του Θάνου Καμήλαλη

Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle και συνδημιουργός του γνωστού ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή, «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση», Θωμάς Ιακόμπι, δέχθηκε για δεύτερη φορά άγρια επίθεση από φασιστικές ομάδες, στο περιθώριο ενός ακροδεξιού συλλαλητηρίου. Η πρώτη ήταν πέρσι, τέτοιες μέρες, για το Μακεδονικό, η δεύτερη την Κυριακή, στο κέντρο της Αθήνας, ενάντια στους πρόσφυγες. Στη μαρτυρία του μετά την επίθεση, αναφέρει: «Μου την πέσανε και με χτυπούσαν για περίπου πέντε λεπτά, ώσπου ήρθαν ΜΑΤαδες και εξαφανίστηκαν. Κανείς δεν επέμβαινε και αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό. Δεν περίμενα τίποτε άλλο από αυτούς, δεν έχουν τίποτε άλλο στη γκάμα των δραστηριοτήτων τους παρά βία και μίσος. Για δεύτερη φορά ήμουν πολύ τυχερός που δεν έβγαλαν μαχαίρι, γκλομπ, σιδερογροθιές. Νόμιζα ότι με τόση πολλή αστυνομία μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου, έκανα λάθος.»

Έχουμε λοιπόν, ξανά, μία άγρια επίθεση οργανωμένης ομάδας ενάντια σε πολίτη, στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας και μάλιστα, υπό ισχυρή αστυνομική παρουσία. Πού είναι τα πρωτοσέλιδα, το σοκ, τα ρεπορτάζ – αστυνομικά θρίλερ και οι αστυνομικές πηγές να ενημερώσουν για την πορεία των εξαντλητικών ερευνών. Πού είναι οι συνδικαλιστές αστυνομικοί στα τηλεπαράθυρα να εξηγήσουν τι πήγε λάθος, ή πώς η αστυνομία τα έκανε όλα σωστά; Δεν είναι, δεν υπάρχουν γιατί υπάρχει μια ξεκάθαρη ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Μπορεί, για παράδειγμα, να ψάχνουν ακόμα αποτυπώματα της οικογένειας Ινδαρέ σε ένα κτίριο που ήταν υπό κατάληψη στη Ματρόζου, ή να φταίει το ΒΟΞ και το «πολιτικό έγκλημα» στα Εξάρχεια.

Βέβαια, αυτά τα έχουμε ξαναδεί, ή μάλλον είναι το σύνηθες μοτίβο σε ακροδεξιές συγκεντρώσεις. Πριν ένα χρόνο, στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό, επίθεση δέχθηκαν ο Ιακόμπι και ο φωτορεπόρτερ Κώστας Νταντάμης. «Στην έρευνα των γεγονότων το ΔΣ της ΕΦΕ έλαβε γνώση για ομάδες ανθρώπων, με μαύρα ρούχα, ελληνικές σημαίες και σήμα με τον δικέφαλο αετό στα ρούχα τους, που είχαν μαζί τους φωτογραφίες από φωτορεπόρτερ. Προφανώς εγείρονται υποψίες ότι η σημερινή επίθεση μπορεί να είναι προσχεδιασμένη και οι συνάδελφοι φωτορεπόρτερ που καλύπτουν διαδηλώσεις να είναι στοχοποιημένοι» σημείωνε τότε η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδος σε ανακοίνωσή της. Λίγους μήνες πιο πριν, τα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη κατέληγαν πάντα σε επιθέσεις ομάδων σε κοινωνικούς χώρους με πολύπλευρες δράσεις αλληλεγγύης στην περιοχή, όπως ο ΕΚΧ «Σχολείο» και, το αποκορύφωμα, ο εμπρησμός του νεοκλασικού κτιρίου όπου βρίσκεται η κατάληψη Libertatia. Για να μην αναφέρουμε καν επιθέσεις ακροδεξιών ομάδων σε κέντρα κράτησης πρόσφύγων ή άλλα, «μεμονωμένα» περιστατικά. Όλα μάλιστα, την ώρα που τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής έχουν βγει από το προσκήνιο, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τη δίκη της οργάνωσης και τις απαντήσεις που δόθηκαν στον δρόμο από το αντιφασιστικό κίνημα.

