των:

Παουλίν Μπουμπουλίμα, υποψήφιου με την ΟΚΔΕ στην Α΄ Αθηνών, βιομηχανικός εργάτης

Άγγελου Φουρνοτζή, υποψήφιου με την ΟΚΔΕ στο ν. Πιερίας, βιομηχανικός εργάτης

Η επίδραση του διεθνούς περιβάλλοντος γίνεται ακόμα πιο έντονη σ’ έναν καπιταλισμό όπως ο ελληνικός. Που όχι μόνο εντάσσεται οργανικά στην παγκόσμια οικονομία, αλλά είναι και χρεωκοπημένος, αδύναμος, ευάλωτος σε σοκ (ενεργειακή κρίση κ.ά.), εξαιτίας και των επιλογών του (ακραίος νεοφιλελευθερισμός, «ευρωπαϊκή πορεία»). Η ένταξη σε ΕΕ και Ευρώ χειροτέρευσε την κρίση, μας μετέτρεψε σε μια αποικία χρέους. Η πολιτική του «πιο δεδομένου» συμμάχου των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ακλόνητη «σταθερά» για όλες τις αστικές δυνάμεις (βλ. την εμβάθυνση της «στρατηγικής συνεργασίας» με τις ΗΠΑ τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ), βάζει τον ελληνικό λαό ολοένα πιο βαθιά στην παγκόσμια σύγκρουση – και ταυτόχρονα δίνει με αυτό τον τρόπο πιο μεγάλες και επικίνδυνες διαστάσεις στον αντιδραστικό ανταγωνισμό με τον τούρκικο καπιταλισμό.

Ένα κύμα αγώνων που ζητάει διεθνείς απαντήσεις

Οι απεργίες και κινητοποιήσεις στην Ευρώπη ενάντια στην ακρίβεια, οι εξεγέρσεις σε Σρι Λάνκα, Βολιβία, Περού, Εκουαδόρ κ.ά. ενάντια στην φτώχεια και τη διαφθορά, αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα αφύπνισης της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Είναι όμως γεγονός ότι συνήθως παραμένουν αναντίστοιχοι της επίθεσης. Ασυντόνιστοι, χωρίς σαφή στόχο και ικανή ηγεσία, συχνά εγκλωβισμένοι στη λογική του «μικρότερου κακού» ή στις κοινοβουλευτικές «λύσεις» ρεφορμιστών και «προοδευτικών», δυνάμεων που επανειλημμένα έχουν προδώσει και σακατέψει το κίνημα.

Ο διεθνής συντονισμός αυτών των αγώνων θα είναι μια τεράστια βοήθεια για το ξεπέρασμα αυτών των προβλημάτων. Ώστε να αντιμετωπίσουν τα πολυεθνικά μεγαθήρια αλλά και αντιδραστικούς πολιτικοστρατιωτικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, αντεπαναστατικές συμμαχίες και επεμβάσεις κυρίως των ΗΠΑ). Ώστε ο κοινός αγώνας να μην κομματιάζεται, να μην υποτάσσεται σε στρατόπεδα «καλών» και «κακών» ιμπεριαλιστών, δυτικών ή ανατολικών.

Διεθνισμός στην πράξη

Μια από τις χτυπητές ανεπάρκειες όλων των αριστερών ή «προοδευτικών» σχηματισμών είναι η απουσία μιας συνεπούς διεθνιστικής και διεθνούς πολιτικής. Που να μπορεί να ορθώσει μια αποτελεσματική απάντηση στον εκβιασμό της αστικής τάξης για την «ευρωατλαντική πορεία της χώρας». Αυτή η ανεπάρκεια οφείλεται είτε σε κατάλοιπα του σταλινισμού, για ορισμένες δυνάμεις, είτε σε μια ψευτοδιεθνιστική αποδοχή της ΕΕ και του Ευρώ, η οποία έρχεται ως αποτέλεσμα της διαρκούς εγκατάλειψης των γραμμών πάλης του εργατικού κινήματος.

