Ομολογώ, με τα ημερολόγια δεν τα πάω καλά. Το μόνο που αναμένω κάθε χρόνο είναι της Ένωσης Συντακτών, κι αυτό από σεβασμό στην παράδοση. Καμμιά φορά ψάχνω στα παλιατζίδικα κι εκείνα τα παλιά μικρά παραλληλογραμμάκια που πίσω έχουν στιχάκια και συνταγές, από νοσταλγία. Ως εκεί. Τα λοιπά, τα δωδεκάφυλλα του τοίχου, αυτά τα αφιερωμένα σε εικαστικούς, γάτες, σκύλους, δεκαετίες, εδώ και χρόνια έχουν πάψει να με ενδιαφέρουν. Ή έτσι νόμιζα. Ως που ήρθε το ημερολόγιο του HUMBA! να ανατρέψει τα πράγματα. Τα κατάφεραν ξανά αυτά τα τρομερά παιδιά: μετά από το τεύχος για το Μαραντόνα, που με έκανε να ξαναδιαβάσω ολόκληρο περιοδικό και να χαζέψω ώρες τις σελίδες του, ξαναχτυπούν – και στην περίπτωσή μου φλέβα.

Το ημερολόγιο του Humba! που κυκλοφόρησε, είναι το πιο ωραίο, καλαίσθητο και παθιασμένο ημερολόγιο που έχει πέσει στα χέρια μου τα τελευταία πολλά χρόνια. Είναι ζεστό, τρυφερό, αρτίστικο αληθινά και λαϊκά, χωρίς στάλα ελιτισμού. Είναι από μόνο του ένα ποθητό αντικείμενο – με άποψη, με θέση και με αληθινή αγάπη για τη λαϊκή αθλητική έκφραση.

Ζήτησα, λοιπόν, από το ένα τρίτο των ανθρώπων πίσω από το πιο ριζοσπαστικό αθλητικό περιοδικό της χώρας – με το όνομα που παραπέμπει στην ουσιαστικότερη και αμφίδρομη από τις σχέσεις που δημιουργούνται στον αθλητισμό – τον Ζαφείρη Πετρόπουλο να γράψει. Να μιλήσει για το HUMBA! – ίσως πολλοί ακόμη να μη γνωρίζουν αυτή την ωραία ιστορία, που από καιρό έχει πάψει να είναι “προσπάθεια”- αλλά και για το ημερολόγιο που ξανάβαλε τα ημερολόγια στο μικρόκοσμό μου, και με βρήκε να ψάχνω καρφί και σφυρί για τον τοίχο. Δε ρώτησα για το τεύχος του Μαραντόνα, όχι – από όσο ξέρω έχει εξαντληθεί (αν το βρείτε, όμως, είναι το καλύτερο δώρο για όποια/ον φίλη/ο αγαπάει τη μπάλα και την επανάσταση).

Ιδού το αποτέλεσμα, σταλμένο από όλους όμως και μετά την σχετική συζήτηση, όπως απαιτεί η άμεση δημοκρατία:

«Ημερολόγιο 2022 HUMBA!
Μore Than A Game

Το περιοδικό HUMBA! Κυκλοφόρησε το αρχικό του τεύχος τον Μάρτιο του 2010, με υπότιτλο: «Για το Πολιτικό & Κοινωνικό Νόημα των Σπορ, την Εμπειρία του Γηπέδου & τον Κόσμο της Κερκίδας». Ήταν ανάγκη εκείνων των καιρών και τέκνο τριών ανθρώπων που συμμετείχαν στο (πρωτοπόρο, η αλήθεια είναι) εγχείρημα της ύπαρξης μιας συλλογικότητας ονόματι Radical Fans United. Στην πορεία των πέντε ετών, αποφασίστηκε η διεύρυνση αφενός του εκδοτικού πυρήνα του κι αφετέρου ο εμπλουτισμός των συνεργατών, έτσι έφτασε αυτό το ανεξάρτητο αυτοχρηματοδοτούμενο (δίχως ύπαρξη διαφημίσεων), αμεσοδημοκρατικό έντυπο να μπαίνει λάου λάου στα 12 χρόνια ύπαρξής του.

