γράμμα από την Ισπανία
Γράμμα από την εξεγερμένη Ισπανία: Χρωστάμε πολλά στον αραβικό κόσμο. (ΖΝΕΤ: http://bit.ly/mIXILS)
«Χρωστάμε πολλά στον αραβικό κόσμο»
Γράμμα από την «πλατεία Ταχρίρ της Βαρκελώνης» στέλνουν δύο κοινωνιολόγοι , ο Josep Maria Antentas και η Esther Vivas , πανεπιστημιακοί που συμμετέχουν στην κατάληψη της Πλάθα Καταλούνια:
«Ο άνεμος που ηλέκτρισε τον αραβικό κόσμο, η φλόγα των απανωτών διαδηλώσεων στην Ελλάδα, των φοιτητικών εξεγέρσεων στη Βρετανία και την Ιταλία, των κινητοποιήσεων κατά του Σαρκοζί στη Γαλλία , επιτέλους έφτασε και στην Ισπανία…
Η βολική ρουτίνα της «δημοκρατίας του μάρκετινγκ» έσπασε απότομα από το απρόβλεπτο πλήθος που βγήκε στους δρόμους. Η “εξέγερση των αγανακτισμένων” ανησυχεί την πολιτική ελίτ που πάντα ενοχλείται όταν οι πολίτες παίρνουν τη δημοκρατία στα σοβαρά.
Το mea culpa του κεφαλαίου
Δυο χρόνια πριν, όταν ξέσπασε η κρίση, οι “άρχοντες του κόσμου” πέρασαν μια …κρίση πανικού μπροστά στο ενδεχόμενο κοινωνικών αντιδράσεων. Ετσι άρχισε η αερολογία της “επανίδρυσης του καπιταλισμού” και τα υποκριτικά mea culpa που αποφόρτισαν λίγο το κλίμα και απέτρεψαν κάθε λαϊκή έκρηξη μέχρι να συνέλθουν οι αγορές. Η κοινωνική αντίδραση όμως ερχόταν σιγά σιγά. Στην αρχή ήταν αδύναμη. Πολλοί οι παράγοντες, όπως ο φόβος, η παραίτηση, ο σκεπτικισμός απέναντι στα συνδικάτα και η απουσία πολιτικών και κοινωνικών σημείων αναφοράς. Τώρα γιγαντώνεται.
Η φλόγα της αντιπαγκοσμιοποίησης επιστρέφει
Εδώ και χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους κινήματα, μικρά και μεγάλα, εναλλακτικά, αντιδραστικά και προπάντων διαδικτυακά που κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της αντίστασης.
Η σημερινή «αγανάκτηση» είναι μια συνέχεια του “Ya Basta!” (Φτάνει πια!) των Ζαπατίστας στην ειρηνική εξέγερση του 1994, την πρώτη ουσιαστικά αντίδραση “νέα παγκόσμια τάξη” του Μπους μετά από τον Πόλεμο του Κόλπου, την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την πτώση του Τείχους. Το κίνημα του Σιάτλ , το 1999, δεν άργησε να φουντώσει και να ενώσει εκατομμύρια κόσμο που κατέβηκε στους δρόμους: Πράγα, Γκέτεμπροργκ, Γένοβα.
Μια δεκαετία αργότερα, δε μιλάμε απλά για μια νοσταλγική επέτειο, αλλά βλέπουμε να γεννιέται ένα νέο κίνημα: Η “γενιά του Ταχρίρ” που παρασύρει σήμερα την Ευρώπη, διαδέχεται επάξια τη “γενιά του Σιάτλ και της Γένοβας”. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, ένα απίστευτα ετερόκλητο και πολύχρωμο πλήθος ενώνεται σε κοινό αγώνα. Οι εξεγέρσεις της Αιγύπτου και της Τυνησίας, η νίκη των Ισλανδών, έβαλαν τα πλαίσια μιας νέας γενιάς κινητοποιήσεων κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού και του πολιτικού συστήματος της διαφθοράς και της δουλοπρέπειας. Οι Αραβες μας έδειξαν πως πραγματικά ισχύει “η ισχύς εν τη ενώση” και πως, ναι, “μπορούμε να τα καταφέρουμε”. Να διώξουμε το φόβο.
