Καταπέλτης κατά του νομοσχεδίου της κυβέρνησης Μητσοτάκη και όσων κακών φέρει, ήταν σήμερα οι εκπρόσωποι των δημόσιων ελληνικών πανεπιστημίων, οι οποίοι «υποσχέθηκαν» αγώνα μακράς πνοής, ακαδημαϊκών δασκάλων και φοιτητών, και ανακοίνωσαν ότι ήδη ξεκινούν να συντονίζουν όχι μόνο τη δράση τους, από δω και πέρα, αλλά και την προσφυγή τους στο Συμβούλιο της Επικρατείας για το αντισυνταγματικό αυτό νομοσχέδιο.
Οι διδάσκοντες, ενώνοντας τη φωνή τους με τους φοιτητές τους, έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να εκφράσουν την συνολική πεποίθηση τους για την αντισυνταγματικότητα, τον αντιεκπαιδευτικό χαρακτήρα και, κυρίως, τις μόνο βλαπτικές συνέπειες που θα έχει ο συγκεκριμένος νόμος, αν εφαρμοστεί, αλλά και για να δώσουν τον τόνο των κινητοποιήσεων και δράσεων στις οποίες θα προβούν από δω και πέρα.
Όπως είπε, ανοίγοντας τη συζήτηση, η Ξένια Χρυσοχόου, πρόεδρος του συλλόγου μελών ΔΕΠ του Πάντειου, η κυβέρνηση φέρνει αυτό το νομοσχέδιο προς ψήφιση, αγνοώντας ουσιαστικά την πάνδημη θέση των φορέων των πανεπιστημίων, από τους πρυτάνεις ως τους φοιτητές, και μετά «μηδαμινό και προσχηματικό διάλογο», νομοθετώντας ουσιαστικά
Τη μείωση της πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση, το μαρασμό των περιφερειακών πανεπιστημίων, την ουσιαστική εξαφάνιση αντικειμένων σπουδών, και τη μείωση των επιστημόνων, με την έννοια των πολιτών που είναι σε θέση να κρίνουν την πληροφορία
Την ενίσχυση των ιδιωτικών κολλεγίων, που τα πτυχία τους ουσιαστικά γίνονται ισότιμα με των δημοσίων Πανεπιστημίων, παρ’ ότι ούτε το διδακτικό τους προσωπικό ούτε η γνώση ή η έρευνα (;) που παρέχουν μπορεί να σταθεί έναντι των δημοσίων, με παράλληλη ανάπτυξη της παραπαιδείας, λόγω της μείωσης των εισαχθέντων κατά 20%-30% – κάτι που πλήττει κυρίως τα πιο αδύναμα και ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και τις εκπαιδευτικές και κοινωνικές προοπτικές τους
Τον περιορισμό του, συνταγματικά κατοχυρωμένου, αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων που έχουν ως ρόλο την προώθηση της επιστήμης, κάτι που «δεν γίνεται με αστυνομία και ηλεκτρονικά μέσα παρακολούθησης»
Την δυσφήμιση των πανεπιστημίων ως «κέντρων ανομίας» ενώ όχι μόνο κανένα στοιχείο δεν υπάρχει που να συνηγορεί σε κάτι τέτοιο αλλά το πανεπιστήμιο είναι χώρος ασφαλής και ήδη υπάρχει ειδικό νομοθετικό πλαίσιο για την παραβατικότητα
Και
Την πειθάρχηση της νεολαίας, με το πειθαρχικό των φοιτητών, που προβλέπει κυρώσεις με μόνο στόχο την αποθάρρυνση των νέων από τις συλλογικές διεκδικήσεις. Είναι χαρακτηριστικό των στόχων του πειθαρχικού αυτού ότι προβλέπει τριετή φυλάκιση σε φοιτητές «για παρακώλυση δημόσιας υπηρεσίας» – και το πως ορίζεται η «παρακώλυση» προφανώς αποφασίζεται από την αστυνομία…
Με δεδομένη και την εισαγωγή της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, εντός των χώρων των ιδρυμάτων, μόνο ως ζοφερή μπορεί να χαρακτηριστεί η εικόνα των πανεπιστημίων που ονειρεύεται η κυβέρνηση. Αρκεί να αναφερθεί εδώ ότι εναντίον της πανεπιστημιακής αστυνομίας έχει βγάλει ανακοίνωση και η Ομοσπονδία Αστυνομικών υπαλλήλων, η οποία κάλεσε μάλιστα την κυβέρνηση να σεβαστεί το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, τονίζοντας ότι «Όπως εισάγεται η λειτουργία των νέων αυτών Ομάδων… με δυνατότητα προανακριτικών καθηκόντων και κέντρα επιχειρήσεων εντός των πανεπιστημίων, θεσπίζεται για πρώτη φορά ένα νέο «πρότυπο» είδος αστυνομικού τμήματος εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων».
Οι διδάσκοντες, υπερασπιζόμενοι το σημαντικό έργο που συνεχίζει να γίνεται – και αυξάνεται διαρκώς – στα υποχρηματοδοτούμενα και υποστελεχωμένα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας εν μέσω κρίσης, παρουσίασαν καταλυτικά στοιχεία όχι νονό για την ποιότητα της εκπαίδευσης αλλά και για το επίπεδο της έρευνας, αναφέρθηκαν σην επάρκεια και στο επίπεδο των αποφοίτων – για το οποίο συνηγορεί ακόμη και το brain drain – και παρουσίασαν με διαγράμματα και στοιχεία (με την ανάλυση και δημοσίευση των οποίων θα επανέλθουμε) το μέγεθος του άθλου που συντελείται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Απάντησαν δε και στα περί «αυτολογοκρισίας» των ιδίων λογω «φόβου», αναφερόμενοι στην ασφάλεια που νοιώθουν μεταξύ των φοιτητών τους – έδιναν ιδιαίτερα ανθρώπινο τόνο στη συνέντευξη Τύπου οι αναφορές στα κλειστά πανεπιστήμια της πανδημίας και στην έλλειψη της επαφής με τους μαθητές τους.
Ειδική αναφορά έγινε στις ομάδες φοιτητών όπως ΑΜΕΑ, ομογενείς κα («Με τις ομάδες φοιτητών στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού, τι θα; γίνει;», Κώστας Σκορδούλης, ΕΚΠΑ), στα οικονομικά προβλήματα φοιτητών («δεν έρχονται να δώσουν μάθημα διότι δεν έχουν τα χρήματα για το ΚΤΕΛ», Γιώργος Ψαρράς, παν. Πατρών ), στους εργαζόμενους φοιτητές («στο τμήμα μου είναι 70% οι εργαζόμενοι φοιτητές» Λίλιαν Αντωνίου, ΠΑΔΑ) και τις πολλαπλές δυσκολίες ταξικού χαρακτήρα που αντιμετωπίζουν και για να μπουν και για να σπουδάσουν («στις περισσότερες περιπτώσεις μιλάμε για αδήλωτη εργασία», Σταύρος Καμινάρης, ΠΑΔΑ).
*Η φράση του τίτλου ειπώθηκε από τον καθηγητή του παν. Πατρών κο Γιώργο Ψαρρά.