Η Βολταιρίν ντε Κλερ (1866 – 1912) είναι, κατά δήλωση της Έμμα Γκόλντμαν, «η πιο συγκλονιστική γυναικεία προσωπικότητα του αμερικανικού αναρχικού κινήματος». Υπήρξε δεινή ρήτορας –κάθε χρόνο εκφωνούσε τον πανηγυρικό για τους μάρτυρες του Σικάγο- και περιδιάβαινε την Αμερική αλλά και την Ευρώπη δίνοντας διαλέξεις που είχαν στόχο να αφυπνίσουν τους σκλαβωμένους ανθρώπους.

Η ιδεολογική διαδρομή της Βολταιρίν ντε Κλερ απεικονίζει και τις πνευματικές αναζητήσεις εκείνης της πρωτογενούς εποχής της συγκρότησης της Αναρχίας. Γι’ αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τα δομικά υλικά αυτής της συγκρότησης. Η Βολταιρίν στην αρχή ασπάζεται τον ατομικισμό αλλά αργότερα αποστασιοποιείται απ’ αυτόν, βλέποντας ότι κάποιες οικονομικές του εφαρμογές μπορεί να έβλαπταν το θέμα της ισονομίας. Όμως δεν ασπάζεται ούτε τον κομμουνισμό, θεωρώντας πως οι αυστηρά οικονομικές εφαρμογές του απαιτούν τη διαιώνιση βασικών εξουσιαστικών δομών και ένα πολύπλοκο γραφειοκρατικό σύστημα εξουσίας που μπορεί να έβλαπτε το θέμα της ελευθερίας. Η Βολταιρίν απορρίπτει κάθε εκ των προτέρων ρύθμιση, θεωρώντας πως μια μελλοντική κοινωνία δεν μπορεί να στηριχθεί σε θεσμίσεις που έγιναν χρόνια πριν, και βλέπει σαν μόνη αποδεκτή λύση την αυτοοργάνωση και την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας. Μόνον αυτή η λύση εγγυάται την ελευθερία και την εξέλιξη του ανθρώπου. Μόνον ένας ελεύθερος – εξεγερμένος άνθρωπος μπορεί να θεσμίσει μια ελεύθερη κοινωνία. Έτσι η Βολταιρίν ντε Κλερ υιοθετεί την «άμεση δράση» και δηλώνει ότι είναι «αναρχική χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς».

Το βιβλίο  των εκδόσεων Σοφίτα με τίτλο «Βολταιρίν ντε Κλερ – Γιατί είμαι Αναρχική» περιλαμβάνει ένα βιογραφικό σημείωμα που απεικονίζει μέσα από τη ζωή της  όλη εκείνη την κρίσιμη πρώιμη περίοδο της αμερικανικής Αναρχίας, ρίχνοντας φως στις πιο ξεχωριστές προσωπικότητές της. Περιλαμβάνει επίσης τρία βασικά της κείμενα, «Γιατί είμαι αναρχική», «Η κυρίαρχη ιδέα», «Άμεση δράση», τον φανταστικό διάλογο «Ο ατομικιστής και ο κομμουνιστής» που έγραψε μαζί με την Όλγα Σλομποντίνσκι, καθώς και ένα μικρότερο κείμενο «Μια ματιά στον κομμουνισμό» που αποτελεί ένα πρόσθετο διευκρινιστικό κείμενο με αφορμή τον παραπάνω διάλογο. Περιλαμβάνει επίσης τις περίφημες διακηρύξεις της «Μια απαραίτητη διευκρίνιση» και «Η παρούσα στάση» που καταδεικνύουν επακριβώς το πνεύμα της και τη μαχητικότητά της. Επίσης δύο μικρά διηγήματα, «Εκεί που το λευκό ρόδο χάθηκε» και «Η αλυσοδεμένη μπάντα». Τέλος έξι ποιήματά της (με παράθεση του πρωτότυπου) που αποκαλύπτουν  τη μεγάλη ποιητική της αξία.