Για τον λαό της Αϊτής, το 2021 τελειώνει με την αύξηση του κόστους διαβίωσης, συμπεριλαμβανομένων των βασικών αναγκών, την έλλειψη καυσίμων και την έλλειψη πρόσβασης σε πόσιμο νερό. Το Ινστιτούτο Στατιστικής και Πληροφορικής της Αϊτής ανακοίνωσε στα τέλη Δεκεμβρίου ότι το κόστος διαβίωσης ήταν 24,6% υψηλότερο από ό,τι τον Νοέμβριο και θα μπορούσε να επιδεινωθεί δεδομένης της αύξησης των τιμών του πετρελαίου και της συνεχιζόμενης κρίσης καυσίμων, σύμφωνα με το Peoples Dispatch.
Η τελευταία αλλαγή του κατώτατου μισθού έγινε από τον δολοφονημένο πρόεδρο Ζοβενέλ Μοΐζ το 2019 και παραμένει παγωμένος στο ανώτατο όριο των 500 γκουρντ για 8 ώρες εργασίας σε ορισμένους κλάδους, λιγότερο για άλλους. Αυτό παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα, παρά την αύξηση του κόστους ζωής. Ο πληθωρισμός είναι ένας άλλος άμεσος λόγος για την αύξηση του κόστους διαβίωσης, που επιδεινώθηκε μετά τον σεισμό του περασμένου Αυγούστου, καθώς και η συνεχιζόμενη κρίση καυσίμων που επηρεάζει όλους τους οικονομικούς τομείς που εξαρτώνται από αυτό το αγαθό.
Ένας άλλος λόγος είναι η μείωση του ΑΕΠ της χώρας κατά 3,3% το οικονομικό έτος 2020-2021 και κατά άλλο 1,8% μέχρι το κλείσιμο του 2021. Ως αποτέλεσμα, οι εργαζόμενες οικογένειες επιβιώνουν σε όλο και πιο επισφαλείς και ανασφαλείς συνθήκες, ενώ στην περίπτωση των εργαζομένων στον επίσημο τομέα, αντιμετωπίζουν την απώλεια της αξίας των μισθών τους.
Όπως προειδοποίησε η UNICEF, στην Αϊτή 3,3 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό. Υπολογίζεται ότι 540.000 Αϊτινοί θα μπορούσαν να υποφέρουν από ασθένειες που μεταδίδονται από μη ασφαλές νερό, όπως οξείες αναπνευστικές ασθένειες, διάρροια, χολέρα και ελονοσία. Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη για τις γυναίκες, τα παιδιά και τους εφήβους που έχουν εκτοπιστεί από τη βία και δεν έχουν βασικές εγκαταστάσεις υγιεινής όπου μπορούν να καταφύγουν, οι οποίες αντιμετωπίζουν τώρα επίσης έλλειψη πόσιμου νερού. Τα στοιχεία δείχνουν ότι από το 2019, μόνο το 12% του πληθυσμού της Αϊτής έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό στα σπίτια του. Η κατάσταση είναι χειρότερη στις αγροτικές περιοχές, στις φτωχές γειτονιές και για τις ευάλωτες ομάδες, όπως οι εκτοπισμένοι από τη βία των ενόπλων συμμοριών.
Ο πιο πρόσφατος σεισμός τον Αύγουστο είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 2.248 άνθρωποι, να τραυματιστούν 12.763 και να αγνοούνται 329. 130.000 κτίρια κατεδαφίστηκαν και περισσότερα από 80 υδραγωγεία και συστήματα ύδρευσης καταστράφηκαν μόνο στη νότια περιοχή του νησιού, πράγμα που σημαίνει ότι το 60% των οικογενειών στο Νιπς και το Γκραντ Ανς έχασαν την πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Σύμφωνα με τη UNICEF, 81.000 κάτοικοι της Αϊτής έχασαν την πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό ως αποτέλεσμα του σεισμού, οπότε αναγκάζονται να αγοράζουν νερό στην τιμή των 20 γκουρντ ανά δοχείο ή 50 γκουρντ για 3. Αυτό αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για τους Αϊτινούς ενόψει της αύξησης του κόστους ζωής.
Ωστόσο, ενώ οι κάτοικοι της Αϊτής υποφέρουν από την έλλειψη, ιδιωτικές εταιρείες αντλούν παράνομα νερό από κεντρικούς υδροφόρους ορίζοντες. Η Διεύθυνση Πόσιμου Νερού και Υγιεινής της Αϊτής (DINEPA), η κυβερνητική υπηρεσία που είναι υπεύθυνη για το πόσιμο νερό, δεν παραδίδει νερό στην πλειονότητα των πιο πυκνοκατοικημένων γειτονιών του Πορτ-ο-Πρενς. Η DINEPA ισχυρίζεται ότι λόγω της κρίσης καυσίμων, είναι πολύ δύσκολο να τροφοδοτήσει με καύσιμα τα αντλιοστάσια νερού, όπως στην περίπτωση των δήμων Ντέλμας, Ταμπάρε και Σιτέ Σολέιγ, οι οποίοι σταμάτησαν να λαμβάνουν νερό από την κυβέρνηση. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με έρευνα, οι ιδιωτικές εταιρείες είναι σε θέση να αντλούν νερό παράνομα, χωρίς άδεια άντλησης. Όταν οι αρχές αναγνώρισαν ότι δεν τηρούν αρχεία για την ποσότητα του νερού που οι εταιρείες αυτές μαζεύουν σε καθημερινή βάση, ενώ δεν μπόρεσαν καν να δώσουν τα ονόματα των εταιρειών που είναι εγγεγραμμένες για νόμιμη εξόρυξη.
Ως αποτέλεσμα, αντί να λαμβάνουν δημόσιες υπηρεσίες, περισσότεροι από ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι στη μητροπολιτική περιοχή του Πορτ-ο-Πρενς εξαρτώνται από την αγορά νερού από ιδιώτες επιχειρηματίες που εξορύσσουν νερό από το Cul-de-sac, τον κύριο υδροφόρο ορίζοντα που τροφοδοτεί την περιοχή, οι οποίοι εξορύσσουν νερό χωρίς καμία παρακολούθηση ή ποιοτικό έλεγχο και στη συνέχεια το πωλούν σε κόστος απρόσιτο για πολλούς. Σύμφωνα με το ψήφισμα 64/292 των Ηνωμένων Εθνών, όλοι οι άνθρωποι έχουν «το δικαίωμα σε ασφαλές και καθαρό πόσιμο νερό και αποχέτευση ως ανθρώπινο δικαίωμα που είναι απαραίτητο για την πλήρη απόλαυση της ζωής και όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».