Αναλυτικά:

  1. Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών αποτυπώνουν την βαθιά και πολύπλευρη κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως, με την συντριπτική εκλογική ήττα όλων των βασικών κυβερνητικών κομμάτων (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι) που αποτελούσαν και αποτελούν τους πυλώνες του πολιτικού οικοδομήματός της.

 

  1. Στην Ελλάδα, η χωρίς προηγούμενο πτώση της ΝΔ (28,3%) σε ψήφους και ποσοστά (-12,5% ή 1 εκ ψήφους σε σχέση με τις περυσινές βουλευτικές εκλογές και -5% σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019), εκφράζει την ευρύτατη κοινωνική δυσαρέσκεια και τη σημαντική φθορά της πολιτικής της κυβέρνησης στη λαϊκή συνείδηση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να επικαλείται την “παντοδυναμία του 41%. Η υπερφίαλη επίκληση της έγινε θρύψαλα και στις κάλπες.  Η πτώση αυτή έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία καθώς συντελείται με απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης από πλευράς των ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και σχετίζεται με τις κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, αλλά και την ανάπτυξη της κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.

 

  1. Το έγκλημα των Τεμπών όχι μόνο δεν «ξεχάστηκε» αλλά η μαζική οργή ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων εκφράστηκε και με την τεράστια Πανεργατική απεργία στην πρώτη επέτειο στις 28 Φλεβάρη, η προσπάθεια για διάλυση και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων νοσοκομείων βρήκε απέναντί της μαχητικές απεργίες των γιατρών και νοσηλευτών, η προσπάθεια για διάλυση και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας βρήκε απέναντί της τις πολύμηνες φοιτητικές καταλήψεις, η αντίσταση στον σεξισμό και στις γυναικοκτονίες κέρδισε τη στήριξη της οργανωμένης εργατικής τάξης μετατρέποντας την 8 Μάρτη σε πανεργατική απεργία, τα μπλόκα των αγροτών ανάδειξαν την οργή της φτωχής αγροτιάς κόντρα στην κυβέρνηση, την ΚΑΠ και τις πολυεθνικές τροφίμων και εμπορίου, τα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια στάθηκαν στο πλευρό των προσφύγων, το αντιφασιστικό κίνημα κρατάει ακόμα φυλακή τους ναζί της Χρυσής Αυγής ενώ τα μαζικά συλλαλητήρια στο πλευρό της Παλαιστίνης απονομιμοποίησαν την συνεργασία της κυβέρνησης με το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ.

 

  1. Η έκταση της πολιτικής κρίσης που ανοίγεται μπροστά μας είναι τεράστια. Η εκλογική κατάρρευση της ΝΔ, σε συνέχεια της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, φανερώνει τη κρίση  και το αδιέξοδο του αστικού πολιτικού συστήματος.

 

  1. Η ήττα της ΝΔ πάει “χέρι – χέρι” με την ήττα και των δύο άλλων “κομμάτων εξουσίας”, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασελάκη διεύρυνε ακόμα περισσότερο το χάσμα με τον κόσμο των αγώνων και της Αριστεράς. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να επιβεβαιώσουν την εικόνα μιας ανύπαρκτης και αδύναμης κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αποτέλεσμα της συναίνεσης που προσφέρουν στις κύριες πλευρές της πολιτικής της ΝΔ και τις επιλογές κεφαλαίου και Ευρωπαϊκής Ένωσης και γι’ αυτό δεν εισπράττουν εκλογικά μέρος έστω της φθοράς της ΝΔ. Το άθροισμα του “τρικομματισμού” ίσα που ξεπερνάει το 50%.

 

  1. Το αποτέλεσμα των ΜΕΡΑ25 (2,54%) και Νέας Αριστεράς (2,45%), με την αποτυχία επίτευξης του στόχου για εκπροσώπηση τους στην Ευρωβουλή καταγράφει την κρίση και το αδιέξοδο της δημιουργίας σχηματισμών και «μετώπων» που «σπάσανε από τα αριστερά από το ΣΥΡΙΖΑ» αλλά συγκροτούνται στη βάση είτε του κυβερνητισμού ή της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης με απουσία αριστερής πολιτικής και ταξικής αναφοράς και εξοστρακισμό ακόμη και στοιχειωδών στοιχείων ρήξης με την ΕΕ και το ίδιο το σύστημα. Η Νέα Αριστερά ακολούθησε εξ αρχής πολιτική «συνέχειας» του ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπίζεται και την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση του Τσίπρα σε ρόλο  «υπεύθυνης δύναμης» με στόχο να συμβάλει σε δημοκρατικές εναλλακτικές λύσεις ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ(!) και  τον ΣΥΡΙΖΑ.. Το ΜέΡΑ25-ΛΑΕ έφτασε να υποστηρίζει ότι το 2024 δεν είναι 2015 για να διεκδικούμε ρήξη με την ΕΕ, την ώρα που η ΕΕ παίζει όλο και πιο αντιδραστικό ρόλο από την οικονομία μέχρι τον πόλεμο και τα κλειστά σύνορα.