Το κίνημα της αντι παγκοσμιοποίησης στόχευε κατά του ΔΝΤ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των πολυεθνικών. Κι έγινε ακόμη πιο πολιτικό απέναντι στον παγκόσμιο πόλεμο του Μπους Τζούνιορ κατά της τρομοκρατίας. Σήμερα η οργή ξεχειλίζει κατά της “δικτατορίας των αγορών” και κατά των πανίσχυρων οικονομικών λόμπι που αψηφούν λαούς και κυβερνήσεις. Από το σεισμό της κρίσης προέκυψε το τσουνάμι των λαϊκών κινητοποιήσεων:
"Capitalism? Game over"
Με το βλέμμα στο μέλλον
Δεν υπάρχουν προγνωστικά για το μέλλον της εξέγερσης των αγανακτισμένων... Όμως η Πλάθα Καταλούνια, όπως κι η Πλαθα ντελ Σολ, έχουν γίνει νευραλγικό σημείο συνάντησης, ζύμωσης και ανταλλαγής απόψεων , ένας πανίσχυρος μαγνήτης για κάθε σκεπτόμενο και οργισμένο πολίτη. Αυτοί οι ανοργάνωτοι διαδηλωτές χτίζουν γέφυρες και συμμαχίες, βάζουν βάσεις για νέα εναλλακτικά εργατικά συνδικάτα, ενώνονται με τις γειτονιές που αγωνιούν, στήνουν την επανάσταση του μέλλοντος.
“Η επανάσταση αρχίζει από δω” λέει το σύνθημα. Δεν χωράει αμφιβολία πως το λιγότερο που αρχίζει είναι ένας νέος κύκλος διεθνούς αντίδρασης και μαζικών αγώνων. Μια δεκαετία μετά την έκρηξη της αντιπαγκοσμιοποίησης και δυο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η κοινωνική διαμαρτυρία ήρθε για να μείνει…»
ΖΝΕΤ: http://bit.ly/mIXILS
Γράμμα από την «πλατεία Ταχρίρ της Βαρκελώνης» στέλνουν δύο κοινωνιολόγοι , ο Josep Maria Antentas και η Esther Vivas , πανεπιστημιακοί που συμμετέχουν στην κατάληψη της Πλάθα Καταλούνια:
«Ο άνεμος που ηλέκτρισε τον αραβικό κόσμο, η φλόγα των απανωτών διαδηλώσεων στην Ελλάδα, των φοιτητικών εξεγέρσεων στη Βρετανία και την Ιταλία, των κινητοποιήσεων κατά του Σαρκοζί στη Γαλλία , επιτέλους έφτασε και στην Ισπανία…
Η βολική ρουτίνα της «δημοκρατίας του μάρκετινγκ» έσπασε απότομα από το απρόβλεπτο πλήθος που βγήκε στους δρόμους. Η “εξέγερση των αγανακτισμένων” ανησυχεί την πολιτική ελίτ που πάντα ενοχλείται όταν οι πολίτες παίρνουν τη δημοκρατία στα σοβαρά.
Το mea culpa του κεφαλαίου
Δυο χρόνια πριν, όταν ξέσπασε η κρίση, οι “άρχοντες του κόσμου” πέρασαν μια …κρίση πανικού μπροστά στο ενδεχόμενο κοινωνικών αντιδράσεων. Ετσι άρχισε η αερολογία της “επανίδρυσης του καπιταλισμού” και τα υποκριτικά mea culpa που αποφόρτισαν λίγο το κλίμα και απέτρεψαν κάθε λαϊκή έκρηξη μέχρι να συνέλθουν οι αγορές. Η κοινωνική αντίδραση όμως ερχόταν σιγά σιγά. Στην αρχή ήταν αδύναμη. Πολλοί οι παράγοντες, όπως ο φόβος, η παραίτηση, ο σκεπτικισμός απέναντι στα συνδικάτα και η απουσία πολιτικών και κοινωνικών σημείων αναφοράς. Τώρα γιγαντώνεται.
