Το «Χρυσή Αυγή – Υπόθεση όλων μας» αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή – προσωπική υπόθεση». Παρουσιάζει τη δικαστική μάχη που δόθηκε μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα μέχρι τη πρώτη νίκη της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση, μέσα από τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης· τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής, τους δημοσιογράφους του παρατηρητηρίου Golden Dawn Watch, τους αντιφασίστες ακτιβιστές που έκοψαν τα πλοκάμια των νεοναζί στις γειτονιές και φυσικά τις οικογένειες των θυμάτων της φασιστικής βίας, που απεικονίζει το πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα. Πρόκειται για μια ταινία που εναλλάσσει τη βαθιά συγκίνηση και την οργή, με την αυτογελοιοποίηση των εγκληματιών και το συνεχές αίσθημα καθήκοντος πως η πάλη κατά του φασισμού δεν τελείωσε και είναι υπόθεση όλων μας να τον τσακίσουμε.

Παπαδάκης: «Κανένας θεσμός δεν έστειλε τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή, αλλά το αντιφασιστικό κίνημα»

Ο Κώστας Παπαδάκης, εκ των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής, ευχαρίστησε «όσους βοήθησαν να έχει δημοσιότητα η δίκη και για το αποτέλεσμα που είχε, οι οποίοι πήραν φωνή μέσα από το ντοκιμαντέρ της Αντελίκ που είναι το μόνο που καταγράφει με κάποια σχετική πληρότητα όσα συνέβησαν. Και βέβαια θυμόμαστε το προηγούμενο, το ‘Χρυσή Αυγή – προσωπική υπόθεση’, το οποίο είχε συμβάλει στο να μάθει ο κόσμος και το δικαστήριο τι είναι η Χρυσή Αυγή». Τόνισε πως «κανένας θεσμός, κανένας Δένδιας, καμία κυβέρνηση της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή ξανά της ΝΔ, δεν έστειλε φυλακή τη Χρυσή Αυγή. Την έστειλε το αντιφασιστικό κίνημα, όλοι εσείς, εμείς που ήμασταν η φωνή σας στα έδρανα του δικαστηρίου, η κινητοποίηση από όλη την Ελλάδα, που ανάγκασε και την αστυνομία επιτέλους να τους συλλάβει και τις πολιτικές εξουσίες επιτέλους να παύσουν να πιέζουν τη δικαστική εξουσία να τους αφήνει στην ατιμωρησία, όπως έκανε δεκάδες χρόνια. Γιατί αυτό που απαιτήσαμε ήταν όχι να καταδικαστούν αθώοι, αλλά να μην αθωωθούν ένοχοι και να αφεθεί το δικαστήριο να κάνει αυτό που έπρεπε με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία».

Συμπλήρωσε πως «το ντοκιμαντέρ αυτό καλύπτει άλλο ένα κενό. Το γεγονός πως η δίκη αυτή παραδίδεται στην ιστορία χωρίς ηχογραφημένα πρακτικά, μια δίκη που διήρκεσε 5μιση χρόνια και 465 συνεδριάσεις, χωρίς βιντεοσκοπικό υλικό, χωρίς να έχει επιτραπεί η ραδιοτηλεοπτική μετάδοση. Όχι ότι περιμέναμε από το ΣΚΑΙ και το ΜΕGA να την καλύψουν, αλλά θα μπορούσε αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν διατηρούσε αναλλοίωτο το νομοθετικό καθεστώς που παρέλαβε, να επιτραπεί στην Ανζελίκ, το Omnia, στο Golden Dawn Watch και οποιοδήποτε άλλο μέσο να μεταδίδει τη δίκη, την οποία έπρεπε το ίδιο το κανάλι της Βουλής να μεταδίδει καθημερινά. Γι’ αυτό έχει τεράστια αξία να ευχαριστήσουμε όλες αυτές τις προσπάθειες των ανθρώπων που βοήθησαν αυτή η δίκη να γίνει δημόσιο κτήμα όσων ήθελαν να μάθουν για αυτή. Γιατί έτσι έμαθε ο κόσμος τι είναι η Χρυσή Αυγή, έτσι κινητοποιήθηκε, έτσι αναδείχτηκε το αποδεικτικό υλικό και έτσι μπορέσαμε να φτάσουμε σε αυτό το τεράστιο ποτάμι στη διαδήλωση της 7 Οκτωβρίου, που η κυβέρνηση δεν το συγχώρεσε και θέλησε αμέσως μετά την εκφώνηση της καταδίκης να δείξει στο αντιφασιστικό κίνημα ποιος είναι το αφεντικό και διέλυσε αυτή τη τεράστια λαοθάλασσα. Γιατί αν την άφηνε μέχρι το βράδυ που συνεχιζόταν η δίκη, θα είχε κατέβει η μισή Αθήνα».