 

  1. Το ΚΚΕ έχει ανεβασμένο ποσοστό, παρόλο που καταγράφει και αυτό απώλειες σε ψήφους. Εκφράζει μια τάση λαϊκής αριστερής διαμαρτυρίας, όμως, με την πολιτική του τακτική και γραμμή δεν μπορεί να αποτελέσει δύναμη ανατροπής και ουσιαστικής σύγκρουσης με την αστική πολιτική και το σύστημα. Αυτό φαίνεται τόσο από τη στάση του στους αγώνες το προηγούμενο διάστημα. Σε κάθε μάχη που ξεδιπλώθηκε, η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν η φωνή του «αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων», η φωνή του κλεισίματος και όχι της κλιμάκωσης των αγώνων. Στην προεκλογική περίοδο έκανε σημαντικά βήματα αποστασιοποίησης από στόχους ανατροπής και τον κομβικό στόχο για την έξοδο από την ΕΕ,  με «ανοίγματα» σε εθνικιστικές και ομοφοβικές απόψεις, αντί να υπερασπιστεί μια ταξική, διεθνιστική στάση και προοπτική .

 

  1. Τα αυξημένα ποσοστά της ακροδεξιάς Ελληνικής Λύσης (9,3%) και άλλων μικρότερων σχηματισμών του χώρου, σχετίζονται κυρίαρχα με τη μετατόπιση του άξονα της πολιτικής  προς τα δεξιά που διασφαλίζουν η ΝΔ και οι θεσμοί της ΕΕ με τη ρητορική και πολιτική τους (μεταναστευτικό, ζητήματα τάξης και ασφάλειας, ισλαμοφοβία, υποστήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστίνιων από το Ισραήλ, «εθνικές απειλές», ζητήματα φύλου κλπ), χωρίς, δυστυχώς, απάντηση  από τις δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Ο χώρος της ακροδεξιάς παρουσιάζει αθροιστικά αύξηση στα ποσοστά σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές όσο και συγκριτικά με τις ευρωεκλογές του 2019 αλλά μείωση στον αριθμό των ψήφων. Επιπλέον, η άνοδος αυτή δεν καταγράφεται με την ένταση που υπάρχει σε πολλές χώρες της ΕΕ. Αυτό δεν σημαίνει υποτίμηση της απειλής. Αντίθετα, σημαίνει αξιοποίηση των δυνατοτήτων που άνοιξε η ήττα της Νέας Δημοκρατίας ώστε το κίνημα να κόψει τον αέρα που δίνει στα πανιά των ακροδεξιών και των φασιστών η κυβέρνηση και η πολιτική της ΕΕ. Η σύγκρουση με τον εθνικισμό, τον σκοταδισμό και τις ρατσιστικές πολιτικές της ΕΕ και της κυβέρνησης της ΝΔ αποτελεί άμεση προτεραιότητα ξεκινώντας με την τιμωρία των ενόχων από την κυβέρνηση, την ΕΕ και το Λιμενικό για το ρατσιστικό έγκλημα στη Πύλο.

 

  1. Η σημαντική άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της ΕΕ, της νομιμοποίησης των θέσεων και των πολιτικών της εκπροσώπων της από την ηγεσία της ΕΕ,  της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος και της απουσίας μιας ανατρεπτικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που να εκφράζει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειονότητας με πολιτική ρήξης και σύγκρουσης με το βάρβαρο σύστημα. Μια τέτοια αριστερά και ένα εργατικό κίνημα που θα συγκρούεται με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, με την πολιτική και ιδεολογία τους σε όλα τα ζητήματα μπορεί να αντιμετωπίσει πραγματικά και να νικήσει ην ακροδεξιά. Η εκ νέου προβαλλόμενη «σούπα» των «δημοκρατικών μετώπων» με τον Μακρόν και τους άλλους «δημοκράτες» ρίχνει απλά νερό στον μύλο της ακροδεξιάς.

 

  1. Η αύξηση της αποχής αντανακλά βαθύτερες διεργασίες που σχετίζονται με την αυξανόμενη απόσταση των λαϊκών στρωμάτων από τους θεσμούς της αστικής πολιτικής, σε ένα πλαίσιο αυξανόμενης επίγνωσης του κόσμου ότι η ψήφος δεν καθορίζει κυρίαρχα την ασκούμενη πολιτική, το προνόμιο της οποίας έχουν τα αστικά κέντρα εξουσίας. Η αποχή ενσωματώνει αντιφατικές ή/και αντίθετες τάσεις στο εσωτερικό της, ενώ φανερώνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν πείθει εύκολα μέσω της κάλπης.

 

  1. Η αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος να στρατεύσει τους εργαζόμενους με την κυρίαρχη πολιτική, η κρίση εκπροσώπησης που εξελίσσεται,  δεν είναι κάποιο συγκυριακό φαινόμενο. Είναι το αποτέλεσμα δύο ταυτόχρονων παραγόντων: της πολύπλευρης κρίσης του σημερινού καταστροφικού καπιταλισμού αλλά και των αγώνων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.

