του Κώστα Ησυχου, υποψήφιου στον Νότιο τομέα Αθήνας, Β3.
«…τούτη η καινούργια κατάσταση μιας ηπείρου, της Αμερικανικής, ενσαρκώνεται και συνοψίζεται στην κραυγή που εκφωνούν κάθε μέρα οι μάζες μας σαν αδιαμφισβήτητη απόδειξη της απόφασης τους να αγωνιστούν, απόφασης που παραλύει το οπλισμένο χέρι του επιδρομέα. Τούτη η κραυγή ακούγεται, κατανοείται και υποστηρίζεται απ’ όλους τους λαούς του κόσμου…» ( ομιλία του Ερνεστο Che Γεβαρα στην 19η Γ.Σ του ΟΗΕ το 1964).
Θα μπορούσε να είχε γραφτεί και χθες…
Από πολλές πατρίδες… είμαστε ολοι. Να νιώθουμε ότι οι πατρίδες μας έχουν ταυτόσημες έννοιες: Το δικαίωμα και όχι η ευκαιρία, επαναλαμβάνω το συνταγματικό και νομοθετικό δικαίωμα στην πρόσβαση στην δημόσια υγεία, στην δημόσια παιδεία, στην συνειδητή προστασία του οικοσυστήματος από την παιδεία μας στα πρώτα μας χρόνια και την συλλογικά πειθαρχημένη αφοσίωση μας να σεβόμαστε, να αγαπάμε, να προστατεύομε την «μητέρα γη».
Να καταδικάζουμε και να αποτρέπουμε τις πιο άδικες μορφές καταπίεσης, όπως στους εκατοντάδες ανήλικους κρατούμενους Παλαιστίνιους στις φυλακές του Ισραήλ. Να στηρίζουμε τα φτωχικά προάστια του Καράκας, όπου η Μπολιβαριανη επανάσταση εξασφαλίζει για πρώτη φορά δημόσια υγεία, παιδεία και προοπτική για μια αξιοπρεπή ζωη σε εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν καταδικασμένοι για δυο αιώνες να ζουν στις αόρατες φυλακές των γκέτο …. την μακρινή Κούβα που κατέχει τα πρωτεία της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ξεπερνώντας ακόμα και τις λεγόμενες «ανεπτυγμένες» χώρες μέσα στα τόσα κοινωνικά της επιτεύγματα.
Η δήθεν «ελκυστική» παγκοσμιοποίηση, που διεθνοποιεί μόνο το χρήμα και νομιμοποιεί την εκμετάλλευση πάει χέρι χέρι με το ΝΑΤΟ, που και αυτό παγκοσμιοποιείται και διεξάγει περιφερειακούς πολέμους, ποτέ δεν βρέθηκε στην προεκλογική ατζέντα των «συστημικών πάνελ» ως θέμα .
Η σημερινή ζοφερή και άκρως επικίνδυνη κατάσταση μας κάνει να λειτουργούμε ως εξαρτήματα μιας μηχανής με «ελεγχόμενους αλγόριθμους» χωρίς κριτική σκέψη, με ακρωτηριασμένη συνείδηση σαν ένας άξονας μιας όλο και πιο εξαθλιωμένης ανθρώπινης επιβίωσης (και όχι ζωής), που γίνεται υποτελής στην ταξική εκμετάλλευση των λαϊκών τάξεων από ένα ένα απατηλό «αμερικανικό όνειρο», που υπόσχεται πλούτο μόνο στους «ικανούς». Πρόκειται για έναν κοινωνικό δαρβινισμό, που η σημερινή ηγεσία της ΝΔ ασπάζεται θεωρητικά και πρακτικά στο έπακρο. Ένας ΣΥΡΙΖΑ ανήμπορος να ορθώσει τοίχος προστασίας, αλλά πλασάρεται μόνο ως «καλύτερος ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ των μνημονίων έως το 2060(!) και ένα ΠΑΣΟΚ μπαλαντέρ στην οποία εξουσία…
Ένας δολοφονικος «δαρβινισμός» που φάνηκε στα Τεμπη… μια τραγωδία που τους στοιχειώνει, που θα τους καταδιώκει. Η νεολαια μας το φώναξε με θυμό και οργή: Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.