Αλλά σύμβαίνει κάτι… παράξενο με όλα αυτά. Δεν ενδιαφέρουν και πολύ μια μεγάλη μερίδα βαθέως κρατικού συστήματος, δεν ενδιαφέρουν σίγουρα μεγάλη μερίδα του μιντιακού συστήματος και κατ’επέκταση και δεν ενδιαφέρουν και πολύ μία μερίδα του πολιτικού συστήματος. Η νομικά και λογικά απαράδεκτη πρόταση της εισαγγελέως, Αδαμαντίας Οικονόμου, γεμάτη φληναφήματα εκτός πραγματικότητας για τα εγκλήματα των χρυσαυγιτών, σύνοψισε πολύ καλά το πρώτο. Η δήλωση, το Σάββατο, της Μάγδας Φύσσα, για το όψιμο ενδιαφέρον πολλών ΜΜΕ που επικοινώνησαν μαζί της μόνο για την πρόταση Βαρουφάκη για ΠτΔ και όχι για την εξέλιξη της δίκης, αλλά και η εμμονική ενασχόληση με κατασκευασμένες, δήθεν «κρίσεις», όπως Εξάρχεια και καταλήψεις, συνοψίζουν το δεύτερο. Η προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας, τόσο ως αντιπολίτευση αλλά και ως κυβέρνηση, να κατασκευάσει μία παράλληλη πραγματικότητα, με έναν Πρωθυπουργό που έχει δει «τρομοκρατία μόνο από την άκρα αριστερά» και έναν υπουργό Προ.Πο που φαντασιώνεται ασυλίες αναρχικών, νέες 17 Νοέμβρη και κάνει δηλώσεις για «νέους Γρηγορόπουλους», ή η συνεχιζόμενη υστερία για τα τρικάκια του Ρουβίκωνα, συνοψίζουν το τρίτο.

Θέλω απλά να πω ότι υπάρχουν τα πραγματικά θέματα, που αξίζει να συζητήσει και να αντιμετωπίσει κανείς, υπάρχει και το δούλεμα. Υπάρχουν οι συγκεντρώσεις, οι κινήσεις και οι πολιτικές μίσους, που καταλήγουν πάντα σε εγκληματικές επιθέσεις. Αυτό είναι μία πραγματικότητα. Υπάρχει η προπαγάνδα να «αλώσουμε τα Εξάρχεια για να είμαστε ασφαλής», αυτό είναι το δούλεμα. Υπάρχει το σοβαρό, δημοκρατικό πρόβλημα ότι η αστυνομία δείχνει «ιδιαίτερο ζήλο» σε κάποια ζήτηματα, αυτό είναι μία πραγματικότητα. Υπάρχει το αφήγημα ότι «η αστυνομία κάνει τη δουλειά της», αυτό είναι το δούλεμα. Υπάρχει η προσπάθεια να αλωθούν τα Πανεπιστήμια από την ιδιωτική εκπαίδευση και την υποχρηματοδότηση, αυτή είναι μία πραγματικότητα. Υπάρχει η προπαγάνδα ότι τα Πανεπιστήμια αλώνονται από «μπαχαλάκηδες», αυτό είναι το δούλεμα. Υπάρχει το γεγονός ότι η τρομοκρατία, όπως τη μάθαμε την εποχή της κρίσης, κρίνεται στη δίκη της Χρυσής Αυγής, αυτή είναι μια πραγματικότητα. Υπάρχει η υστερία για κάτι εγκαταλειμμένα κτίρια στα οποία διαμένουν αναρχικοί και για μια συνοικία της Αθήνας, αυτό είναι το δούλεμα. Υπάρχει η απανθρωπιά και ο βασανισμός δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην ελληνική επικράτεια, αυτή είναι μια πραγματικότητα. Υπάρχει η πατριδοκαπηλία, η πατριδεμπορία και η συνειδητή καλλιέργεια φόβου ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι απειλή, αυτό είναι το δούλεμα. Και ούτω καθεξής.

Μέσα σε όλα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, σαν αυτούς τους λίγους που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, που λίγο πολύ πιστεύουν ότι «δεν είμαστε πολίτες της Ελλάδας, είμαστε οι ιδιοκτήτες της», όπως έλεγε το κάλεσμα της συγκέντρωσης. Σε πολλά γραφεία, πολιτικά, επιχειρηματικά, κρατικά, μιντιακά, τραπεζικά, θα το διάβασαν αυτό και θα έλιωσαν στο γέλιο.