Την περασμένη Τρίτη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποδέχτηκε στο γραφείο του και ανακοίνωσε την πρότασή του για τη θέση του απερχόμενου γενικού γραμματέα Γκουρία, του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), την πρώην υπουργό και πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Άννα Διαμαντοπούλου.

«Η κ. Διαμαντοπούλου αποτελεί μία υπερκομματική επιλογή, με πολυδιάστατη επιστημονική και κοινωνική διαδρομή. Με διεθνή εμπειρία και αναγνώριση. Αλλά και δράση σε τομείς όπως η Εκπαίδευση, η Απασχόληση, οι νέες Τεχνολογίες και το Περιβάλλον. Ζητήματα, δηλαδή, που ανήκουν στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος του ΟΟΣΑ για τον 21ο αιώνα» δήλωσε, μεταξύ άλλων ο Πρωθυπουργός, καταφέρνοντας να χωρέσει σε λίγες λέξεις τους λόγους για τους οποίους επέλεξε αυτόν τον τρόπο για να την εντάξει στο ευρύτερο δυναμικό της κυβέρνησης. Άλλωστε, η πρόταση του Κ. Μητσοτάκη δεν είναι παρά μια καλή ευκαιρία για την δημοσιοποίηση μίας σχέσης που εδώ και καιρό είναι γνωστό πως συντρέχει, καθώς μία υποψηφιότητα από την Ελλάδα για έναν από τους κορυφαίους καπιταλιστικούς θεσμούς του πλανήτη, ο ίδιος και το κόμμα του γνωρίζουν πως δεν μπορεί να έχει πολλές πιθανότητες να προχωρήσει.

Ως γνωστόν, η ίδια η Α. Διαμαντοπούλου έχει επανηλλειμένως εκφράσει τον θαυμασμό της για τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, ενώ από τον Δεκέμβριο του 2013 έχει καταθέσει δημοσίως τα διαπιστευτήριά της για την κομματική της ανεξαρτησία, με το αξέχαστο «Δεν είμαι πια ΠΑΣΟΚ». Μία δήλωση που προηγήθηκε λίγα χρόνια από την έτερη επιτυχία της, όταν αποχαιρετούσε τον Φιντέλ Κάστρο ζητώντας του να πάρει μαζί του «τις ψευδαισθήσεις και τα υπέροχα ψέματα της νιότης μας».

Η πυκνότητα των πολλών και σημαντικών πολιτικών γεγονότων στη χώρα την τελευταία δεκαετία, αλλά και η μόνιμα σε εξέλιξη επιχείρηση συλλογικής αμνησίας των συστημικών ΜΜΕ, οδήγησε την περασμένη Τρίτη την πλειοψηφία των πολιτών να ανασύρουν το παροιμιώδες φιάσκο της υπουργού Παιδείας της πρώτης μνημονιακής κυβέρνησης, του Γιώργου Παπανδρέου. Η αναφορά του Πρωθυπουργού στη γυναίκα που «ως υπουργός Παιδείας ήταν πρωταγωνιστής των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας», πυροδότησε βιτριολικά σχόλια για τις ικανότητες της «υπουργού της φωτοτυπίας». Ένα φιάσκο πράγματι επικών διαστάσεων που σχεδόν μία δεκαετία αργότερα συνεχίζει να στοιχειώνει τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας, για το οποίο η ίδια είχε φτάσει στο σπάνιο φαινόμενο δημόσιας απολογίας προς τους πολίτες από την ίδια. «Είκοσι χρόνια στην πολιτική, δεν έχω βάλει τα κλάματα. Μου συνέβη στο θέμα της καθυστέρησης των βιβλίων, όταν αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε και που επηρέασε τις οικογένειες, με έκανε να κλάψω» δήλωσε τότε.