Όλα αυτά τα χρόνια, εμείς που παραμένουμε πίσω από τις αποφάσεις που το αφορούν θελήσαμε να εκφράσουμε την αιρετική φωνή των αθλητ(ρι)ών , που ενδέχεται για το ευρύ κοινό να είναι είτε απλώς κάποιες/οι εκατομμυριούχοι/ες ή έστω κάποιοι που αγάπησαν τόσο πολύ το «χόμπυ» τους και το έκαναν επάγγελμά τους. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς, πίσω από τη βιτρίνα του επαγγελματικού αθλητισμού υπήρξαν οι άνθρωποι, που τον αξιοποίησαν για να εκφράσουν ριζοσπαστικές (ενίοτε και μειοψηφικές, ακόμη) απόψεις, υπήρξαν εκείνες οι φωνές που τόλμησαν να μιλήσουν στις ψυχές των εκατομμυρίων καταπιεσμένων αυτού του πλανήτη, κινούμενοι «πέρα από το παιχνίδι». Είναι όλ@ αυτ@ που στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, την τελευταία δεκαετία δεν αρκέστηκαν απλά να «ντριμπλάρουν και να σουτάρουν» όπως τους ζήταγαν τα ΜΜΕ κι ακόμη χειρότερα οι «φίλαθλοι».

Εδώ, πρέπει να καταχραστούμε λίγο το χώρο σας. Το γράψαμε και στο πρόσφατο editorial για το τρέχον τεύχος μας – το 42ο που κυκλοφορεί από τα μέσα του μήνα – όσα συνέβησαν στον επαγγελματικό αθλητισμό στα τέλη Αυγούστου του 2020 σε ΗΠΑ/Καναδά, που διακόπηκαν για τέσσερις ημέρες αγώνες των πρωταθλημάτων πέντε ομαδικών σπορ σε άνδρες αλλά και γυναίκες λόγω των διαμαρτυριών των αθλητών τους, εξαιτίας της συνεχιζόμενης αστυνομικής βίας εναντίων των ΑφροΑμερικανών, αλλά και στα μέσα Απρίλη του 2021 στην Αγγλία λόγω της προτεινόμενης δημιουργίας της European Super League, που εκατομμύρια ανθρώπων μπλόκαραν είτε στο δρόμο είτε δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης το σχέδιο για την απόλυτη επιχειρηματικοποίηση του ποδοσφαίρου (του αποκαλούμενου κι ως «μπαλέτου της εργατικής τάξης»), δείχνουν το δρόμο -που ας είμαστε ευθείς κι ειλικρινείς με τους εαυτούς μας το εγχώριο «κίνημα» δεν έχει ακόμη αντιληφθεί καν – για μια διευρυνόμενη ριζοσπαστική κριτική στην πολιτική οικονομία των επαγγελματικών σπορ, ιδιαιτέρως και συστηματικά.

Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε ν΄απευθυνθούμε στην εικονογράφο από το Βελιγράδι, Marija Markovic και να κοσμήσει με τις φυσιογνωμίες των Socrates, Mary Com, Bogdan Tanjević, Javier Zanetti, Megan Rapinoe , Mahmud Abdul Rauf, Justin Fashanu, Raven Saunders,Nikolay Trusevich, Mohamed Elneny, Maya Moore,  Kareem Abdul Jabbar ανά μήνα το ημερολόγιό μας.

Ποιες και ποιοι είναι αυτοί; Κάποια, ελάχιστα, ονόματα ίσως τα γνωρίζετε. Κάποια ίσως κι όχι.

Ε, μην κάνουμε spoiler, απλά είναι κάποιες πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις που θέλουμε να προβάλλουμε σαν τις δικές μας ηρωίδες και δικά μας πρότυπα, όχι λόγω των επιδόσεών τους αλλά κυρίως με πράξεις, αν όχι με την ίδια τη ζωή τους.».

Και με τι τρόπο! Με τι τρόπο!