Διευκρίνισε ωστόσο πως «όσο σημαντική και να είναι η μάχη που κερδίσαμε, ο πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά είναι μπροστά μας. Από ότι φαίνεται τις επόμενες βδομάδες -μήνες το πολύ- η απόφαση καθαρογράφεται. Αναμένεται ο όγκος της να φτάσει τις 20.000 σελίδες Α4 και μετά από αυτό να ξεκινήσει η δίκη στον β’ βαθμό στο Εφετείο, πράγμα που υπολογίζεται κατά τις τελευταίες προβλέψεις γύρω στον Μάιο. Αυτό σημαίνει πως έχουμε μπροστά μας άλλον έναν αγώνα στον οποίο θα παιχτεί από την αρχή αν θα αθωωθούν ή θα καταδικαστούν με τις ίδιες, χαμηλότερες ή ψηλότερες για κάποιος ποινές. Διότι ασκήθηκαν εφέσεις μετά από αιτήσεις μας κατά των χαμηλών ποινών ορισμένων από τους κατηγορούμενους. Δεν ισχύει για όλους το ίδιο, οι περισσότερες ποινές που έχουν επιβληθεί είναι χαμηλές και γι’ αυτό έχουμε αποφυλακίσεις. Το δεύτερο είναι ότι σε όλη αυτή τη διάρκεια από τον Οκτώβριο του ’20 που βγήκε η απόφαση μέχρι τώρα, δεν καμία νομοθετική πρωτοβουλία αποζημίωσης των θυμάτων της Χρυσής Αυγής και των οικογενειών τους ή της καταβολής των δικαστικών τους εξόδων, παρά το γεγονός πως ένα μικρό μέρος από την παρακρατηθείσα κομματική χρηματοδότηση των 8 εκατομμυρίων θα ήταν υπεραρκετό για να καλύψει τέτοιες ανάγκες. Γιατί δεν υπάρχει κανένα απολύτως έσοδο που να τα αναπληρώνει αυτά, ούτε πρόκειται να αποζημιωθούν από τους δράστες, χώρια τις δαπάνες που θα χρειαστούν για τους μακρόχρονους δικαστικούς αγώνες. Τρίτο ζήτημα, ότι τροποποιήθηκε ο εκλογικός νόμος από αυτή τη κυβέρνηση και επιτρέπεται και σε αυτούς ακόμα που έχουν καταδικαστεί για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης να είναι υποψήφιοι βουλευτές, αρκεί να μην είναι αρχηγοί».

