<<-Είναι περισσότερο από εύγλωττη η στάση διευθυντικών στελεχών της εφημερίδας, που εμφανίζονται να στηρίζουν το «τύποις απεργιακό φύλλο», τόσο στη συνέλευση όσο και με τη συχνή παρουσία τους στα γραφεία κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του φύλλου. Τι άλλαξε λοιπόν αν όχι το γεγονός ότι αυτή τη φορά το φύλλο που ετοιμάζεται δεν είναι στην πραγματικότητα απεργιακό, αλλά «τύποις απεργιακό»;- Υπογράφουν 'δήλωση μετανοίας'' στην εργοδότρια παραιτούμενοι απ' τον πλειστηριασμό, μην τυχόν δεν συμμετέχουν στην αναστημένη εταιρεία.
-Αναπαράγουν «μια θολούρα» από αυθαίρετες ερμηνείες που μόνο την εργοδοσία εξυπηρετούν.
-Λένε ότι οι πλειστηριασμοί θα σηματοδοτήσουν το πλιάτσικο στην περιουσία της εταιρίας. 
– Η εργοδοσία ανακοίνωσε στην «τριμερή»  ότι πέτυχε το 70% του πλάνου της για την μείωση προσωπικού.
-Τα «σήμα» υπηρετεί κατ'αρχήν το συμφέρον του ιδιοκτήτη του (Μάνιας). Αυτό εξακολουθεί να γίνεται ακόμη και αν παραχωρηθεί η χρήση του (ανοχή της Μάνιας). Ένα ισχυρό «σήμα» σαν της Ελευθεροτυπίας  (εικόνα και λογότυπο) είναι οικονομικό αγαθό γιατί βοηθά στην συγκράτηση των παλιών αναγνωστών και στην απόκτηση νέων>>. 
 
Οι παραπάνω επιλεγμένες φράσεις αναφέρονται σε τρεις επιστολές εργαζομένων της “Ελευθεροτυπίας” λίγο ή μετά την έκδοση του 3ου απεργιακού φύλλου. Η διαφορά του με τα δυο προηγούμενα είναι ότι βγήκε στα περίπτερα το περασμένο Σάββατο με τον εμπορικό τίτλο της εφημερίδας της Μάνιας Τεγοπούλου, ο οποίος παραμένει δεσμευμένος από τράπεζα και με τη συναίνεση της.
Στα δυο προηγούμενα όπως θυμόμαστε, είχε απειλήσει με ασφαλιστικά μέτρα τους απεργούς. Οι παραπάνω αναφορές περιλαμβάνονται στις επιστολές 12 συντακτών της “Ε”, ανάμεσα τους πρώην μέλη της απεργιακής επιτροπής, της εργασιακής και της συντακτικής, του Χρήστου Ζιώτη που μετείχε στην έκδοση και του Νίκου Αργύρη, άνεργου τεχνικού στο blog της “Ανασυγκρότησης”.
 
Το 3ο απεργιακό φύλλο λοιπόν της “Ελευθεροτυπίας” κυκλοφόρησε από μια νέα συντακτική ομάδα και με τη συμμετοχή πολλών δημοσιογράφων. Ανάμεσα τους βρέθηκαν και όσοι είχαν ταχθεί δυναμικά κατά των προηγούμενων απεργιακών φύλλων και υπέρ της ένταξης της εκδοτικής εταιρείας στο άρθρο 99. Στην πορεία έκδοσης του 3ου απεργιακού φύλλου επικρατεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στις αντικρουόμενες απόψεις για την επανέκδοση της “Ελευθεροτυπίας” με αυτό τον τίτλο. Και η αλήθεια είναι πως όσοι βρίσκονται στο κτίριο της Μίνωος, το οποίο επίσης δόθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα από την ιδιοκτησία, βλέπουν ως “εχθρό” οποιονδήποτε διαφωνήσει με τους όρους έκδοσης της εφημερίδας.
Στόχος τους να παραμείνει ενεργός ο τίτλος, για να βοηθήσει το σκοπό τους να πάρουν τα δεδουλευμένα και τα διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους. Αυτή είναι η μια πλευρά της υπόθεσης “Ε”.
 
