Γνωριζόμαστε κάμποσες γατοζωές. Η Άντζυ μου, που όταν δε μας ακούτε τη φωνάζω Αντζούγια γιατί είναι το νοστιμότερο μεζεδάκι για γάτες στην ανθρώπινη Ιστορία. Η εικαστικός Άντζυ Καρατζά, από τις σημαντικότερες εικαστικούς αυτής της χώρας, ένας άνθρωπος με διαρκή παρουσία και έργο, με μεράκι ατελεύτητο και με την αυτόματη γραφή στο αίμα της – τα κείμενά της είναι ολόδροσα, αληθινά και με γατίσιο τρόπο εκ βαθέων, τόσο που μόλις δω κείμενό της στο fb ακόμη κι εγώ, η μίζερη διορθώτρια, πρώτα κάνω λάικ κι ύστερα διαβάζω. Η Άντζυ Καρατζά του κοινωνικού, εικαστικού πειράματος που λέγεται στοΣχολείο και έγινε ο πρώτος λόγος για να πας στον Κολωνό, όπου μένει κι η ίδια αεικίνητη κι αμετακίνητη χρόνια τώρα. Η Άντζυ που φέτος, του Αγίου Βαλεντίνου 2020, είναι η Βαλεντίνα του Πολιτιστικού Press Project και η δημιουργός της εορταστικής βιτρίνας στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Από τον Κολωνό στο Κολωνάκι, και πάντα το ίδιο υπέροχο χρωματιστό κορίτσι.
Όχι, δεν κάναμε συνέντευξη. Απλώς, της ζήτησα ένα γατοκείμενο, για τους συντρόφους. Το έστειλε. Ιδού.
«Συνήθεια.
Που περιφρονεί την cat-ήφεια της εσωστρέφειας.
Όταν εξημερώνεις τα συναισθήματα, τα συνθήματα συνεχίζουν να φωνάζουν στον τοίχο της παρουσίας σου.
Απουσία. Που ανανεώνει τη θύμηση.
Μια γεύση κραυγής. Μια ιστορία αγάπης. Μια αμαρτία που δε λέει να αφουγκραστεί το λάθος: Ένα πάθος που ξεπερνάει τον πόθο.
Γίνομαι ζώο. Το ζώο γίνεται εγώ. Όσο πατάει η γάτα. Οι επιθυμίες κοινές.
Τα νιαουρίσματα επιτίθενται στις αρετές. Το φανταχτερό, μεταξένιο τρίχωμά της, θα ´θελα να ήταν δικό μου. Η ταύτιση έχει υπάρξει. Πολύ καιρό πριν.
Έχει υποστεί την προτροπή της χλεύης. Έχει χλευάσει την υποτροπή της εφτάψυχης ζωής.
(Σαν) αίλουρος, προσπαθώ να ξεπεράσω την απάθεια και χάνω – χάνομαι στα σημεία.
Είμαι η Άντζι. Κάποιος φίλος που ήταν ερωτευμένος μαζί μου στα νειάτα μου, με φώναζε Κάρμεν, η ίδια, ήθελα να με λένε Ηλέκτρα. Θα ήθελα να είχα εφτά ονόματα, αλλά περισσότερο, θα ήθελα να είχα εφτά ψυχές. Να αγαπάω περισσότερο, να ήμουν καλύτερος άνθρωπος και να είχα την ικανότητα να μπορούσα να απαλλαγώ από τις παράταιρες σκέψεις.
“Η μία ψυχή σου φτάνει”. Είπε η γάτα. Και από τότε, την εμπιστεύτηκα. Αυτό έγινε χρόνια πίσω. Δεν ξέρω αν έκανα καλά. Αγαπιόμαστε σφόδρα, όμως. Έχουμε γίνει ένα. Είναι το άλλο μου εγώ. Είναι ο ήρωάς μου. Και είμαι ο δικός της. Δεν είναι δίκαιο αυτό; Αλλά ποιός μπορεί να κρίνει, χωρίς να κριθεί; Φοράω την πανοπλία που βαραίνει τη συνείδηση και ξεσκεπάζω τα νύχια μου από τα μαλακά της πέλματα. Θέλω να δείτε τις γρατζουνιές που μου έχει cat-αφέρει στο ευαίσθητο δέρμα μου. Αλλά έχω πειστεί πως τα σημάδια είναι γοητεία. Γυρνάμε παρέα. Γερνάμε παρέα… Έχω φτιάξει και εκθέσει γάτες χαρτοπολτένιες, γούνινες, μεταλλικές, πλεξιγκλασένιες. Έχουν πάρει μορφή ανθρώπου, γεννάνε ακόμα, ακόμα κάνουν σεξ κι ακόμα ζητούνται να δείξουν τα κάλη τους σε εκθέσεις και βιτρίνες…
Και για να έρθω στη βιτρίνα που συμβαίνει τώρα στην γκαλερί Ζουμπουλάκη της Κριεζώτου, αντιγράφω αυτά που ανεβάσα στο φεϊσμπούκι:
“…Δεν πιστεύω σ’ αγάπες κι έρωτες…” έλεγε κάποτε ένα ωραιότατο(ν) και ποιοτικό(ν) τραγουδάκι.
Αυτή η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, -όπως και όλες οι γιορτές διάφορων αγίων-, με άφηνε, πάντα, παγερά αδιάφορη.
Όταν, όμως, σου ζητάει η Πέγκυ Ζουμπουλάκη να κάνεις cat-ι για τη βιτρίνα στην Κριεζώτου που να έχει σχέση με τον… άγιο, τότε, τα πράγματα αλλάζουν.
Γιατί η Πέγκυ είναι ένας φοβερός άνθρωπος, με κέφι, χιούμορ και δημιουργικότητα, που χαίρεσαι να συνεργάζεσαι μαζί της.
Ξεκινώντας από μια λαϊκή παροιμία που μου ανέφερε, το “να ‘μουν τον Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο το χρόνο κόκκορας και γάτος τον Φλεβάρη” που μάρτυς μου ο Άγιος των γάτων (αν υπάρχει..), δεν ήξερα… στήθηκε η βιτρίνα.
Συμμετέχουν αγαπημένες γάτες: η Cattie, η Κατίνα, ο Μάρτιν, ο Λούθερ, ο μαύρος Κινγκ, η Κίνκυ, η Χιονάτη και μία αβάπτιστη..
(S)έξι νεότατες, δύο υπέργηρες και πλήθος μεταποιημένων χάρτινων, μέσης ηλικίας -ας πούμε…
Έτσι, βρέθηκαν από τον Κολωνό στο Κολωνάκι, νιαουρίζοντας “μπονζούρ” και “μπον βιβέρ”…
Θα ήταν τρε μπιεν, αν περνούσατε από κει, για ένα γεια-νιαρρρρ!
Cat-ά τα άλλα “…και τον Φλεβάρη γάτος…”
Ε, και εντάξει, πιστεύω. Και σ’ αγάπες και σε έρωτες…
Έχω γίνει σουρεαλίστρια… Γιατί η ζωή, αφοδεύει όνειρα.
Και επιθυμώ να cat-αθέσω ετούτο: Το καλύτερο κείμενο που γράφτηκε ποτέ για μένα, το έχει γράψει η Λαμπρινή πριν 15 χρόνια. Και τότε γάτες έφτιαχνα, βεβαίως.
Αγαπάτε σύντροφοι…. Νιαρρρρρρ».