Κατέληξε, ότι «ένα μεγάλο μέρος της ατζέντας της Χρυσής Αυγής πολιτικά έχει υιοθετηθεί από την κυβέρνηση. Ο αγώνας δεν είναι μόνο στα δικαστήρια ή στις εκδηλώσεις συμπαράστασης, αλλά στην καθημερινή αντίσταση στον κρατικό αυταρχισμό, στην αστυνομική αυθαιρεσία, στο ρατσισμό, τα ρατσιστικά εγκλήματα όπως η δολοφονία Σαμπάνη, στη συμπαράσταση στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που λυσσάνε οι Χρυσαυγίτες και τα προσωπεία τους κάνοντας του αγανακτισμένους πολίτες, στον αγώνα να μην υπάρξουν νέες εγκληματικές ενέργειες που έγιναν στη Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης, στο Ν. Ηράκλειο και αλλού. Υπάρχουν νέα προσωπεία, που λέγονται propatria, Θεματοφύλακες του Συντάγματος κα. Να μην τους αφήσουμε να πουλήσουν δήθεν πατριωτιλίκι κάνοντας τους συμπαραστάτες  στην επέτειο των Ιμίων. Αυτός ο διαρκής αντιφασιστικός αγώνας μέσα και έξω από τα δικαστήρια είναι αναγκαίος για να αποτρέψει οποιαδήποτε προσπάθεια επαναφασιστικοποίησης και να μπορέσει η δίκη να έχει το αποτέλεσμα που πρέπει. Όπως και την προηγούμενη φορά, ήταν ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους και ανάγκασε την αστυνομία του Δένδια να τους βάλει χειροπέδες, γιατί μέχρι τότε κοιτούσε τα τάγματα εφόδου να δρουν στις γειτονιές ανενόχλητα, καθώς ήξεραν πως το παρακράτος στην Ελλάδα έχει ατιμωρησία από τη δεκαετία του ’30. Αυτή την ανατροπή οφείλουμε να την ολοκληρώσουμε».

Μάγδα Φύσσα: «Ο φασισμός είναι ακόμα εκεί έξω»

Στη συνέχεια η Ανζελίκ παρουσίασε τους συνεργάτες της στη παραγωγή του ντοκιμαντέρ, τον Χρόνη Θεοχάρη στο μοντάζ και τη Ρούλα Παπαδοπούλου που έλαβε βραβείο για την αφίσα, καθώς και όσους δεν κατάφεραν να έρθουν λόγω της κακοκαιρία. Συγκλονιστική υπήρξε η παρέμβαση της Μάγδας Φύσσα, στην οποία η σκηνοθέτιδα απέδωσε την δύναμη της ταινίας. «Δεν οφείλετε τίποτε σε μένα. Δυστυχώς, όλοι μας οφείλουμε στο αίμα του Παύλου, του Λουκμάν και τόσων άλλων που έφυγαν από φασιστικά χέρια. Για το ντοκιμαντέρ θα πω μόνο πως είναι το μόνο στοιχείο που έχουμε αυτή τη στιγμή στα χέρια μας, εκτός από το Παρατηρητήριο. Αυτό που έχω να πω και εξακολουθώ να λέω, είναι πως ο φασισμός βρίσκεται ακόμα εκεί έξω. Το είπα και την ίδια μέρα που βγήκε η απόφαση,  η οποία ήταν πολύ καλή γιατί τους βάλαμε μέσα. Δεν τους βάλαμε όμως όλους μέσα. 500.000 είναι εκεί έξω και εξακολουθούν να είναι και θα είναι, δείχνοντας το πρόσωπό τους. Εκεί θα ήθελα να εστιάσουμε και να δούμε τι κάνουμε ως κοινωνία. Ως  χώρα είμαστε διατεθειμένοι να ανεχτούμε ένα φασιστικό καθεστώς; Νομίζω δεν μας αξίζει μετά από όσα έχουμε περάσει. Χρειάζεται αγώνας γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα ο φασισμός. Δυστυχώς η οικογένειά μας τον κουβαλάει στην πλάτη της, αλλά ας είμαστε η τελευταίοι και να μην υπάρξει άλλη οικογένεια που να ζήσει μια τέτοια δολοφονία. Εμένα αυτό είναι το μέλημά μου».