Για την ιστορία, με την ίδια στη θέση της υπουργού Παιδείας, η εκτύπωση και ο διαμοιρασμός των βιβλίων στα σχολεία και στους μαθητές πήρε περισσότερους από έξι μήνες μετά το καλοκαίρι, με τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων να ανακοινώνει την ολοκλήρωση της εκτύπωσης του συνόλου των βιβλίων στα τέλη του Φεβρουαρίου της σχολικής χρονιάς 2011-2012. Επίσης, το κόστος του «σχεδίου της φωτοτυπίας» της υπουργού εκτιμήθηκε περί τα 2 εκατ. ευρώ, όπως απάντησε τότε σε σχετική κοινοβουλευτική ερώτηση ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Παπαδήμου, Τάσος Γιαννίτσης. (εδώ ένα σχετικό βίντεο)

Ωστόσο, παρά το μακρύ διάστημα που η ίδια βρέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής για πολλά χρόνια μετά τις φωτοτυπίες, οι λόγοι που έχει προσφέρει κατά τη διάρκεια της πολιτικής της καριέρας για να της ασκηθεί κριτική είναι αρκετά περισσότεροι, μερικοί δε κάθε άλλο παρά διασκεδαστικοί. Παρακάτω, μερικοί από αυτούς:

Ο νόμος Διαμαντοπούλου για την Παιδεία

Ο νόμος Διαμαντοπούλου για την Παιδεία ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2011, όπως κατά παράδοση επιδιώκουν οι υπουργοί Παιδείας της εκάστοτε κυβέρνησης, επιχειρώντας να γλιτώσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις. Το νομοσχέδιό της ήταν αυτό που περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, την κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου, τα Συμβούλια Ιδρύματος και τη συμμετοχή των φοιτητών, τα τριετή προγράμματα φοίτησης, τη δημιουργία επιτροπών αξιολόγησης, τον αυστηρότερο έλεγχο του χρόνου φοίτησης, και άλλα. Οι αντιδράσεις στο νομοσχέδιο ήταν έντονες, όπως έντονη ήταν και η αντιπαράθεση ακολούθως, καθώς ο νόμος ήταν σε σημαντικό βαθμό αδύνατον να εφαρμοστεί. Πυροδότησε ακόμα ένα από τα μεγαλύτερα κύματα καταλήψεων στα πανεπιστήμια της χώρας.

Εννέα χρόνια αργότερα, μετά από το πέρασμα πληθώρας υπουργών Παιδείας και τις αντίστοιχες νομοθετικές παρεμβάσεις, όπου και πάλι η παράδοση θέλει τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας να πασχίζει να αφήσει το αποτύπωμά του με μία «ιστορικών διαστάσεων μεταρρύθμιση», το νομοσχέδιο δεν αντέχει σε κριτική, παρότι και η σημερινή κυβέρνηση το μνημόνευσε στην παρέμβαση της Νίκης Κεραμέως.

Όμως για να γίνει κατανοητό το τι ακριβώς σήμαινε το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τότε, πίσω στο 2011 και όταν ακόμα ο Αντώνης Σαμαράς ήταν αντιμνημονιακός και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη θεωρούταν ένα περιθωριακό, ακροδεξιό κόμμα, καλό είναι να θυμηθούμε δύο στοιχεία. Αφενός, το νομοσχέδιο αποτέλεσε ένα από τα πρώτα πεδία προσέγγισης του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ, που λίγους μήνες αργότερα, στην κυβέρνηση Παπαδήμου θα συνέπρατταν επισήμως και χωρίς καμία προφανή ανάγκη για τα δύο κόμματα με το κόμμα του Καρατζαφέρη, αφού πράσινοι και γαλάζιοι είχαν 250 ψήφους, που με το ΛΑΟΣ γίνονταν 258.

Δεύτερον, αρκεί να υπενθυμίσουμε μερικές από τις αναφορές του τότε αντιπολιτευόμενου βουλευτή του ΛΑΟΣ, Μάκη Βορίδη, από το βήμα της Βουλής την ημέρα της ψήφισης του νόμου Διαμαντοπούλου:

  • «Άρα, λοιπόν, προβαίνουμε στις ιδεολογικές ρήξεις στις οποίες πρέπει να προβούμε με την Αριστερά, για να είμαστε συνεπείς, αλλά και για να τους δώσουμε το χώρο τους, ώστε όλα να είναι σαφή και να ξέρουμε όλοι για τι μιλάμε. Εκείνοι υπερασπίζονται τον ιδεολογικό τους μηχανισμό και όλοι εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να αγωνιστούμε να επαναφέρουμε το πανεπιστήμιο εκεί που πρέπει να είναι, δηλαδή χώρος αριστείας, χώρος μάθησης, χώρος γνώσης, χώρος δημιουργίας σκέψης, η οποία απροκατάληπτη θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την περαιτέρω εξέλιξη αυτού του τόπου
  • Το ζήτημα του ασύλου, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι κεντρικό, δεν είναι περιφερειακό, διότι συνδέεται ακριβώς με την αποκατάσταση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο, συνδέεται με την αποκατάσταση της ελευθερίας λόγου και συνδέεται, με δύο λόγια, με την ανατροπή των βασικών ιδεολογικών δεδομένων της γενιάς του Πολυτεχνείου.
  • Στα χέρια της κυρίας Υπουργού –ξέρω ότι δεν συμφωνείτε με αυτήν την ανάλυση, εγώ την κάνω για να εξηγήσω γιατί εμείς του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού στηρίζουμε αυτήν τη θέση- σήμερα εκείνο το οποίο καταλύεται ευτυχώς είναι το ιδεολόγημα που οικοδομήθηκε από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Υπουργός της Κυβέρνησης το ομολογεί, μπορεί άλλοι να διαφωνούν, μιλάω για τον κ. Λοβέρδο.
  • Λες και στη δεξιά ιδεολογία υπάρχει κάποιο προαπαιτούμενο που λέει ότι πρέπει να συμμετέχουν οι διοικούμενοι στη διοίκηση. Εμείς που έχουμε μία συνέπεια ιδεολογική λέμε ακριβώς το αντίθετο: Όχι, οι διοικούμενοι δεν συμμετέχουν στη διοίκηση. Αυτή είναι η συνεπής θέση. Υπάρχει διάκριση διοικουμένων και διοικούντων και μόνο μερικώς το κάνει αυτό το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου. Τη δική μας θέση την ανέπτυξε ο εισηγητής μας.

Η αγάπη του ΛΑΟΣ για την Άννα Διαμαντοπούλου εκφράστηκε τότε με την πάνδημη ψήφιση του νομοθετήματος της υπουργού Παιδείας, αλλά και από τα γεμάτα μέλι λόγια του Μ. Βορίδη, αρκετό καιρό πριν βρεθεί μαζί με τον Άδ. Γεωργιάδη κάτω από τη σκέπη της Νέας Δημοκρατίας. Παρακάτω θα θυμηθούμε πως εκτός από τον θαυμασμό του συγκεκριμένου βουλευτή του ΛΑΟΣ, τα έχει καταφέρει εξίσου καλά και με το δεύτερο «τέκνο του Καρατζαφέρη».

Το βιογραφικό Διαμαντοπούλου

«Η προσωπικότητά της έχει συνδεθεί με τολμηρές επιλογές, μεγάλες συναινέσεις και καινοτόμες προτάσεις: Ως Ευρωπαία επίτροπος τίμησε το χαρτοφυλάκιο Απασχόλησης και Κοινωνικής Πολιτικής. Ως υπουργός Παιδείας ήταν πρωταγωνιστής των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας. Κι ως υπουργός Ανάπτυξης εργάστηκε για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας μας. Ενώ, εδώ και 8 χρόνια, προΐσταται του Δικτύου. Ενός πρωτοπόρου Ινστιτούτου, το οποίο εστιάζει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η Δ΄ Βιομηχανική Επανάσταση, έχοντας διεθνείς συνεργασίες σε 4 ηπείρους» δήλωσε ο Κ. Μητσοτάκης την περασμένη Τρίτη, υπερασπίζοντας την υποψηφιότητά της.

Οι παραπάνω αναφορές είναι μεν αληθείς, υποκρύπτουν όμως μία ζοφερή πραγματικότητα. Η Άννα Διαμαντοπούλου, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς αναζητώντας στο διαδίκτυο το βιογραφικό της, ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα από πολύ μικρή. Σε ηλικία 23 ετών μέλος της Νομαρχιακής Γραμματείας ΠΑΣΟΚ Κοζάνης, δύο χρόνια αργότερα, σε ηλικία 25 ετών, διορισμένη Νομάρχης του νομού. Το 1993 θα λάβει τη θέση του προέδρου στον Ελληνικό Οργανισμό Μικρών-Μεσαίων Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας, φυσικά δημόσιος οργανισμός. Τρία χρόνια αργότερα θα εκλεγεί βουλευτής Κοζάνης με το ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιο του υφυπουργού Ανάπτυξης.

