Φωτογραφίες: Νίκος Βεντούρας
Είναι αυτές οι στιγμές, οι τυχαίες, που επιβεβαιώνουν την αλληλεγγύη και την ενότητα, που θεμελιώνουν την αξία των αποστολών μας και που μας δένουν όλους στο Εμείς. Οπως η ώρα που, σε μια τυχαία διαδρομή, περνώντας από έναν άλλο δρόμο κοντά στην πρώην πλατεία Ιταλίας και τώρα και για πάντα Πλατεία Αξιοπρέπειας, την plaza Dignidad, συναντάς στον τοίχο την δική σου εξεγερσιακή ιστορία. Μπορεί το Γρηγορόπουλος να αποδώθηκε ηχητικά, να έγινε Grigoropolus, όμως στον ίδιο δρόμο, που τον στολίζουν γκραφίτι της αντίστασης αλλά και των νεκρών της μεγάλης χιλιάνικης εξέγερσης του Οκτώβρη του 2019, χώρεσε – πιθανότατα από τότε, από το 2019- και η δική μας μνήμη. Πίστεψα πως, αυτή εδώ η φωτογραφία δε χρειαζόταν να ενταχθεί σε κανένα άλλο θέμα. Είναι μόνη της ένα μεγάλο θέμα, και μαζί δύναμη και ελπίδα. Καθώς μπαίνει Δεκέμβρης.