«Η διαφορά της δολοφονίας του Παύλου και όσων άλλων έχουν γίνει -και έχουν γίνει αρκετές ακόμα και μετά τη δολοφονία του- είναι πως αυτή είναι πολιτική. Και θα πρέπει να σκεφτούμε τι φταίει, γιατί αφήσαμε τον φασισμό να κυριαρχήσει, μπορούμε να κάνουμε κάτι; Μπορούμε να κάνουμε πολλά. Τα μάτια ανοιχτά και προσοχή. Εγώ προσωπικά δεν θέλω άλλο νεκρό. Μπορεί να γίνει αυτό; Εστιάστε ότι ο φασισμός είναι ακόμα έξω. Βάλαμε κάποιους μέσα, αλλά οι ψηφοφόροι τους είναι έξω και από εκεί που είναι με τα δικαιώματα που τους έχουν δώσει -γιατί οι θύτες έχουν πιο πολλά δικαιώματα από τα θύματα- κάνουν δουλειά», κατέληξε. Ευχαρίστησε τους παραγωγούς του ντοκιμαντέρ, τους δημοσιογράφους, τη πολιτική αγωγή και όσους εργάστηκαν χωρίς να φαίνονται. «Αν δεν γινόμασταν μια γροθιά, μια οικογένεια, ίσως να μην τα είχαμε καταφέρει. Τους ευχαριστώ για τις εργατοώρες που έδωσαν με μόνο κέρδος τη καθαρή τους συνείδηση. Έχουμε μπροστά μας έναν αγώνα, το Εφετείο, και είμαστε προετοιμασμένοι για το τι θα περάσουμε. Τα πόδια μας τρέμουνε, δεν είναι εύκολο να περάσουμε τα ίδια. Χρειαζόμαστε τη συμπαράσταση, την αγάπη και την προσοχή σας».

«Ο νεοφιλελευθερισμός δεν συμβαδίζει με τη δημοκρατία»

Η σκηνοθέτιδα Ανζελίκ Κουρούνη κάλεσε να μην είναι στο Εφετείο η πολιτική αγωγή και η Μάγδα μόνη της. «Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί». Στη συνέχεια έδωσε τον λόγο στον Λεωνίδα Κουντουδάκη, ο οποίος βρισκόταν καθημερινά στο πλευρό του δικαστικού αγώνα. «Είμαι στη πρώτη γραμμή του αντιφασιστικού αγώνα από το 1955, καθώς είχα την ατυχία να σηκώσω τον Λαμπράκη και να με χτυπήσουν και εμένα άγρια. Στη δίκη για τον Λαμπράκη δεν είχα συμπαραστάτες, παρόλο που είχαμε οργανώσει την πανίσχυρη Νεολαία Λαμπράκη, που είχε αγκαλίασει τους μισούς νέους. Παρ’ όλα αυτά όταν με τραμπουκίζανε στις 11 το βράδυ δεν ήταν κανείς εκεί και αισθάνθηκα μια πίκρα. Γι’ αυτό πρέπει να είστε όλοι παρόντες σε όλες τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις, γιατί μην νομίζετε ότι ξεμπλέξαμε με τον φασισμό». Σημείωσε πως «ο νεοφιλελευθερισμός που θέλει να εφαρμοστεί διεθνώς δεν μπορεί να συμβιώσει με τη δημοκρατία, άρα πρέπει να τη ξηλώσουν και να την καταστήσουν ψεύτικη. Μην ξεχνάτε πως ο Χρυσοχοϊδης διόρισε 5.000 ειδικούς φρουρούς, όχι αστυνομικούς από σχολή, αλλά τραμπούκους. Δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο, παρά: Αγώνας, αγώνας, αγώνας.

Ανζελίκ: «Ο καθένας κάνει τη δίκη του αντίσταση απέναντι στον φασισμό»

Καλούμενη να εξηγήσει το μήνυμα του τίτλου της ταινίας, η Ανζελίκ σχολίασε πως «όταν η χώρα σου έχει για παράδειγμα στρατιωτική κατοχή, δεν συζητάς ποια αντίσταση αλλά χρησιμοποιείς όλα τα μέσα, αλλιώς είσαι δοσίλογος». Αντίθετα «όταν είσαι σε δημοκρατία, έστω και αν είναι σιδηροκρατούμενη, δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα, οπότε με την ομάδα μου θέσαμε το ερώτημα ποιά μορφή αντίστασης είναι η καλύτερη. Είναι η περιβόητη πολιτική ζώνη, η παιδεία, ο δικαστικός αγώνας, η πολιτική αφύπνιση, να κάνουν οι δημοσιογράφοι σωστά τη δουλειά τους; Ή όλα μαζί; Ο καθένας κάνει τη δική του αντίσταση, όχι μόνο απέναντι στην Χρυσή Αυγή, αλλά και σε όσες ‘Χρυσες Αυγές’ ανθίζουν στην υφήλιο ή είναι μέσα σε ‘καθως πρέπει’ κόμματα. Έχουμε μια κυβέρνηση με 4 ακροδεξιούς υπουργούς. Ποια η αντίσταση σε αυτούς».

Επεσήμανε πως αυτό που τη ρωτάνε στη Γαλλία, όπου έχει ξεκινήσει ήδη η προβολή της ταινίας είναι πως το 2015 οι Χρυσαυγίτες ξαναμπήκαν στη Βουλή ενώ όλοι ήξεραν πως αυτοί έχουν δολοφονήσει τον Παύλο. Μάλιστα, σημείωσε πως προσεχώς βρίσκονται οι γαλλικές εκλογές όπου «η επιλογή είναι ανάμεσα σε έναν φιλελέ πρόεδρο, ένας ακροδεξιός, μια ακροδεξιά και άλλα ακροδεξιά κόμματα και η αριστερά είναι ανύπαρκτη. Οπότε τελικά σε κάθε παρουσίαση της ταινίας καταλήγουμε στο ερώτημα ‘Τι να κάνουμε;’». «Στη Γερμανία, όσο παράξενο και αν φανεί δεν ξέραν τον Χανς Λίττεν» είπε αναφερόμενη στον δικηγόρο που ανάγκασε τον Χίτλερ να εμφανιστεί στη δίκη των SA το 1931 εξετάζοντάς τον επί 3 ώρες. Ο Λίττεν πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου. «Παίξαμε την ταινία στη Βαυαρία, όπου μας είχαν καλέσει αριστερά συνδικάτα και ούτε αυτοί τον ήξεραν. Έπεσα από τα σύννεφα. Ήταν αγώνας να βρω τον τάφο της Λούξεμπουργκ έξω από το Βερολίνο Δεν υπάρχει πινακίδα για τον Λίττεν στο Νταχάου, δεν τον διδάσκουν στα σχολεία. Οπότε υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για την ταινία και με ρωτάνε  για το Εφετείο. Όλοι αναρωτιούνται γιατί η σημασία της δίκης δεν βγήκε παραέξω».

Τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι.