Η πορεία αυτή θα συνεχιστεί όπως δείχνουν τα σημάδια νέων σπασμών στην καπιταλιστική κρίση, οι συνεχόμενοι γύροι επιθέσεων σε βάρος της εργατικής τάξης, η κλιμάκωση των πολέμων με την ατέλειωτη σφαγή στην Ουκρανία και τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων που οργανώνει το Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ, και της κυβέρνησης ΝΔ, η στροφή της ΕΕ σε «οικονομία πολέμου», αλλά και η κλιματική και περιβαλλοντική καταστροφή που σπέρνει μαζικά την καταστροφή με φονικές πανδημίες, πυρκαγιές, πλημμύρες, καύσωνες.

 

  1. Μπροστά μας ανοίγεται μια νέα περίοδος. Το αστικό πολιτικό σύστημα ανοίγει διάπλατα τον δρόμο στην «συγκατοίκηση» δεξιάς-ακροδεξιάς στις κεντρικές χώρες της Ευρώπης και στην ίδια την ΕΕ, όπως δείχνει η διαπραγμάτευση Φον Ντερ Λάιεν – Μελόνι και η διαφαινόμενη συγκατοίκηση Λεπέν Μακρόν. Η αντιδραστική αυτή μετάλλαξη αποτελεί επιλογή των κυρίαρχων δυνάμεων για να προωθήσουν την «πολεμική πορεία» και στο κοινωνικό πεδίο και στον πόλεμο. Σε αυτή την πορεία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ενταχθούν και οι «προοδευτικές» ή άλλες κυβερνήσεις. Στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της πορείας αντιδραστικής ανασυγκρότησης θα κριθούν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς.

 

  1. Χαιρετίζουμε τις/τους 20.603 αγωνιστές και αγωνίστριες που στήριξαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική συνεργασία με την ψήφο τους στις 9 Ιούνη. Το εκλογικό της αποτέλεσμα εκφράζει την επιμονή ενός πρωτοπόρου τμήματος των κοινωνικών αγώνων και της Αριστεράς για μια αντικαπιταλιστική προοπτική στην ελληνική κοινωνία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία έδωσε τη μάχη των εκλογών από θέσεις αντικαπιταλιστικού προγράμματος και προβολής της ανάγκης για απειθαρχία, ρήξη και έξοδο από Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ανατροπή της κυβέρνησης, την αντίθεση στην συναινετική αντιπολίτευση. Έθεσε ουσιαστικά πολιτικά ερωτήματα και θέσεις για τα μεγάλα και πιεστικά προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Υπογράμμισε  την ανάγκη ενός μετώπου αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού, Σε αυτή την κατεύθυνση θα αναληφθούν  πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα. Το αποτέλεσμα είναι αναντίστοιχο του ρόλου του κόσμου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους αγώνες, και σε όλες τις μάχες από το εργατικό κίνημα και την εκπαίδευση, έως την υγεία, τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Εκφράζει τα ελλείμματα που έχουν αποτυπωθεί και στην απόφαση της 5ης Συνδιάσκεψης.

 

  1. Το εκλογικό μαύρισμα της ΝΔ, η  αποτυχία των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και των αστικών εναλλακτικών λύσεων  και συνολικά τα στοιχεία κρίσης και απόστασης των λαϊκών στρωμάτων από το αστικό πολιτικό σύστημα, ανοίγει νέες και μεγαλύτερες δυνατότητες για την ανάπτυξη των αγώνων που θα βάζουν στο κέντρο την ανατροπή της πολιτικής και της κυβέρνησης της ΝΔ, του κεφαλαίου και της ΕΕ.

 

  1.  Δυναμώνουμε την μάχη ενάντια στον πόλεμο, για Λευτεριά στη Παλαιστίνη ενάντια στη συμμαχία με το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, ενάντια στην πολεμική στροφή της ΕΕ που θα πληρώσουν οι λαοί, ενάντια στον ρατσισμό για ανοικτά σύνορα για την προσφυγιά. Παλεύουμε ενάντια στα νέα και τα παλιά Σύμφωνα σταθερότητας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις απολύσεις, για δημόσια Υγεία και Παιδεία, για να κατακτήσουμε ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και εργατικό έλεγχο, για μείωση των ωρών εργασίας. Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην ακρίβεια, τον σεξισμό, τους πλειστηριασμούς, την κλιματική κρίση και την περιβαλλοντική καταστροφή.

 

  1. Παλεύουμε για την ανατροπή της επίθεσης, για ρήγματα στην αστική πολιτική στην προοπτική της επαναστατικής ανατροπής αυτού του βάρβαρου συστήματος. Ενάντια στην αναμονή μίας καινούργιας «προοδευτικής» κυβέρνησης. Για να μπορεί η οργανωμένη εργατική τάξη να επιβάλλει το δίκιο της με τις δικές της δυνάμεις. Για τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό της εποχής μας. Κάνουμε βήματα στην ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής και κομμουνιστικής Αριστεράς της εποχής μας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλείται να μπει μπροστά και να συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτή την πορεία.