Ακόμα τρία χρόνια αργότερα, το 1999 θα φύγει για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στη θέση του επιτρόπου Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων μέχρι το 2004, πριν επιστρέψει στα πράγματα το 2007, μπαίνοντας στη Βουλή ως βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Με την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, θα γίνει υπουργός Παιδείας (βλ. παραπάνω), ενώ ακολούθως θα λάβει το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Ανάπτυξης για διάστημα 59 ημερών, μέχρι τις εκλογές του 2012 όπου δεν εξελέγη.

Έπειτα ίδρυσε το δικό της think tank στο οποίο προήδρευσε, το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» που αναφέρει ο Πρωθυπουργός στη δήλωσή του, ενώ πριν από λίγους μήνες βρέθηκε ως μη εκτελεστικό μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο της Coca Cola HBC, στην πρώτη από τις γνωστές εργασίες της στον ιδιωτικό τομέα, τουλάχιστον από το 1993 στο οποίο αναφέρεται το βιογραφικό της ως «Διευθύνων Σύμβουλος Εταιρείας Μελετών- Προγραμμάτων Περιφερειακής Ανάπτυξης: Χώρες δραστηριοποίησης Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία».

Ένα βιογραφικό που δύσκολα θα διασωθεί στην οποιαδήποτε αντιπαράθεση για στελέχη της πολιτικής ζωής του τόπου που έχουν βγει από τους κομματικούς σωλήνες.

Η ευελφάλεια της Διαμαντοπούλου

Ήταν τον Ιανουάριο του 2012, όταν η υπουργός Παιδείας αναλάμβανε να συστήσει στο ελληνικό κοινό μία έννοια που ψευδώς προωθήθηκε ως δικής της έμπνευσης. Η «ευελφάλεια», ένας συνδυασμός των λέξεων ευελιξία και ασφάλεια, ήταν ο νεολογισμός της Άννας Διαμαντοπούλου για την ισοπέδωση των εργασιακών συνθηκών που βρισκόταν σε εξέλιξη και θα κορυφωνόταν τα επόμενα χρόνια.

Όπως έγραφε τότε ο Νίκος Σαραντάκος, «η ευελφάλεια είναι προσπάθεια να αποδοθεί στα ελληνικά η λέξη flexicurity. Ο αγγλικός όρος λανσαρίστηκε στη δεκαετία του 1990 από τον τότε πρωθυπουργό της Δανίας, τον σοσιαλδημοκράτη Π. Ράσμουσεν. Ο αγγλικός νεολογισμός (και φαίνεται ότι οι Δανοί έπλασαν τον όρο κατευθείαν στα αγγλικά) είναι μια τηλεσκοπική λέξη, όπως αποδίδω (ίσως όχι μόνο εγώ) τον όρο portmanteau word: από το flexible και το security παίρνουμε το flexicurity. Στην αγγλική γλώσσα τέτοιες τηλεσκοπικές λέξεις, που τις φτιάχνουν κόβοντας την ουρά μιας λέξης και το κεφάλι της επόμενης είναι συχνές για νεολογισμούς, για παράδειγμα έχουμε το brunch (breakfast+lunch), ή ακόμα και τη Wikipedia».

Με τα λόγια του Νίκου Μπογιόπουλου για τον επίμαχο νεολογισμό, σε απλά ελληνικά, η «ευελφάλεια» δημιουργήθηκε «για να καλύψει το όνειδος της ευέλικτης εργασίας και να κοροϊδέψει τον ευέλικτα εργαζόμενο/άνεργο».

Οι οπαδοί της Διαμαντοπούλου

Ένα ακόμα viral σχετιζόμενο με την Άννα Διαμαντοπούλου στα κοινωνικά δίκτυα, είναι μία φράση της στην Ανατροπή του Πρετεντέρη, με την ατάκα που τρεντάρει να την θέλει να δηλώνει «Δεν είναι απειλή η ακροδεξιά για την Ευρώπη». Θα ήταν άδικο όμως να χρεωθεί συμπάθεια προς την ακροδεξιά για την επίμαχη φράση, καθώς τότε συμπλήρωνε πως «Δεν είναι απειλή γιατί μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά».