Ανάμεσα στους αντιφασιστές που πήραν το λόγο, μίλησε ο Αργύρης Συρίγος, ένας εκ των συνηγόρων που θα εκπροσωπήσουν την οικογένεια Φύσσα στο Εφετείο, τονίζοντας πως «ο φασισμός δεν είναι ζήτημα ανωμαλίας, αλλά μια ιδεολογία της διπλανής πόρτας που αντιλαμβάνεται κάθε κοινωνική σχέση υπό το πρίσμα μιας αυστηρά δοσμένης ιεραρχίας. Για αυτό ο μανάβης στον δίπλα δρόμο, μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη από κυρ Ηλίας να γίνει φυρερίσκος και να αντιληφθεί τον εαυτό το ως ανώτερο από τον διπλανό του». Σχετικά με το ντοκιμαντέρ σημείωσε πως «είναι πολύ σημαντικό σε αυτό τον αντιφασιστικό αγώνα να αναλύουμε τον Μιχαλολιάκο, τη Χρυσή Αυγή, τα όπλα του εχθρού. Είναι πολύ σημαντικό όμως και να αναλύουμε το αντιφασιστικό κίνημα, που είναι από τα μεγαλύτερα και πιο νικηφόρα της μεταπολιτευτικής ιστορίας της Ελλάδας, το οποίο κατάφερε να ξεπεράσει πολλές μικροπολιτικές διαφορές και να αγκαλιάσει μεγάλο κοινωνικό εύρος. Ήδη από το 2008, όταν η Χρυσή Αυγή ήταν στο 0,3% και ήταν κάποιοι άνθρωποι που έβγαιναν με φονικά όπλα πίσω από τα ΜΑΤ σε αντιφασιστικές πορείες στον Άγιο Παντελεήμονα, υπήρχε ένας κοινωνικός πόλεμος, καθώς αυτό που ήταν το είχαν δηλώσει πριν τους βάλουν στη Βουλή. Τα παιδιά στις καταλήψεις στη Βίλα Αμαλίας και τη Βικτόρια έβαζαν αναχώματα για να μην εφορμούν κατά των μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα. Όσο η Χρυσή Αυγή ανέβαινε τόσο αντιλαμβανόταν ο καθένας μας ότι υπάρχει πρόβλημα, από τις επαρχιακές πόλεις που μοίραζαν μεροκάματα και κάθε επίδοξος δημοτικός σύμβουλος άφηνε τη δουλειά του για να δουλέψει για τη Χρυση Αυγή και να να είναι επιθετικός σε όλα αυτά τα υποκείμενα που εχθρεύεται ο φασισμός και είναι πολλά αυτά».

Επεσήμανε πως το «αντιφασιστικό κίνημα έχει χύσει αίμα, έχει ξοδέψει φαιά ουσία και χρόνο και καλώς κακώς η μάχη δεν θα δοθεί μόνο στο Εφετείο αλλά και έξω από αυτό. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει ούτε το Εφετείο, ούτε η δικαστική μάχη γιατί όλα ξεκινούν από τον κοινωνικό ιστό».

«Οι αποφυλακίσεις είναι απότοκο ορισμένων χαμηλών ποινών»

Εκ μέρους της Κίνησης για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας, η Μαρία Μπικάκη αναφέρθηκε «στην καθημερινή μάχη με τον φασισμό στα σχολεία της γειτονιάς και τους χώρους δουλειάς, όπου απλώνεται το δηλητηρίου του ρατσισμού, του αντιπροσφυγισμού, του ανταταγωνισμού και της καλλιέργειας της φασιστικής ιδεολογίας». Αναφέρθηκε στις περιπτώσεις που το αντιφασιστικό κίνημα ανέστειλε τις φασιστικές συγκεντρώσεις, υπενθυμίζοντας πως στην περσινή επέτειο των Ιμίων η αστυνομίας περιόρισε τους αντιφασίστες επιτρέποντας στη Χρυσή Αυγή να παρέλαση. «Τα ορφανά της Χρυσής Αυγής περνοδιαβαίνουν σε καταλήψεις στα σχολεία όπου οργανωμένες ομάδες φασιστών χτυπούσαν μαθητές Το κόμμα του Βελόπουλου εκφράζει τον ίδιο λόγο, μέσα στην κυβέρνηση υπάρχουν ακροδεξιοί που προπαγανδίζουν λογικές ρατσισμού και αντιπροσφυγικές και νεοφασιστικές νοοτροπίες, ενώ οι θύλακες στην αστυνομία έχουν διατηρηθεί και από προηγούμενες κυβερνήσεις και σήμερα κάνουν κουμάντο, για αυτό έχουμε την άγρια καταστολή στις συγκεντρώσεις μας».

