Του Γιάννη Αγιάννη
Η δημοσιογραφία των Καγιέν δείχνει τα δόντια της. Με πρόφαση την κρίση, έρχεται με περισσή θρασύτητα και μας υποδεικνύει ως τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης τις εθελούσιες εξόδου, τα ευρωπαϊκά προγράμματα και ίσως αύριο και τα συσσίτια. Μας λένε πως όλοι εμείς πρέπει να αποδεχθούμε το τέλος μας, τις μαζικές απολύσεις, την ανεργία τους χαμηλούς μισθούς για να μπορούν εκείνοι να εξακολουθήσουν να ζουν σχεδόν με τις ίδιες ανέσεις.
Είναι ένα νεοφιλελεύθερο κράμα με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, και ένα κοινό παρονομαστή. Έχουν μετεξελιχθεί από δημοσιογράφοι σε συνεργάτες της εργοδοσίας. Είναι ένα νέο σχήμα που εξυπηρετεί απόλυτα τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και την πολιτική τάξη, όμως είναι παντελώς ακατάλληλο για τη δουλειά.
Το σώμα αυτό των συνεργατών, δέχεται να λέει ή να γράφει την οποιαδήποτε αρλούμπα, με την προϋπόθεση πως θα υπάρχουν τα χρήματα για να πληρωθούν. Μόλις αυτά τελειώσουν αναζητούν άλλο αφεντικό. Αλλά αυτό αφορά τους ιδιοκτήτες που τους πληρώνουν. Αν κάτι που θα έπρεπε να τους ανησυχεί θα έπρεπε να είναι το επίπεδο ζωής τους. Με αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού, σπίτια στο Ψυχικό, στα Βόρεια και στα Νότια Προάστια, εξοχικά και πολυκατοικίες, είναι η φουρνιά των συνεργατών που ωφελήθηκαν από τη φούσκα στην Ελλάδα.
Αρκεί κανείς να θυμηθεί τους μυθικούς μισθούς που δίνονταν τα προηγούμενα χρόνια στην ιδιωτική ή και την κρατική τηλεόραση. Μισθοί 750.000 ευρώ ή και 1 εκατ. ευρώ το χρόνο ήταν θεσμός επί χρόνια στην αγορά. Επιπλέον για να είμαστε και δίκαιοι την ίδια ώρα οι ιδιοκτήτες, λάμβαναν περισσότερα. Όχι ως μέρισμα που είναι κάτι φυσιολογικό για εταιρείες που έχουν κέρδη (στα Μέσα κέρδη δεν υπήρχαν) αλλά ως μπόνους συμμέτοχής στη διοίκηση της εταιρείας. Ταυτόχρονα διάφοροι απίθανοι μάνατζερ, έλαβαν τα προηγούμενα χρόνια τεράστιες αμοιβές, αναντίστοιχες για τη ζημιογόνο πορεία των επιχειρήσεων.
Το πρόβλημα για όλους αυτούς είναι πως δεν θέλουν να δουν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον. Αρκεί να κοιτάξουν τον καθρέπτη για να αντιληφθούν τη φύση του προβλήματος. Η στάση τους, τα πρωτοσέλιδα τους, η αλαζονική αρθρογραφία τους, η εξαπάτηση του κόσμου είναι αυτά που οδηγούν τα Μέσα στην καταστροφή.
Και για να εξηγούμαστε. Δεν μίλησαν τα προηγούμενα χρόνια για το φαγοπότι στην ΕΡΤ, αλλά έχουν το θράσος να ζητούν το κλείσιμό της τώρα. Δεν είπαν κουβέντα για τα λεφτά του χρηματιστηρίου που ενθυλάκωσαν τα στελέχη των Μέσων, και τώρα κατόπιν εορτής ζητούν οικονομικό έλεγχο.
Δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε μια στιγμή για τη χαμηλή ποιότητα των μέσων που εργάζονται, ή για τις κωλοτούμπες που κάνουν. Αντί για να προτείνουν «λύσεις» καλύτερα να σκεφτούν την ώρα της αποχώρησης