Ο Grayson Perry είναι ένας Βρετανός καλλιτέχνης, γνωστός κατά κύριο λόγο για τη δουλειά του στην κεραμική. Οι ιδιαιτερότητές του δεν είναι λίγες… Στις δημόσιες εμφανίσεις του (όπως φαίνεται και στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Guardian) συχνά εμφανίζεται ως Claire, το θηλυκό alter ego του, μια γυναίκα ντυμένη με ευφάνταστα κουστούμια ραμμένα ιδιοχείρως. Αυτό είναι το πιο κραυγαλέο χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη. Ο οποίος από την εφηβεία εντόπισε στον εαυτό του στοιχεία τραβεστί, εντούτοις δεν παραδέχεται ομοφυλοφιλία. Είναι παντρεμένος με την ψυχοθεραπεύτρια Philippa Perry και μαζί έχουν μια κόρη. Κι αν αυτού του είδους το μασκάρεμα μαζί με την ιδιόρρυθμη ζωή του φαντάζουν σε κάποιους γελοία, σίγουρα δεν είναι γελοίο το βραβείο Turner (Τurner Prize), το πιο διάσημο βραβείο εικαστικών της Βρετανίας που του απονεμήθηκε το 2003. Ο Perry δεν είναι μόνο ο πρώτος κεραμίστας που κερδίζει το Turner Prize, αλλά και μια ευγενική εξαίρεση στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης «… του Damien Hirst, της Tracey Emin και λοιπών κυνικών καλλιτεχνών». Σε αντίθεση με τις διασημότητες του κινήματος των YBA (Young British Artists), o Perry προωθεί την τέχνη του (παραδόξως) πολύ πιο αθόρυβα και επί της ουσίας.
Μια συνέντευξη του Grayson Perry με ερωτήματα που θέτουν οι αναγνώστες της Guardian
«Η ποίηση δεν είναι ιαματική λοσιόν, συναισθηματικό μασάζ∙ δεν είναι κάποιου είδους γλωσσική αρωματοθεραπεία…». Πριν από λίγες μέρες (27/03/12) έφυγε από τη ζωή η μεγάλη Αμερικανίδα ποιήτρια Adrienne Rich. «Γυναίκα, λεσβία και Εβραία, η Rich βίωσε τριπλή περιθωριοποίηση», γράφουν οι NYT για μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές που αποζήτησαν, ιδιωτικώς και δημοσίως, τη χειραφέτηση. «Με τις αδερφές μου παλεύουμε για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς κυριαρχία», είχε δηλώσει η ποιήτρια, που γεννήθηκε στη Βαλτιμόρη το 1929, σπούδασε αγγλική φιλολογία, παντρεύτηκε έναν οικονομολόγο του Χάρβαρντ και μέχρι τα τριάντα της ήταν μητέρα τριών γιων, ενώ την έλξη της για τις γυναίκες την αναγνώρισε αφού είχε περάσει τα σαράντα. Η Rich θεωρείται μία από τις πιο δυναμικές φεμινίστριες της αμερικανικής διανόησης. Το 1974 κέρδισε κατά το ήμισυ, μαζί με τον Allen Ginsberg, το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου για την ποίηση. Αρνήθηκε να το παραλάβει για λογαριασμό της. Ανέβηκε στη σκηνή με δύο ακόμα φιναλίστ, την Audre Lorde και την Alice Walker, και παρέλαβαν το βραβείο «στο όνομα όλων των γυναικών». Η στάση της ίσως ήταν μονόπλευρη, αφού μοιάζει πιο γόνιμο για τις γυναίκες να διεκδικούν τα δικαιώματά τους μαζί με τους άντρες, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Rich έφερε στο προσκήνιο του ποιητικού λόγου την καταπίεση γυναικών και λεσβιών «και την κράτησε εκεί για σχεδόν μισό αιώνα», όπως εγκωμιαστικά αναφέρουν οι NYT. Στα ελληνικά, δυστυχώς, η δουλειά της κυκλοφορεί κυρίως μέσα από ιστοσελίδες που δημοσιεύουν διάσπαρτα ποιήματα – με εξαίρεση το θεωρητικό βιβλίο Γέννημα Γυναίκας: Η μητρότητα σαν εμπειρία και θεσμός, που παρουσιάστηκε από τις εκδόσεις Λιβάνη.
H Adrienne Rich απαγγέλλει το ποίημά της “What Kind Of Times Are These?“