Όπως έγραψε η Γ.Κριεμπάρδη στο άρθρο της στο TPP, o Δημήτρης Αντωνίου, από τα 16 του χρόνια, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο κι απο τότε έβαλε ως στόχο ζωής την ενημέρωση όλων για τα τροχαία ατυχήματα και εν γένει για την κυκλοφοριακή αγωγή. Βρέθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα, με αφορμή την παράστασή του που ανεβαίνει στο Θέατρο Αυλαία -μια κωμωδία γύρω από τη δύσκολη καθημερινότητα των ατόμων σε αναπηρικό αμαξίδιο- και το καλωσόρισμα ήταν ντροπιαστικό.
«Τα νεύρα δεν περνάνε τόσο εύκολα, ούτε η ταλαιπωρία. Είναι πολλά ακόμη μετά το βίντεο, γιατί αυτό ήταν μόνο η αρχή. Δεν ήταν το πιο απλό με το αμαξίδιο να φτάσω μέχρι το Μεταξουργείο. Ήταν βράδυ, δεν υπήρχαν πουθενά ράμπες, κυκλοφορούσα μες στον δρόμο, πέφταν πράγματα, ζαλιζόμουν, χρειαζόμουν ρεύμα να κάνω μία ιατρική διαδικασία με ένα μηχάνημα που έχω. Όλα αυτά στον δρόμο, εκεί κάπου ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Ξέρετε είμαι 16 χρόνια στο αναπηρικό αμαξίδιο, από τα 16 μου, μετά από τροχαίο ατύχημα. Τώρα είμαι 32. Έχω ζήσει πολλά. Με έχουν κουβαλήσει, με έχουν βάλει σε αποσκευές στα πλοία, με έχουν φορτώσει όπου μπορεί να φανταστεί κανείς» ανέφερε αρχικά, μιλώντας στην εκπομπή «Φάρμα των Ζώων» του TPP.
«Όποτε λέω να πάω για καφέ φτιάχνω μια λίστα με το τι μπορεί να πάει στραβά»
«Πλέον προσπαθώ να τα προβλέπω όλα» τονίζει. «Οπότε λέω “θα πάω για καφέ” και φτιάχνω μία λίστα με το τι μπορεί να πάει στραβά. Ξεκίνησα λοιπόν να πάω Αθήνα και έφτιαξα λίστα. Και τι να κάνω; Από τα 99 που έβαλα, δεν είχα φανταστεί ότι και στο Μετρό θα πέσω έξω. Δηλαδή είχα λύσει όλα τα άλλα, αλλά δεν σκέφτηκα ότι θα φτάσω σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους σταθμούς της Ελλάδος του Μετρό, απέναντι από τη στάση στο σταθμό Λαρίσης και δεν θα δουλεύει το αναβατόρι. Και ξέρεις, άμα απ’ όλες τις μέρες που δουλεύει τύχει να είσαι τόσο άτυχος λες “δεν θα παίξω Κίνο για 10 χρόνια”. Αλλά άμα σου λένε ότι δεν δουλεύει τις μισές και παραπάνω μέρες το χρόνο, ότι μία δουλεύει, 10 δεν δουλεύει; Και στο λένε και οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί αλλά στο λέει και ο κόσμος. Με βλέπανε εκεί, εγώ κοιτούσα, είχαμε τα πράγματα και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Λέμε κάτι θα υπάρχει. “Όχι” μου λέει “δεν υπάρχει κάτι, βρείτε άλλο τρόπο”. Λέω, “μόλις ήρθα”. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ε, λένε “πάρτε το ποδαράτα μέχρι το Μεταξουργείο”. Και μας κοιτούσε ο κόσμος και λέει “ααα…παιδιά έτσι είναι εδώ πέρα. Αυτό το αναβατόρι όλο χαλάει, όλο το ένα όλο το άλλο…”»
Σχολιάζει μάλιστα σκωπτικά πως «έχουν αντανακλαστικά. Δηλαδή οι άνθρωποι, την ώρα που έφτιαχνα το βίντεο, πρόλαβαν και παίξανε ηχητικό σε όλους τους σταθμούς, ότι “να ξέρετε το αναβατόριο στον Σταθμό Λαρίσης δεν λειτουργεί προσωρινά”. Δηλαδή δεν πρόλαβα να συνέλθω, σκεφτόμουν πώς να πάω σπίτι μου και αυτοί λένε “τουλάχιστον να το παίξουμε στα μεγάφωνα για να μην λένε μετά ότι δεν ενημερώσαμε κιόλας”»
O Δημήτρης μιλάει για όλα αυτά. Για την οδική ασφάλεια, την προσβασιμότητα. Γράφει, ανεβαίνει στο σανίδι. «Κάτι που βρήκα στη ζωή μου, αφού βρέθηκα στον χώρο της αναπηρίας, είναι η συγγραφή, μετά από μια σειρά από λογοτεχνικά και μη βιβλία. Ένιωσα… έχω γράψει τέσσερα βιβλία, τα τρία είναι λογοτεχνικά το ένα είναι αυτοβιογραφικό. Τώρα προχώρησα στη συγγραφή θεατρικού σεναρίου και μαζί με έναν φίλο μου, τον Μιχάλη τον Σαρόπουλο σκαρώσαμε μία παράσταση θεατρική που είναι με αυτό που υποψιάζεται κάποιος ακούγοντας τον τίτλο “Στα καλά του καθισμένου”.