Ωστόσο, η παραπάνω δήλωση κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γίνει από την πρώην υπουργό, καθώς η θερμή υποδοχή που της επιφύλαξε ο χώρος από το ακραίο κέντρο μέχρι την ακροδεξιά ήταν εντυπωσιακή. Μεταξύ των ανθρώπων που χάρηκαν εξόχως στο άκουσμα του ονόματός της, ήταν ο Στέφανος Μάνος και η Μιράντα Ξαφά. Η δεύτερη, γνωστή και μη εξαιρετέα, αρκέστηκε σε μία ενθουσιώδη ανάρτηση της είδησης στην αγγλική, ενώ ο πρώτος δήλωσε «Ικανοποίηση για την πρόταση Μητσοτάκη να αναλάβει η Άννα Διαμαντοπούλου την ηγεσία του ΟΟΣΑ. Η Ελλάδα όχι μόνο ζήτουλας αλλά πρόθυμη να βοηθήσει στην εδραίωση της δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς. Τα μέλη του ΟΟΣΑ εκπροσωπούν το 63% του ονομαστικού παγκόσμιου ΑΕΠ!».

Στο πλευρό της τάχθηκαν, εκτός αρκετών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, ο ευρωβουλευτής Γιώργος Κύρτσος, που την χαρακτήρισε «καλή και έξυπνη επιλογή», ενώ ο εκδότης Θανάσης Μαυρίδης σε ντελίριο, έγραψε «Άννα Διαμαντοπούλου, όπως λέμε Ανάπτυξη». Ο δε Θάνος Τζήμερος έγραψε πως είναι «άξια, σοβαρή, λογική, εργατική, αποτελεσματική». Συμπλήρωσε μάλιστα πως «στα φαύλα κόμματα εξουσίας υπήρξαν και εξαιρέσεις», εννοώντας προφανώς την ίδια, και της έδωσε την ευχή του.

Ο μεγαλύτερος φαν ωστόσο, όπως προκύπτει από τις δημόσιες δηλώσεις, είναι μάλλον ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ο ίδιος έχει δηλώσει από τον περασμένο Φεβρουάριο την απεριόριστη εκτίμηση στο πρόσωπό της και στον νόμο που του 2011 που έφερε κοντά το ΛΑΟΣ με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ενώ για τα μάτια της έχει κατηγορήσει μέχρι και την κυβέρνηση Σαμαρά πως «λίγο τον νόθευσε». Τότε, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δήλωνε πως «είναι κρίμα που δεν την πιστώθηκε από τον λαό αυτό».

Ακόμα πιο θερμή η υποδοχή που επιφύλαξε ο Αδ. Γεωργιάδης στην πρόταση του Κ. Μητσοτάκη την περασμένη Τρίτη, όταν έκανε λόγο για «μία υποψηφιότητα που για πρώτη φορά δίνει στην Ελλάδα σοβαρή ευκαιρία να αποκτήσει μια σπουδαία θέση, σε έναν μεγάλο Διεθνή Οργανισμό και όλοι πρέπει να ευχόμαστε να τα καταφέρει». Όπως αναφέρει ο ίδιος, δεν μπορεί να ξεχάσει ακριβώς εκείνο το σημείο της καριέρας του, της δικής του και της δικής της, όπου οι τύχες τους συναντήθηκαν, και η τότε υπουργός Παιδείας ήταν εξαιρετικά γαλαντόμα απέναντί του. Μεταξύ άλλων, στη δήλωσή του έγραψε ο Αδ. Γεωργιάδης:

Θυμάμαι ότι τότε, εποχή πρώτου μνημονίου και σκληρής πολιτικής σύγκρουσης στην Βουλή, η ΝΔ αρχικά είχε πολλές επιφυλάξεις αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ακόμη η ΝΔ αμφιταλαντευόταν ο τότε βουλευτής της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης σηκώθηκε και δήλωσε από του βήματος της Βουλής, ότι αυτός πιστεύει στην Μεταρρύθμιση και ότι ασχέτως του τί θα έκανε το κόμμα του αυτός θα έδινε την θετική του ψήφο. Η σθεναρή του στάση έπαιξε ρόλο, μαζί με επιδέξιους πολιτικούς χειρισμούς της κας Διαμαντοπούλου και τελικά και η ΝΔ υπερψήφισε το νομοσχέδιο μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τον Λαός και έτσι πήρε έναν πρωτοφανή αριθμό ψήφων. Σημειώστε ότι μόλις τα πρώτα θετικά αποτελέσματα της μεταρρυθμίσεως άρχισαν να φαίνονται ο Σύριζα κατήργησε την Μεταρρύθμιση και ευτυχώς τώρα σιγά σιγά η Νίκη Κεραμέως το ξαναφτιάχνει.

Εγώ είχα δουλέψει απίστευτα σκληρά και πριν κατατεθεί και μέσα στις επιτροπές και στην Ολομέλεια με δεκάδες παρατηρήσεις μου ανά άρθρο, που κατά κανόνα γίνονταν δεκτές από την κα Υπουργό προς έκπληξη πολλών, καθώς εγώ τότε εκπροσωπούσα τον Λαός και ήταν περίεργο ένας βουλευτής της «Ακροδεξιάς» κατά πολλούς, να βρίσκει τέτοια απήχηση από μία Υπουργό του ΠΑΣΟΚ. Όμως η Άννα Διαμαντοπούλου όχι μόνον δεχόταν καθετί που θεωρούσε σωστό χωρίς συμπλέγματα αλλά έκανε και το απίστευτο, στο κλείσιμο της ομιλίας της λίγο πριν την ιστορική αυτή ψηφοφορία έκανε ονομαστική τιμητική για μένα αναφορά στην Βουλή σπάζοντας κάθε ταμπού και αναγνωρίζοντας ότι και εγώ είχα σκληρά εργαστεί για την μεταρρύθμιση αυτή.

Ποτέ δεν θα το ξεχάσω και πάντα θα την ευχαριστώ για αυτή της την κίνηση, που για μένα αποτελεί και την πεμπτουσία της ηθικής της πολιτικής, το να μπορούμε δηλαδή ο ένας να αναγνωρίζει τα καλά του άλλου. Είμαστε εκεί πολιτικοί αντίπαλοι μεν αλλά όχι εχθροί κάτι που οι του Σύριζα κατά κανόνα το ξεχνούν.

Μάλιστα, την στάση της αυτή δεν δίστασε να τη δείξει και μέσα στη Βουλή, εκείνο τον Αύγουστο του 2011, με τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας να ανασύρει το σχετικό απόσπασμα της ομιλίας της. Ένα απόσπασμα εξίσου αποκαλυπτικό, με τη σημείωση πως έκτοτε οι σχέσεις τους προκύπτουν εξαιρετικές, κρίνοντας και από το γεγονός πως πριν λίγους μήνες, εκείνη ως επικεφαλής της κριτικής επιτροπής των Education Leaders Awards, βράβευσε τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της «Ελληνικής Αγωγής» του υπουργού Ανάπτυξης:

https://www.facebook.com/adonisgeorgiadi/videos/1276929709329209

«Η Άννα Διαμαντοπούλου σηματοδοτεί την σύγχρονη Ελληνίδα της προόδου και του κόσμου. Με γνώσεις, κύρος και εμβέλεια, που ξεπερνούν τα εθνικά μας σύνορα. Είναι, λοιπόν, η πιο κατάλληλη υποψήφια για το αξίωμα της Γενικής Γραμματέως του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Της εύχομαι καλή επιτυχία και όρεξη για δουλειά» η κατάληξη του καλωσορίσματος Μητσοτάκη.

Καλή όρεξη και από εμάς, στα σίγουρα. Το εάν θα είναι η πιο κατάλληλη θα φανεί σύντομα, αν και έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά της υποστηρίζοντας με τον τρόπο της κάθε αντιδραστική μεταρρύθμιση αυτής της κυβέρνησης. Μέχρι τότε, και αφού συνοψίσει κανείς τα παραπάνω στην κριτική του στην εκλεκτή Μητσοτάκη για τον ΟΟΣΑ, ας θυμηθούμε την απολαυστική φάρσα του Αποστόλη από την Ελληνοφρένεια στο υπουργείο της κυρίας Διαμαντοπούλου: