Θέτει ωστόσο το ερώτημα αν ήταν «έξυπνοι» οι όροι για τη βοήθεια, καθώς οι όροι λιτότητας που συνδέθηκαν με αυτή (σ.σ. και που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα για να μπορέσει να καταβληθεί η βοήθεια) και αν συνετέλεσαν στο να βρεθεί η Ευρωζώνη σε ύφεση, καθώς χάθηκε περισσότερη οικονομική δύναμη από ό,τι κόστισε η ίδια η βοήθεια.
Στο άρθρο σημειώνεται πως πολλοί θεωρούν ότι μια ελληνική χρεοκοπία θα ήταν καλύτερη, όχι μόνον για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες, οι οποίοι –σημειώνεται- θα αποχωρούσαν από το ευρώ, θα είχαν και πάλι το δικό τους νόμισμα, το οποίο στη συνέχεια θα υφίστατο μια μεγάλη υποτίμηση, και η οικονομία τους θα αποκτούσε με τον τρόπο αυτό ανταγωνιστικότητα.
Ωστόσο, όπως επισημαίνεται στη συνέχεια, μια κρατική χρεοκοπία θα σήμαινε επίσης πως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε πλέον να πληρώσει τα χρέη της, τα ομόλογά της θα ήταν ξαφνικά άνευ αξίας και, καθώς πολλά από αυτά τα ομόλογα κατέχουν ευρωπαϊκές τράπεζες -οι οποίες στο παρελθόν διασώθηκαν με κόστος δισεκατομμυρίων ευρώ από τη χρεοκοπία- η Ευρώπη θα βρισκόταν μπροστά σε ένα νέο κύμα χρεοκοπίας τραπεζών.
Εκτός αυτών, μια ελληνική κρατική χρεοκοπία θα επέφερε νευρικότητα σε αγοραστές ομολόγων από άλλες υπερχρεωμένες χώρες και θα ήταν πλέον μόνον θέμα χρόνου μέχρις ότου και πολλές άλλες χώρες βρεθούν σε αδυναμία πληρωμών, κάτι που θα είχε ακόμη χειρότερες συνέπειες για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.