Η ΓΣΕΕ και η Γραμματεία Ισότητας και Ατομικών – Κοινωνικών Δικαιωμάτων της Συνομοσπονδίας κάνει λόγο για « την αλλαγή που πρέπει να πετύχουμε πιστεύοντας στη δύναμή μας, στη συλλογική μάχη απέναντι στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, απέναντι στην ανισότητα λόγω φύλου και σε όποια μορφή κι εάν αυτή έχει, σε βάρος της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας, που κατατάσσει την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις (25η) στην Ευρώπη ως προς το συνολικό ποσοστό του δείκτη ισότητας (59,3%)».
«Κι αυτό γιατί διατηρούνται οι πολιτικές, που συντηρούν ή ευνοούν τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών σε νευραλγικά πεδία, όπως στην υγεία, στην εργασία, στην οικονομική κατάσταση, στη μόρφωση, στη διάθεση του χρόνου, στη συμμετοχή στη δημόσια ζωή και στη λήψη αποφάσεων, στην έμφυλη βία και στην παρενόχληση, στις πολλαπλές διακρίσεις, στα εμπόδια πρόσβασης στις Αρχές, αλλά και στο φόβο αντιποίνων και την έλλειψη εμπιστοσύνης σε περίπτωση καταγγελίας, που κρύβεται ηχηρά όμως πίσω από την αύξηση του αριθμού των γυναικοκτονιών. Μείζον ζήτημα που οφείλει το Κράτος να κοιτάξει στα μάτια, να πει με το όνομά του και να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα», επισημαίνει η Ομοσπονδία.
Από την πλευρά της η ΑΔΕΔΥ τονίζει πως: «Στις 8 Μάρτη τιμούμε τους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα και ισότιμη συμμετοχή σε όλους τους τομείς της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής. Αγώνες που ξεκίνησαν από το πεδίο της εργασίας και τη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών από την Νέα Υόρκη και το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» και την απεργία των εργατριών στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα 13 Απριλίου 1892 στον Πειραιά, οι γυναίκες είναι μπροστάρισσες στους αγώνες.
Δύο και πλέον αιώνες αγώνων και διεκδικήσεων για πολιτικά, εργασιακά και αναπαραγωγικά δικαιώματα έχουν να επιδείξουν πολλές νίκες, όμως έχει να γίνει πολύ δουλειά ακόμα. Τα τελευταία χρόνια επανέρχονται οπισθοδρομικές απόψεις που ζητούν την υποταγή των γυναικών σε έναν υποδεέστερο ρόλο, σηκώνοντας ταυτόχρονα περισσότερα βάρη στη δουλειά και το σπίτι.
Οι κατακτήσεις είναι πολλές και σημαντικές, όμως οι επιθέσεις στα δικαιώματα των γυναικών σε όλο τον κόσμο, απαιτούν τη δυναμική μας απάντηση. Η οικονομική εκμετάλλευση των γυναικών, λόγω των έμφυλων στερεότυπων και του αναπαραγωγικού τους ρόλου από τους εργοδότες και οι διακρίσεις ακόμη και στον δημόσιο τομέα συνεχίζουν με αμείωτη ένταση παρόλες τις κυβερνητικές διακηρύξεις και τις νομοθετικές ρυθμίσεις.
Οι γυναίκες στην Παλαιστίνη και σε όλες τις εμπόλεμες περιοχές είναι τα ευάλωτα θύματα. Οι μετανάστριες σε όλον τον κόσμο βιώνουν διώξεις και ανασφάλεια για τη ζωή τους λόγω των ρατσιστικών πολιτικών».