Πιστεύω ακράδαντα στον διεθνισμό αλλά και στον πατριωτισμό που ορίζει πατρίδα, όχι μόνο τα αναγνωρισμένα σύνορα και την εδαφική της ακεραιότητα, αλλά και τους ταπεινούς, τους πολλούς που ξέρουν ποια είναι η δικιά τους πραγματική τους πατρίδα. Το ανίκητο όπλο της πάλης των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό είναι η συνειδητή αλληλεγγύη μας. Η ιδέα της αλληλεγγύης των λαών είναι ότι μπορεί κανείς να αισθάνεται ατομικά ή και συλλογικά δίπλα σε ανθρώπους που γεννήθηκαν σε πολύ μακρινά μέρη του πλανήτη. Να ασπάζεται τον πόνο τους να μοιράζεται τα όνειρα τους. Ότι μπορεί να είναι συμπατριώτης και αδερφός αυτών των ανθρώπων, παρόλο που μπορεί να έχουν ζήσει αιώνες ή χιλιετίες πριν ακόμα και εάν δεν έχουν γεννηθεί. Πρέπει να αναπτύξουμε την ανθρώπινη ικανότητα να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στους άλλους, πέρα από όλα τα σύνορα, το χρωμα του δέρματος μας και όλες τις άλλες κατασκευασμένες προκαταλήψεις. Αυτό είναι το πιο όμορφο συναίσθημα μιας αριστεράς που δεν ενσωματώνεται… Γιατί αυτό είναι που μας επιτρέπει να ανακτήσουμε όλη την ομορφιά, την επαναστατική δημιουργική ουτοπία, που βρίσκεται όλη, ως κρυμμένη λάμψη του ανθρώπινου ουράνιου τόξου. Η ταξική μας γενέτειρα τους τρομάζει. Είμαστε περισσότεροι, πολύ περισσότεροι από αυτό που μας λένε ότι είμαστε, απλά στατιστικές. Το ξέρουν οι αντίπαλοι. Όταν ολοι εμείς το κάνουμε πράξη, η φοβία τους θα είναι αυτή που θα τους οδηγήσει στην απόλυτη ήττα τους. Μόνο τότε οι λαοί θα αναπνεύσουμε .
Τα μνημόνια ποινικοποίησαν την νεολαια
Είναι πολύ σύνηθες να ακούμε ορισμένους ανθρώπους της γενιάς μας να κατηγορούν τις νέες γενιές ότι δεν έχουν τίποτα στο μυαλό τους, ότι η πολιτική δεν τους ενδιαφέρει. Και λέω, καλά, γιατί αυτοί οι κατήγοροι δεν ξεκινούν κατηγορώντας τον εαυτό τους πρώτα; Τι γίνεται με τα μνημονιακά πολιτικά κόμματα που λειτουργούν ως παραρτήματα των «ιμπεριαλιστικών αλυσίδων», για παράδειγμα, που δεν είναι ικανά να προσελκύσουν αυτούς τους νέους; Που καταδίκασαν πάνω από μισό εκατομμύριο νέες και νέους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Τελικά τι προτείνουν στους νέους; Πάλι υπακοή; Πάλι υπομονή; Να ακολουθούν τυφλά μια χούφτα ολιγαρχών, υπαλλήλων της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών που κυβερνούν και αποφασίζουν για άλλους;
Η νεότητα ποινικοποιείται, σαν να είναι έγκλημα το να είσαι νέος… Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μια όμορφη απέραντη ανατρεπτική συλλογική ενέργεια που εκδηλώνεται στην εμφάνιση νέων κινημάτων με την επιθυμία να αλλάξουν ριζικά, ανατρεπτικά τα πράγματα. Τα Τεμπη το έδειξαν με τον πιο δραματικό τροπο. Η δυσαρέσκεια είναι αισθητή, κάτι που πιστεύω ότι είναι πολύ θετικό, γιατί είναι σημάδι ότι ο κόσμος μπορεί ακόμα να αλλάξει, ότι αυτή η βασανιστική πραγματικότητα είναι μια πρόκληση για ανατροπή, όχι ένας καταναγκαστικός προορισμός χωρίς τέλος. Η εξέγερση είναι κάτι που είναι ζωντανό ακόμα κι αν δεν φαίνεται πάντα. Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε την εικονική πραγματικότητα, που μας ταΐζουν οι ολιγάρχες των μίντια, με την πραγματική ζωη. Γιατί υπάρχει ένα πλήθος δυνάμεων ανατροπής, που δεν είναι ορατές και «τηλεοπτικά» θεαματικές, που δεν βρίσκονται στο επίκεντρο των μέσων ενημέρωσης, αλλά που κάνουν πολλά για να αλλάξουν τον κόσμο.