Διεθνισμός σημαίνει ότι η αντιμετώπιση όλων των μεγάλων προβλημάτων της εποχής μας μπορεί να ξεκινάει μεν σε εθνικό πλαίσιο, όμως ολοκληρώνεται μόνο σε παγκόσμια κλίμακα. Απαιτείται έτσι μια αντίστοιχη οργάνωση, διεθνείς εμπειρίες πάλης και συντονισμού των εργαζομένων και των επαναστατών. Χωρίς αυτές, είναι αδύνατη και η μετέπειτα διεθνής συνεργασία των λαών για έναν δημοκρατικό, σοσιαλιστικό σχεδιασμό των λύσεων που απαιτούν αυτά τα μεγάλα προβλήματα (εξάλειψη φτώχειας και πείνας, δημόσια υγεία, ενεργειακή μετάβαση, αντιμετώπιση οικολογικής καταστροφής, κατάργηση πυρηνικών κ.ά.). Έτσι, ένα τέτοιο διεθνιστικό πρόγραμμα περιλαμβάνει ως κύριους άξονες τα εξής:

Έμπρακτη αλληλεγγύη με κινήματα και αγώνες σε όλο τον κόσμο. Αυτό μπορεί να φαντάζει αυτονόητο. Όμως πάει πολύ πέρα από μια απλή διακήρυξη ή μια διεθνή συνάντηση (όπως επανειλημμένα κάνουν ρεφορμιστές και «προοδευτικοί»). Για παράδειγμα, θα έπρεπε να σημαίνει και πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες/κινητοποιήσεις ενάντια στην φτώχεια, την καταστολή, τον πόλεμο. Αυτό είναι απαραίτητο ώστε:

α) Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα να ενώσει τις δυνάμεις του ενάντια στις πολυεθνικές και στα διευθυντήρια όπως η ΕΕ.

β) Κάθε κίνημα να μην μένει απομονωμένο, ιδιαίτερα στις πιο μικρές χώρες και όταν αντιμετωπίζει την αστική και ιμπεριαλιστική καταστολή (πραξικοπήματα, δικτατορίες, επεμβάσεις κ.ά.).

Έξοδος από ΕΕ και Ευρώ, χωρίς τους «αστερίσκους», τα «ήξεις αφίξεις» που καλλιεργούν ΚΚΕ, ΜεΡΑ25 κ.ά. Φυσικά, ένα ριζοσπαστικό, ταξικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης δεν περιορίζεται στο ζήτημα του νομίσματος και της εξόδου από την ΕΕ – αυτή αυταπάτη θα ήταν καταστροφική. Δεν είναι παραλλαγή μιας «εθνικής» αστικής διαχείρισης της οικονομίας, που θα σήμαινε και διαχείριση της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού (άρα και την επιβολή των αναγκαίων «θυσιών» στους εργαζόμενους). Ένα τέτοιο πρόγραμμα απαιτεί βαθιές τομές στο «ιερό δικαίωμα» της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής: εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, μονομερή στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, βαριά προοδευτική φορολογία σε κεφάλαιο και πλούσιους κ.λπ. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το ζήτημα της ΕΕ και του Ευρώ είναι ταξικά ουδέτερο – το αντίθετο, έχει καταστεί ένα ζωτικό ταξικό όριο για τις αστικές δυνάμεις της χώρας μας. Επομένως, το σύνθημα «Έξω από το Ευρώ και την ΕΕ» (που σημαίνει και ότι είμαστε υπέρ της εισαγωγής ενός εθνικού νομίσματος), πρέπει να διατυπώνεται ρητά. Μόνο έτσι ο ελληνικός λαός θα αρχίσει να αποφασίζει για το μέλλον του, για μια πολιτική ανασυγκρότησης της οικονομίας προς όφελος των εργαζομένων. Η ΕΕ αποτελεί ένα μαύρο στρατηγείο της αντεργατικής επίθεσης. Έξοδος δεν σημαίνει απομόνωση, αλλά σύνδεση με τα κινήματα και τους αγώνες άλλων εργαζόμενων και λαών, που υποφέρουν και ασφυκτιούν από τις νεοφιλελεύθερες και πολεμικές πολιτικές. Αποδυνάμωση και διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ σημαίνει ένα βήμα προς τον στόχο μια Ευρώπης των Εργαζομένων, πραγματικά ενωμένης, δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, σοσιαλιστικής.

Πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον εθνικισμό – πρώτα μέσα στις γραμμές του «δικού μας» ευρω-νατοϊκού στρατοπέδου. Να σταματήσουμε τις αποστολές όπλων και πολεμοφοδίων στο Κίεβο, τους εξοπλισμούς, τις βάσεις, την ραγδαία στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και της περιοχής μας, τη διαρκή άνοδο της έντασης στα ελληνοτουρκικά. Αυτό είναι μια προϋπόθεση ώστε το εργατικό κίνημα ειδικά στην Ευρώπη να μην υποτάσσεται στην αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές της Δύσης στο όνομα του «πολέμου του Πούτιν». Απαιτούνται κοινοί αγώνες, ένα διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, που θα στοχεύει στην ανατροπή πρωτίστως των «δικών μας» κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστών.

Εντελώς αναντίστοιχη με αυτά τα καθήκοντα είναι π.χ. η στάση του ΚΚΕ, που στοιχίζεται με τον αστικό εθνικισμό της υπεράσπισης των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» και της επίκληση της «τουρκικής επιθετικότητας» – ενώ θολώνει επικίνδυνα το κύριο μέτωπο και τις προτεραιότητες της αντιιμπεριαλιστικής, αντινατοϊκής πάλης με την υπερπροβολή του (τυπικά σωστού) συνθήματος «δεν διαλέγουμε στρατόπεδο ληστών». Γιατί στην Ελλάδα δεν ζούμε σε μια ουδέτερη ζώνη: τυχαίνει η ελληνική αστική τάξη να έχει διαλέξει με τον πιο εμφατικό τρόπο το δικό της «στρατόπεδο ληστών» (αυτό των ΗΠΑ και των δυτικών ιμπεριαλιστών) – επομένως πρώτα πρώτα πρέπει αυτή να χτυπηθεί και να ηττηθεί, ώστε να έχει νόημα από την πλευρά του ελληνικού εργατικού κινήματος και οτιδήποτε άλλο.

Το ίδιο ισχύει για τις φλυαρίες περί «αδεσμεύτων» του ΜεΡΑ25, που καθώς αρνούνται τον επαναστατικό εργατικό αγώνα ενάντια στον πόλεμο, καταλήγουν πραγματικά αχυροκάλαμα μέσα στις τεκτονικές συγκρούσεις της εποχής μας, όπως τα πάλαι ποτέ συνθήματα και αυταπάτες για «κοινά σπίτια των λαών», «ύφεση και αφοπλισμό», «κοινωνίες των εθνών».

Οικοδόμηση-Αναγέννηση μιας επαναστατικής Διεθνούς. Οι πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις δεν πρέπει να κάνουν μόνο διεθνείς επαφές και συναντήσεις, αλλά να χτίζουν παράλληλα με εθνικές οργανώσεις και μια διεθνή οργάνωση, όπως ήταν αρχικά η 3η Κομμουνιστική Διεθνής των Λένιν-Τρότσκι (πριν εκφυλιστεί από τον σταλινισμό) και αργότερα η 4η Διεθνής. Ένα Παγκόσμιο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που όχι μόνο θα βρίσκεται σε όλο τον κόσμο στην πρώτη γραμμή των αγώνων και των προσπαθειών συντονισμού τους – αλλά θα είναι και ένα διεθνές μαρξιστικό κέντρο για την ανάλυση των σημερινών πολύπλοκων συνθηκών. Αποτελεί ίσως τον πιο καθοριστικό παράγοντα, που λείπει σήμερα, ώστε να ξεκινήσει η πραγματική αντεπίθεσή μας, ένα επαναστατικό κύμα.

Αυτή η πολιτική, στη βάση των αρχών της 4ης Διεθνούς, είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στην αξεδιάλυτη αλληλεξάρτηση όλων των χωρών στον σύγχρονο κόσμο, η οποία κάνει άλλωστε ανέφικτη την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού «σε μία μόνο χώρα» (αντιδραστική θεωρία του σταλινισμού). Η νίκη του Σοσιαλισμού θα ολοκληρωθεί μόνο σε διεθνές επίπεδο. Γι’ αυτό η πολιτική αυτή είναι «ιερή» για τους επαναστάτες μαρξιστές, για την ΟΚΔΕ – και η μόνη διεθνιστική, πραγματικά κομμουνιστική.

Δείτε επίσης: