σχόλιο του Στρατή Μπουρνάζου
Ταυτόχρονα, κάθε άλλο παρά ζηλεύω τον αριστερό (ακόμα περισσότερο τον «προοδευτικό»), ειδικά τον ανένταχτο, ψηφοφόρο. Έχει σοβαρά διλήμματα ή τριλήμματα, και ισχυρούς πονοκεφάλους. Οι πολλές επιλογές, με δεδομένη την περιχαράκωση, τον λυσσαλέο ανταγωνισμό και τον κατακερματισμό των δυνάμεων δεν είναι ευκαιρία ή πλουραλισμός, αλλά οδηγούν σε ένα αίσθημα –και μια πραγματικότητα– καχεξίας, απογοήτευσης και ανημπόριας.
Τι κάνουν μέχρι σήμερα τα κόμματα που κείνται εξ ευωνύμων της ΝΔ; Συνήθως, σε διαφορετικό βαθμό, προσπαθούν να αποδείξουν το καθένα ότι είναι το μόνο «πραγματικά αριστερό» (ή «προοδευτικό»), βγάζοντας όλα τα υπόλοιπα σκάρτα και ηλαττωμένης αριστεροσύνης. «Εμείς, εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς» κλπ. κλπ. Πιστεύω ωστόσο ότι όσες και όσοι αγωνίζονται για την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης και πολιτικής, καθώς και τη σύγκλιση αριστερών δυνάμεων αντιστοχεί μια άλλη στάση.
Πρώτον, να αποδεχθούμε τον κατακερματισμό ως πραγματικότητα. Αυτή είναι η κατάσταση του χώρου σήμερα, και δεν αίρεται με ελεεινολογίες, ξόρκια και επικλήσεις στην ενότητα. Να τον αποδεχθούμε, στην προοπτιική να τον υπερβούμε.
Δεύτερον, να επικεντρωθούμε στα θετικά του κάθε σχηματισμού. Όχι στα αρνητικά, αυτά τα ξέρουμε καλά. Δίνω ένα παράδειγμα από το (κατεξοχήν) αριστερό κόμμα που μου είναι και το πιο μακρινό: το ΚΚΕ. Χωρίς να ξεχνάμε τον σεχταρισμό, τον κοινωνικό συντηρητισμό και το ζήτημα της δημοκρατίας, αξίζει να σταθούμε στη λαϊκότητα, την κοινωνική του γείωση, τη μαχητική υπεράσπιση εργασιακών δικαιωμάτων.
Τρίτον, να κατανοήσουμε, με εξίσου θετικό τρόπο, τους λόγους που χιλιάδες άνθρωποι είναι μέλη ενός κόμματος και –ακόμα πιο πολλοί και πολλές– το ψηφίζουν. Όχι το «δικό μας», τα άλλα.
Δεν εννοώ ερμηνείες του τύπου ότι είναι «εγκλωβισμένοι» ή έχουν αγκυλώσεις, είναι «γέροι που τα έχουν μισοχαμένα» ή «νέοι επιπόλαιοι» κλπ. Εννοώ τους θετικούς λόγους (κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην ιδεαλιστικό – και το συμφέρον μπορεί να είναι τέτοιος λόγος).
Δεν μιλάω για σχετικισμό ή στρογγύλεμα, αλλά για αλληλοκατανόηση των προβλημάτων, των κοινών, των διαφορών και, κυρίως, της πραγματικότητας. Είναι απαραίτητη για μια προοπτική συμμαχιών, συνεργασιών και συγκλίσεων.
Πέραν όλων αυτών, ο καθένας και η καθεμιά στην κάλπη κάνει την επιλογή του. Η δική μου είναι η Νέα Αριστερά. Για αρκετούς λόγους. Θα πω τον πιο βασικό, πέρα από τον κόσμο της με τον οποίο νιώθω στην ίδια όχθη, με όλες τις αντιφάσεις και τις υστερήσεις μας (πήγα να γράψω «τους», αλλά το σωστό είναι «μας»). Το κόμμα αυτό επιδιώκει να συνδυάσει την παράδοση της ανανεωτικής, της ριζοσπαστικής και της κινηματικής Αριστεράς (με όλα τα προβλήματα όχι μόνο του εγχειρήματος της σύνθεσης, αλλά, ακόμα πιο δύσκολο και σημαντικό, που έχουν οι ίδιες οι παραδόσεις). Στα πολιτικά ζητήματα που ιεραρχώ (όπως η υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, τα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, το λαϊκό εισόδημα και τα εργασιακά, η πάλη ενάντια στον εθνικισμό, το προσφυγικό) θεωρώ κρίσιμη την ύπαρξη της Νέας Αριστεράς, ενώ δεν θέλω να φανταστώ το πολιτικό τοπίο χωρίς αυτή. Όχι από μόνη της, και όχι μόνο αυτή – προφανώς.
Την ενίσχυση της Νέας Αριστεράς τη θεωρώ απαραίτητη σε κάθε προοπτική, είτε συνεργασιών και συγκλίσεων (που εύχομαι) είτε συνέχισης του κατακερματισμού (που απεύχομαι, αλλά θεωρώ πιθανή). Θα μπορέσει να συνδυάσει κινηματική δράση, ριζοσπαστική προσέγγιση, δημοκρατική και συμπεριληπτική λειτουργία, προγραμματικό και ρεαλιστικό λόγο, σε μια νέα πολιτική σύνθεση; Βεβαιότητες δεν υπάρχουν, αλλά γι’ αυτό ακριβώς αξίζει να παλεύουμε.
Νέα Αριστερά. Δεν θα πω εδώ «κριτικά», γιατί η ψήφος δεν είναι κριτική ή άκριτη, ολόψυχη ή με επιφυλάξεις. Είτε ψηφίζει κανείς με ενθουσιασμό είτε κρατημένα, η ψήφος –ως ψήφος, όχι ως δυναμική– είναι ίδια Κριτική ασφαλώς μπορεί, και πρέπει, να είναι η στάση, πριν και μετά.
ΥΓ. Επιγραμματικά. Θεωρώ ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαίο και μπορεί να υπάρξουν συνέργειες και συμμαχίες, όχι όμως με το κόμμα Κασσελάκη. Δεν παραδοξολογώ. Ας σκεφτεί και ας κρίνει ο καθένας για ποιο κόμμα πρόκειται, πού βρισκόμαστε και πού θα βρεθούμε πολύ γρήγορα.
ΥΓ2. Ένας καλός φίλος με ρώτησε γιατί, με το σκεπτικό που αναπτύσσω, δεν ψηφίζω ΜΕΡΑ. Θα ήταν η επόμενη επιλογή μου, για διάφορους λόγους, κυρίως ανθρώπων, κινηματισμού και θέσεων/παρεμβάσεων σε αρκετά ζητήματα. Ο βασικός λόγος που δεν το κάνω (πέρα από ότι στη Νέα Αριστερά θεωρώ το παιχνίδι της πολιτικής σύνθεσης ακόμα ανοιχτό και δυναμικό) είναι ότι η κριτική με τους όρους του 2015, παρότι αναγκαία, πιστεύω ότι δεν αρκεί σήμερα· την επικέντρωση σε αυτή και την πολιτική οικοδόμηση με βάση αυτή, τη βρίσκω περιοριστική και περισσότερο άγονη παρά δίκαιη.