Ό,τι και αν της καταλογίσουν όμως, η Γκρέτα Τούνμπεργκ έχει ήδη κερδίσει. Αυτή δρα ενώ οι επικριτές της αντι-δρουν. Αυτή κινητοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλον τον κόσμο και συνδιαμορφώνει τους όρους της συζήτησης για ένα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα της εποχής μας, ενώ οι υβριστές της τρέχουν ασθμαίνοντας να αποδομήσουν τις πρωτοβουλίες της.
Η Γκρέτα, με άλλα λόγια, παράγει παγκόσμια πολιτική, ενώ όσοι την καταγγέλλουν απλώς σχολιάζουν. Και μπορεί η πολιτική της να είναι ενσωματώσιμη, αδιέξοδη ή και βλαπτική, εκείνη των αντιπάλων της όμως είναι ανύπαρκτη.
Ίσως από εκεί να πηγάζει το μένος εναντίον της: ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι με βλοσυρό ύφος και «αντιαισθητικό» παρουσιαστικό έχει το θράσος να μιλά για ένα ζήτημα που και περίπλοκο είναι, και πολιτικά διχαστικό. Πώς τολμά, από ποια θέση και με ποια εχέγγυα εκφράζει άποψη;
Και όχι μόνο μιλάει αλλά ακούγεται κιόλας. Ακόμη χειρότερα, την ακολουθούν και άλλοι πολλοί. Αντίθετα, όλους αυτούς με την «ώριμη» ηλικία, το «σωστό» φύλο, την «κατάλληλη» ιδιότητα, την «ορθή ταξική» άποψη, τους αγνοούν σχεδόν οι πάντες – οι λόγοι τους δεν είναι παρά θόρυβος στα σόσιαλ μήντια που περνάει και χάνεται.
Η Γκρέτα καταπατά όλες τις ιεραρχίες: της ηλικίας, του φύλου, της επιστημοσύνης, της ψυχικής υγείας. Δεν διαθέτει καμία από τις ιδιότητες που «οφείλει» να έχει κάποιος για να μιλά δημόσια, πόσο μάλλον να ακούγεται. Και όμως το κάνει, οποία ύβρις!
Όπως λοιπόν, η femme fatale φονεύεται στο τέλος των ταινιών noir γιατί αμφισβήτησε την πατριαρχική εξουσία, έτσι και η μικρή Σουηδέζα πρέπει να εκμηδενιστεί συμβολικά για να αποκατασταθεί η καθεστηκυία τάξη, αυτή που διασάλευσε με το θράσος της.