Η φλόγα της αντιπαγκοσμιοποίησης επιστρέφει
Εδώ και χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους κινήματα, μικρά και μεγάλα, εναλλακτικά, αντιδραστικά και προπάντων διαδικτυακά που κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της αντίστασης.
Η σημερινή «αγανάκτηση» είναι μια συνέχεια του “Ya Basta!” (Φτάνει πια!) των Ζαπατίστας στην ειρηνική εξέγερση του 1994, την πρώτη ουσιαστικά αντίδραση “νέα παγκόσμια τάξη” του Μπους μετά από τον Πόλεμο του Κόλπου, την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την πτώση του Τείχους. Το κίνημα του Σιάτλ , το 1999, δεν άργησε να φουντώσει και να ενώσει εκατομμύρια κόσμο που κατέβηκε στους δρόμους: Πράγα, Γκέτεμπροργκ, Γένοβα.
Μια δεκαετία αργότερα, δε μιλάμε απλά για μια νοσταλγική επέτειο, αλλά βλέπουμε να γεννιέται ένα νέο κίνημα: Η “γενιά του Ταχρίρ” που παρασύρει σήμερα την Ευρώπη, διαδέχεται επάξια τη “γενιά του Σιάτλ και της Γένοβας”. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, ένα απίστευτα ετερόκλητο και πολύχρωμο πλήθος ενώνεται σε κοινό αγώνα. Οι εξεγέρσεις της Αιγύπτου και της Τυνησίας, η νίκη των Ισλανδών, έβαλαν τα πλαίσια μιας νέας γενιάς κινητοποιήσεων κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού και του πολιτικού συστήματος της διαφθοράς και της δουλοπρέπειας. Οι Αραβες μας έδειξαν πως πραγματικά ισχύει “η ισχύς εν τη ενώση” και πως, ναι, “μπορούμε να τα καταφέρουμε”. Να διώξουμε το φόβο.
Το κίνημα της αντι παγκοσμιοποίησης στόχευε κατά του ΔΝΤ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των πολυεθνικών. Κι έγινε ακόμη πιο πολιτικό απέναντι στον παγκόσμιο πόλεμο του Μπους Τζούνιορ κατά της τρομοκρατίας. Σήμερα η οργή ξεχειλίζει κατά της “δικτατορίας των αγορών” και κατά των πανίσχυρων οικονομικών λόμπι που αψηφούν λαούς και κυβερνήσεις. Από το σεισμό της κρίσης προέκυψε το τσουνάμι των λαϊκών κινητοποιήσεων:
"Capitalism? Game over"
Με το βλέμμα στο μέλλον
Δεν υπάρχουν προγνωστικά για το μέλλον της εξέγερσης των αγανακτισμένων... Όμως η Πλάθα Καταλούνια, όπως κι η Πλαθα ντελ Σολ, έχουν γίνει νευραλγικό σημείο συνάντησης, ζύμωσης και ανταλλαγής απόψεων , ένας πανίσχυρος μαγνήτης για κάθε σκεπτόμενο και οργισμένο πολίτη. Αυτοί οι ανοργάνωτοι διαδηλωτές χτίζουν γέφυρες και συμμαχίες, βάζουν βάσεις για νέα εναλλακτικά εργατικά συνδικάτα, ενώνονται με τις γειτονιές που αγωνιούν, στήνουν την επανάσταση του μέλλοντος.
“Η επανάσταση αρχίζει από δω” λέει το σύνθημα. Δεν χωράει αμφιβολία πως το λιγότερο που αρχίζει είναι ένας νέος κύκλος διεθνούς αντίδρασης και μαζικών αγώνων. Μια δεκαετία μετά την έκρηξη της αντιπαγκοσμιοποίησης και δυο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η κοινωνική διαμαρτυρία ήρθε για να μείνει…»
ΖΝΕΤ: http://bit.ly/mIXILS