Τα λόγια έχουν διαστρεβλωθεί. Οι έννοιες εξοστρακίζονται από την γλώσσα της καθημερινότητας. Τα λόγια επαναλαμβάνονται ως κούφιες υποσχέσεις χιλιοπαιγμενων προεκλογικών κουραστικών «παραστάσεων» σε καθημερινή βάση, όχι μόνο στον πολιτικό «μικρόκοσμο» των μνημονιακών κομμάτων.
Ειναι αποδεκτό ότι οι λέξεις παύουν να σημαίνουν αυτό που σημαίνουν. Τώρα τα βασανιστήρια στο Γουανταναμο ονομάζονται «παράνομος καταναγκασμός», η «πολιτική κωλοτούμπα» προεκλογικών προγραμματων «ρεαλισμός», ο οπορτουνισμός «πραγματισμός», ο ιμπεριαλισμός «παγκοσμιοποίηση» και τα θύματα του ιμπεριαλισμού ονομάζονται «αναπτυσσόμενες χώρες», μπερδεύοντας μας να ονομάζουμε τον καπιταλισμό να λέγεται πλέον «οικονομία της αγοράς». Οι ολιγάρχες, τα funds, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ονομάζονται «υγειής επιχειρηματικότητα». Υπάρχει και ένα είδος σφαγής αξιών. Ηθικές αξίες που προέρχονται από όμορφες και ηρωικές παραδόσεις, που είναι αποτέλεσμα μακρών αγώνων για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που σήμερα υφίστανται μια πολύ σοβαρή κρίση. Η ιστορία των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών της Καισαριανης εχει επίσημα δεχτεί λοβοτομή από το σύστημα, όπως οι δεκάδες χιλιάδες ανώνυμοι αγωνιστές της πατρίδας μας. Είμαστε αναγκαίοι όσο ποτέ . Πιο ενωμένοι, λιγότεροι εγωιστές, περισσότερο ανιδιοτελείς. Με ανοιχτή καρδιά, με περίσσευμα ψυχής.
Δεν είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε την ιστορία. Οι άνθρωποι που είναι αιχμάλωτοι του φόβου δεν είναι πραγματικά ελεύθεροι. Γι’ αυτό πρόκειται να τους ενσταλάξουν τον φόβο για τα πάντα: φόβο για τη ζωή, φόβο για την ύπαρξη, φόβο για την ανατροπή, φόβο αν θα βρουν δουλειά, φόβο ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, που είναι ο πανικός που σημαδεύει την εποχή μας. Κανείς δεν ξέρει αν αύριο θα έχει τη δουλειά που έχει σήμερα. Υπάρχει λοιπόν ο φόβος να μη βρούμε δουλειά ή να χάσουμε τη δουλειά που βρέθηκε. Η λύση ανάγκης είναι η προσφυγιά σε άλλες χώρες. Έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν συλλογικό φόβο που αργότερα μεταφράζεται σε υποχρεωτικές σιωπές, να απαγορεύει κανείς να λέει αυτό που σκέφτεται. Και καταλήγεις να κάνεις το αντίθετο από αυτό που θα ήθελες να κάνεις. Γιατί ο φόβος δημιουργεί μια αόρατη και παραλυτική συνειδησιακή δικτατορία που είναι εχθρός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η απελευθέρωση μας ξεκινά από την ανυπακοή στις σειρήνες της επιλογής του λιγότερου κακού. Η δύναμη της συνήθειας δεν είναι δημοκρατία, η ανάγκη της ανατροπής είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας.
Να κτίσουμε μαζι μια ενωτική, ριζοσπαστική ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ αριστερά .
ΜΕΡΑ 25 – ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