της ζωής ορμή για υποτίμησή της.
Άρα χρέος όλων εμάς μας δεν είναι να καταγγείλουμε όσους και όσες επικροτούν τις δολοφονίες αλλά να εξαλείψουμε τον καταλύτη. Χρέος μας είναι να εξαφανίσουμε το αίσθημα της αδυναμίας.
Κι άλλος τρόπος πέρα από τη συλλογική οργάνωση δεν υπάρχει.