Δυστυχώς, πολλοί ευαισθητοποιούνται πρόσκαιρα, ή δεν ακούν καθόλου. «Για καιρό νόμιζα ότι δεν τα ξέρουν οι πολιτικοί, δεν τα ξέρει η Πολιτεία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οπότε αφιέρωσα χρόνο, χρόνια να το λέω. “Παιδιά εκεί έχετε πρόβλημα, εκεί έχετε πρόβλημα”. Μετά άρχισα να συνειδητοποιώ. Γιατί είμαστε άνθρωποι, έχουμε μυαλό, αλλά τουλάχιστον όσο είσαι νέος έχεις και μία αισιοδοξία. Πέρασα λοιπόν και μια περίοδο άρνησης. Δεν έβλεπα μπροστά μου ότι πλέον το ξέρουν και δεν τους νοιάζει απλά. Να το πω πιο σωστά, δεν είσαι στις προτεραιότητές τους. Δηλαδή απ’ τα 100 πράγματα που μπορεί να έχουν στο μυαλό τους – που δεν είναι 100, είναι 3 – αυτό δεν έχει θέση μες στα 3. Μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, με αναπηρίες, πλέον μιλάμε και για εμποδιζόμενα άτομα. Εκεί πέρα ας πούμε μια κυρία που με σταμάτησε, μου λέει εγώ είμαι μόνη μου, έχω δυο παιδιά και δεν μπορώ να κατέβω».
«Στα καλά του καθισμένου»
Η τραγική ειρωνεία είναι πως ο Δ.Αντωνίου βρέθηκε στην Αθήνα για να εξοικειωθεί με την πόλη στην οποία θα ανεβάσει για πρώτη φορά μια πολύ επιτυχημένη παράσταση. Μια κωμωδία γύρω από την προσβασιμότητα. Επειδή είναι προετοιμασμένος για το τι θα συναντήσει, κατέβηκε έναν μήνα νωρίτερα, ωστε να προετοιμαστεί για κάθε εμπόδιο. «Είναι και τραγικό και αστείο και ο,τιδήποτε, όπως το πάρει κανείς. Εγω τον άλλον μήνα θα κατέβω με την παρέα μου στην Αθήνα για να παίξουμε θεατρική παράσταση στον Πειραιά .”Στα καλά του καθισμένου”. Είναι κωμωδία που σατιρίζει όλα αυτά τα τρελά. Δηλαδή είμαι στο όριο να αλλάξω το σενάριο και να το βάλω και αυτό μέσα. Κοροϊδεύουμε όλα αυτά που ζούμε τα απίστευτα με χιούμορ βέβαια, αλλά η πρόθεσή μας είναι να αλλάξουν πράγματα, να δείξουμε στον κόσμο, να δείξουμε στην Πολιτεία».
«Αυτά τα πράγματα τα λέμε, τα σατιρίζουμε…Δέκα τηλέφωνα πήρα» συνεχίζει, εννοώντας την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ. «Το τελευταίο τηλέφωνο μου είπε να συμπληρώσω τη φόρμα παραπόνων και κάθομαι τώρα εδώ τσίκι τσίκι, να γράψω την φόρμα παραπόνων, να δω αν θα μου απαντήσει κανείς. Άμα δεν μου απαντήσουνε, εγώ θα πρέπει κάτι να κάνω, γιατί είμαι ένας πολίτης που αδικούμαι, ταλαιπωρούμαι και πρέπει να βρω το δίκιο μου και λύση στο πρόβλημα. Δεν γίνεται δηλαδή… Αυτό το ανταλλακτικό, ποιο είναι ρε παιδιά να το παραγγείλω εγώ από το e-bay να τους το φέρω να το βάλουνε. Θέλω να ρθω στην Αθήνα τον άλλο μήνα και να βγω από το σταθμό του Μετρό. Να πάω στη δουλειά μου. Πρέπει κάτι να κάνουμε λοιπόν»
Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Αυλαία στον Πειραιά. Όσο για το γιατί πέρασαν πέντε χρόνια πριν η παράσταση έρθει για περιοδεία, σχολιάζει: «Ο λόγος είναι που είναι η πρώτη φορά, είναι απλός: Είναι όλα αυτά. Και τώρα γιατί κατέβηκα στην Αθήνα; Για να βρω όλες αυτές τις εκπλήξεις. Άμα είχα έρθει για πρώτη φορά τις ημέρες των παραστάσεων, το πιο πιθανόν είναι να μην έφθανε ποτέ η πρεμιέρα. Να τα είχα τινάξει μέχρι την ημέρα της παράστασης και δεν θα γινόταν τίποτα. Λέω θα κατέβω έναν μήνα πριν, να τριγυρίσω λίγο, να δω τι θα συναντήσω, γιατί σίγουρα θα συναντήσω κάτι. Να που τα συνάντησα όλα. Δηλαδή αυτό… “Στα καλά του καθισμένου 2 1/2” λοιπόν. Εδώ στη Θεσσαλονίκη πήγε τρένο. Ήταν υπέροχο. Γεμίσαμε όλες τις παραστάσεις. Sold out γίνανε όλες και γι αυτό θέλουμε να ταξιδέψει.»
Ο αγώνας για προσβασιμότητα δεν είναι εύκολος: «Στη Θεσσαλονίκη κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να αλλάξουν πράγματα, να ενημερώσουμε τον κόσμο, γιατί καλός ή κακώς, προς το κακώς δεν γνωρίζει. Καλώς όμως όταν ακούει, όταν συνειδητοποιεί πράγματα, γίνεται ένα μικρότερο μέρος του προβλήματος, γιατί μην τα ρίχνουμε όλα στην πολιτεία. Έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης μεγάλο και φυσικά ΄που εμείς αναδεικνύουμε αυτές τις πολιτικές και αυτές τις πολιτείες, αλλά και γιατί εμείς συνεχίζουμε το κακό τους έργο με το να κλείνουμε ράμπες, με το να παρκάρουμε σε θέσεις στάθμευσης, με το να μη βάζουμε στα καταστήματά μας μία ραμπούλα για να μπορεί να μπει ο Δημήτρης και ο κάθε Δημήτρης. Εδώ στη Θεσσαλονίκη ένα στα δέκα καταστήματα έχουν πρόσβαση. Εννιά στα δέκα καταστήματα μου λένε να φύγω να πάω αλλού. Δεν πάω να τους πάρω λεφτά, θα πάω να τους δώσω λεφτά. Και όμως, να φύγεις να πας αλλού. Στο φαρμακείο, στο σούπερ μάρκετ, στο ψιλικατζίδικο, στα ρούχα, παντού, παντού παντού. Έχει ένα πεζούλι, έχει δύο σκαλοπατάκια, έχει τρία, σε μεγάλους δρόμους, Τσιμισκή, πεζόδρομος Καλαμαριάς, Παραλιακή».
«Το ίδιο πράγμα και στην Αθήνα» συνεχίζει. «Κυκλοφόρησα, πάρα πολλά καταστήματα έχουν αυτό το πεζούλι και ενώ ο νόμος λέει ότι για να πάρουν άδεια για να λειτουργήσουν πρέπει να έχουν πρόσβαση τα άτομα με αναπηρία. Κανείς δεν ξέρει να μου απαντήσει, όπου ρώτησα, γιατί δεν τηρείται ο νόμος και παίρνουν άδεια να λειτουργήσουν. Και οι λύσεις είναι απλές. Αυτό πάω να τους δείξουμε τώρα και μέσα από την παράσταση και μέσα από τις τοποθετήσεις μας, ότι μπορεί να υπάρχουν λύσεις σε πολλά από αυτά»
«Ενώ θα έπρεπε να μη συζητάμε για όλα αυτά και να τηρείται ο νόμος. Αλλά έστω κι έτσι ρε παιδιά, σας βρίσκουμε τις λύσεις και το κάνουμε με τρόπο σατιρικό, χιουμοριστικό, γιατί ζούμε και σε δύσκολες εποχές, που έχουν πέσει πολλά στο κεφάλι μας, και ο κόσμος έχει ανάγκη το γέλιο. Και συνδυάσαμε αυτά τα δύο λοιπόν, και δίνουμε ενημέρωση, μαζί με μπόλικο γέλιο και έχει αυτό τον τρόπο του να διεισδύει μέσα και να σε κάνει να θέλεις να αλλάξεις με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, γιατί όταν γελάς, στην ουσία, με τα χάλια μας συνειδητοποιείς. Καταλαβαίνεις το πρόβλημα και είσαι πιο καλοπροαίρετος στο να το λύσεις ή να γίνεις μέρος της λύσης» καταλήγει.