H δημοτικότητα του Ομπάμα
ΗΠΑ και κάλπες – διαρκώς προεκλογική η χώρα. Σιγοσβήνει το άστρο του Ομπάμα ή η δημοτικότητά του θα ανακάμψει;
Ελάχιστοι πρόεδροι στην ιστορία των ΗΠΑ κατάφεραν μέσα σε δυο μόλις χρόνια να αποξενώσουν τόσο μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, όσο ο Μπαρακ Ομπάμα. Για τον σκληρό πυρήνα των Ρεπουμπλικάνων (που τελευταία φλερτάρει όλο και περισσότερο με το θρησκευτικό σκοταδισμό αλλά και με φασίζουζες νοοτροπίες) ο πρώτος μαύρος πρόεδρος φαντάζει σαν μαρξιστής επαναστάτης που θα φέρει στις ΗΠΑ το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας (που να ήξεραν).
Για τη λεγόμενη φιλελευθερη Αμερική ο πρόεδρος κινείται κάπου ανάμεσα στην μετριοπάθεια και την προδοσία. Συνέχισε χωρίς σχεδόν καμία αλλαγή την επιθετική εξωτερική πολιτική του Τζορτζ Μπους, κλιμακώνοντας μάλιστα τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και ενισχύοντας το ρόλο των μισθοφορικών στρατευμάτων στις χώρες που τελούν υπό αμερικανική κατοχή. Στο εσωτερικό ψαλίδισε τις δικές του μεταρυθμίσεις στο σύστημα υγείας και συνθηκολόγησε με την χρηματοπιστωτική ελίτ της χώρας αρκούμενος σε διακοσμητικές ρυθμίσεις για το τραπεζικό σύστημα.
Είναι γεγονός ότι η οικονομική του πολιτική φαντάζει πλέον προοδευτική σε σχέση με την σταυροφορία λιτότητας και εξαφάνισης τους κράτους πρόνοιας που επιχειρούν οι λεγόμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Το γεγονός όμως ότι οι χώρες της ΕΕ πραγματοποίησαν αιφνίδια στροφή προς τη Δεξία (και ενίοτε προς την άκρα δεξιά αν συνυπολογίσουμε τις συμμαχίες ορισμένων κυβερνήσεων) δεν τον καθιστά προοδευτικό.
Ισορροπώντας σε δυο βάρκες ο αμερικανός πρόεδρος φάνηκε να χάνει γρήγορα τη μάχη της εξωτερικής πολιτικής ενώ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα ούτε στο εσωτερικό. Και η τιμωρία ίσως να είναι βαριά όχι μόνο για τον ίδιο αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η επιστροφή των πλέον σκοταδιστικών τμημάτων του αμερικανικού πολιτικού σκηνικού είναι ήδη εμφανής. Η επόμενη ημέρα για τις ΗΠΑ ενδέχεται να είναι... νύχτα.
Για τη λεγόμενη φιλελευθερη Αμερική ο πρόεδρος κινείται κάπου ανάμεσα στην μετριοπάθεια και την προδοσία. Συνέχισε χωρίς σχεδόν καμία αλλαγή την επιθετική εξωτερική πολιτική του Τζορτζ Μπους, κλιμακώνοντας μάλιστα τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και ενισχύοντας το ρόλο των μισθοφορικών στρατευμάτων στις χώρες που τελούν υπό αμερικανική κατοχή. Στο εσωτερικό ψαλίδισε τις δικές του μεταρυθμίσεις στο σύστημα υγείας και συνθηκολόγησε με την χρηματοπιστωτική ελίτ της χώρας αρκούμενος σε διακοσμητικές ρυθμίσεις για το τραπεζικό σύστημα.
Είναι γεγονός ότι η οικονομική του πολιτική φαντάζει πλέον προοδευτική σε σχέση με την σταυροφορία λιτότητας και εξαφάνισης τους κράτους πρόνοιας που επιχειρούν οι λεγόμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Το γεγονός όμως ότι οι χώρες της ΕΕ πραγματοποίησαν αιφνίδια στροφή προς τη Δεξία (και ενίοτε προς την άκρα δεξιά αν συνυπολογίσουμε τις συμμαχίες ορισμένων κυβερνήσεων) δεν τον καθιστά προοδευτικό.
Ισορροπώντας σε δυο βάρκες ο αμερικανός πρόεδρος φάνηκε να χάνει γρήγορα τη μάχη της εξωτερικής πολιτικής ενώ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα ούτε στο εσωτερικό. Και η τιμωρία ίσως να είναι βαριά όχι μόνο για τον ίδιο αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η επιστροφή των πλέον σκοταδιστικών τμημάτων του αμερικανικού πολιτικού σκηνικού είναι ήδη εμφανής. Η επόμενη ημέρα για τις ΗΠΑ ενδέχεται να είναι... νύχτα.