Καλούμενος να σχολιάσει τις πρώτες αποφυλακίσεις Χρυσαυγιτών, ο Κ. Παπαδάκης δήλωσε πως ήταν «απότοκο χαμηλών ποινών, καθώς η απόφαση δεν ήταν τέλεια αλλά είχε πολλά αρνητικά. Άλλο ότι το βασικά θετικό ήταν η απόφαση ότι η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση. Οι χαμηλές ποινές αφορούν στελέχη που δεν ήταν μεν στο ‘πολιτικό γραφείο’, αλλά είχαν την ευθύνη για τη λειτουργία της  εγκληματικής οργάνωσης σε ολόκληρους νομούς ή περιφέρειες». Ωστόσο σημειώνει πως «έχουν κάνει εντύπωση αποφυλακίσεις όπως του Πατέλη, ο οποίος είναι με διψήφια ποινή και θα έπρεπε να έχει καταδικαστεί και για την οργάνωση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Το θετικό είναι ότι οι αντιδράσεις ανάγκασαν την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ασκήσει αναίρεση στην υπόθεση αποφυλάκισης και περιμένουμε από μέρα σε μέρα απόφαση». Προσέθεσε, ότι «για να μην χαρίζουμε σύσσωμο το δικαστικό σώμα στους φασίστες αναφέρουμε πως από τις 35 αιτήσεις αναστολής, οι 4 έχουν γίνει δεκτές». Σημείωσε ακόμα πως «μετά από δίκη μας αίτηση υπάρχει έφεση του Εισαγγελέα στην απόφαση για τους δράστες της απόπειρας ανθρωποκτονίας κατά του Αιγύπτου ψαρά, που τιμωρήθηκαν μόνο με 7 χρόνια ενώ πήγαν 10 άτομα να του ανοίξουν το κεφάλι με λοστούς ενώ κοιμόταν ανυπεράσπιστος. Η ποινή αυτών εξετάζεται να ανέβει μέχρι τα 15 έτη. Και υπάρχει και η έφεση κατά της ποινής των 13 ετών κάθειρξης στην ηγεσία της οργάνωσης, που αφήνει το ενδεχόμενο να φτάσει το μέγιστο των 15 ετών.

Οι προοδευτικοί κινηματογράφοι χρειάζονται «σφαίρες»

Τέλος, ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής του STUDIO new star art cinema, που έχει αναλάβει τη διανομή του ντοκιμαντέρ εξήγησε πως τις επόμενες βδομάδες θα ανακοινωθεί σε ποιους άλλους κινηματογράφους θα παίζεται η ταινία, ενώ έχουν κανονίσει να παιχτεί και σε άλλες πόλεις. «Θέλουμε να το κρατήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε ανάλογα με τον κόσμο που θα έρχεται και θα δούμε σε ποιες γειτονιές υπάρχουν κινηματογράφοι που θα θελήσουν να το παίξουν ανάλογα με τη συμμετοχή των φορέων.  Είναι μια υπόθεση που πρέπει να πιέσει και ο κόσμος. Οι προοδευτικοί κινηματογράφοι χρειάζονται σφαίρες γιατί αλλιώς είναι ένα όπλο κενό. Οι σφαίρες είναι οι ταινίες. Η εικόνα είναι περισσότερο από χίλιες λέξεις αλλά και μια αφορμή για συζήτηση, έρευνα στοιχείων και ντοκουμέντων και εξαρτάται από τα χέρια τα δικά σας πόσο ψηλά θα πάει αυτή η ιστορία. Όσοι δεν ξέρουν τη δυσκολία να βγει μια ταινία, δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε και να μιλάμε ώρες. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις υποστήριξη, όχι μόνο κρατική που δεν θα είχε, αλλά από ένα σωρό προοδευτικούς ανθρώπους που θα μπορούσε ο καθένας να συνεισφέρει. Είναι μια ευκαιρία, ακόμα και μέσα στην πανδημία, το ένα βήμα να φέρει το επόμενο. Ευχαριστούμε την Ανζελίκ που έχει καταθέσει κάτι που τα επόμενα χρόνια θα είναι ένα ιστορικό σημείο αναφοράς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, όπως και η δουλειά της  πολιτικής αγωγή».

Οι προβολές στο new star art cinema πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 6.30μμ., Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 4.30μμ.