του Θάνου Καμήλαλη

Αυτήν τη στιγμή δεν γνωρίζουμε ούτε τι συνέχεια θα έχει αυτή η απεργία (όχι μποϊκοτάζ) στον επαγγελματικό αθλητισμό των ΗΠΑ, ούτε τι αποτέλεσμα θα έχει επί του πρακτέου. Καμία μεμονωμένη κίνηση δεν μπορεί να τερματίσει αδικίες και κοινωνικά εγκλήματα αιώνων. Ο κόσμος δεν αλλάζει σε μια μέρα. Γνωρίζουμε όμως ότι πρόκειται για μία κλιμάκωση στην στάση πολλών αθλητών, που έχουν ταχθεί εδώ και εβδομάδες, ή και χρόνια υπέρ του κινήματος Black Lives Matter και ενάντια στην αστυνομία και συνήθως ρατσιστική βία. Πριν μερικές εβδομάδες άλλωστε (για όσους νομίζουν ότι οι αθλητές «ξύπνησαν» σήμερα) υπήρχε μεγάλη κουβέντα για το τι αν θα μπορούν να γράφουν οι φανέλες των παικτών και το παρκέ του γηπέδου του Ορλάντο όπου διεξάγονται όλοι πλέον οι αγώνες λόγω covid, κοινωνικά μηνύματα.

Γνωρίζουμε επίσης ότι η στιγμή ήταν ιστορική. Από αυτές που θα μείνουν, θα μνημονεύονται για χρόνια, λίγο ή πολύ. Κάποτε, ο θρύλος του μποξ, Μοχάμεντ Άλι, αρνήθηκε να πολεμήσει στο Βιετνάμ γιατί «δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τους Βιετκόνγκ. Τουλάχιστον, αυτοί δεν με φωνάζουν βρωμονέγρο». To 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικό οι Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος ανέβηκαν στο βάθρο και ύψωσαν τις γροθιές τους στον αέρα, φορώντας ένα μαύρο γάντι, σύμβολο του κινήματος «Μαύρη Δύναμη», που διεκδικούσε ίσα δικαιώματα για τους αφροαμερικανούς πολίτες των ΗΠΑ. Σε μια λιγότερο γνωστή ιστορία, ο τρίτος της φωτογραφίας, ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν, όχι μόνο δεν καταδίκασε την ενέργειά τους αλλά τους βοήθησε κιόλας, πληρώνοντας για δεκαετίες αυτήν του την κίνηση στην πατρίδα του (η Αυστραλία είχε τότε επίσης ρατσιστικό καθεστώς, που συγκρινόταν με το απαρτχάιντ της Ν.Αφρικής). Οι Κάρλος και Σμιθ ήταν αυτοί που κρατούσαν το φέρετρο στην κηδεία του.

Πριν μερικά χρόνια, ο παίκτης του αμερικανικού ποδοσφαίρου, Κόλιν Κέπερνικ, ήταν ο πρώτος που γονάτισε κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου (στις ΗΠΑ ο εθνικός ύμνος ακούγεται πριν κάθε αγώνα) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την αντιμετώπιση των αφροαμερικανών. «Δεν πρόκειται να σταθώ όρθιος και να επιδείξω υπερηφάνεια σε μία σημαία χώρας που καταπιέζει τους μαύρους και τους έγχρωμους ανθρώπους. Για μένα, αυτό είναι μεγαλύτερο από το ποδόσφαιρο και θα ήταν εγωιστικό από μέρους μου να κοιτάξω αλλού. Υπάρχουν πτώματα στους δρόμους και κόσμος πληρώνει για να γλιτώνει με φόνους» είχε τονίσει.

Τώρα, η ιστορία μεταφέρθηκε στο Ορλάντο. Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, λίγες μέρες μετά τις επτά σφαίρες στον 29χρονο Τζέικομπ Μπλέικ (και τους δύο νεκρούς από πυροβολισμούς ακροδεξιού στις διαδηλώσεις), εν μέσω ενός συνεχιζόμενου κύματος οργής, σε άλλες ιστορικές συνθήκες αλλά με την ανισότητα πάντα παρούσα και τις προεδρικές εκλογές πολύ κοντά.

Ο αθλητισμός που θέλουμε, που αξίζει περισσότερο από τις νίκες και τα πρωταθλήματα. Που παίρνει θέση, στα ζητήματα που δεν γίνεται να μην πάρεις θέση, να μη συγκρουστείς, να μην ρισκάρεις προσωπικά συμφέροντα. Είτε σε ενδιαφέρουν τα σπορ είτε όχι, η χθεσινή ημέρα δεν είχε να κάνει με ένα παιχνίδι, αλλά με έναν αγώνα. Με συμπαίκτες εκατομμύρια «ανώνυμους».

Και στα δικά μας.