Η δεύτερη πλευρά έχει ορατές τις στοχεύσεις και επιδιώξεις της εκδότριας και της εταιρείας. Η Μάνια Τεγοπούλου στην 3ήμερη συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας υποσχέθηκε αόριστα ένα μισθό εάν και εφόσον…και παραδέχθηκε πως ήδη επιτεύχθηκε κατά 70% ο στόχος μείωσης του προσωπικού. Τα όσα δηλαδή έγιναν-οι αποχωρήσεις συντακτών, οι παραιτήσεις, οι διασπάσεις, οι εργασιακές συρράξεις στις συνελεύσεις-ωφέλησαν την εταιρεία. Η οποία και σκοπεύει με τη σύμφωνη γνώμη όσων απέμειναν να κάνει πάλι αίτηση για ένταξη στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Μόνος στόχος της αίτησης αυτής να “κουρέψει” τις απαιτήσεις των δεδουλευμένων των εργαζομένων για 11 τουλάχιστον μήνες (από τον Ιούνιο του 2011). Γιατί με τις τράπεζες η εταιρεία τα έχει ήδη βρει στο σχέδιο “κουρέματος” και αναδιοργάνωσης”. Το μόνο που έλειπε στην εκδότρια είναι η έκδοση της “Ελευθεροτυπίας”. Έστω και ως τίτλος εβδομαδιαίος. 
 
Το 3ο απεργιακό φύλλο της “Ε” της 17ης Ιούνη πούλησε σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία κυκλοφοριών περισσότερα από 30 χιλιάδες. Αριθμός αξιοσημείωτος που δείχνει πως ο παγωμένος τίτλος της “Ελευθεροτυπίας” έχει το δικό του αναγνωστικό κοινό. Και οι αναγνώστες ελάχιστα ή καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τους εργασιακούς εμφύλιους ανάμεσα στους εργαζόμενους. Ενδιαφέρονται όμως για το ποιός είναι ο εκδότης του εγχειρήματος τήρησης της ελευθεροτυπίας και ποιές οι επιδιώξεις πίσω από κάθε εφημερίδα.
Έχει τη σημασία του μιας και αλλάζει ο τρόπος, η οργάνωση λειτουργίας και η κατεύθυνση έκδοσης και ρεπορτάζ, ανεξάρτητα από την πολιτική κατεύθυνση- κεντροαριστερά, αριστερά ή κεντροδεξιά, κ.λ.π.- θέλει να εμφανίζεται στο πρωτοσέλιδο.
Υπό αυτή την έννοια, των στόχων και επιδιώξεων, ο πόλεμος απόψεων και αντιπαραθέσεων στην “Ε” είναι απολύτως λογικός. Το πως όμως  θα εξασφαλιστεί η αποπληρωμή των δεδουλευμένων, εκατομμυρίων ευρώ πια, από την ιδιοκτήτρια εταιρεία προς όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας,  παραμένει ένα καυτό θέμα. 
 
Ματίνα Παπαχριστούδη  
 
Διαβάστε και τις τρεις επιστολές, εξηγούν το πως και το γιατί της υπόθεσης της “Ε”. 
 
“Ελευθεροτυπία”: επιστολή, με υπογραφές, στον εκπρόσωπο των εργαζομένων
Αθήνα 17 Ιούνη
 
Αγαπητέ Πάνο,
Ύστερα και από τις δηλώσεις του εκπροσώπου της ΧΚ Τεγόπουλος στη χθεσινή τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας ότι η εταιρεία προτίθεται να υποβάλει εκ νέου αίτηση για να υπαχθεί στο άρθρο 99 και, ως εκ τούτου,  «αποδέχεται την κυκλοφορία απεργιακών φύλλων δεδομένου ότι αυτά γίνονται από τις εγκαταστάσεις της» και προτίθεται να παραχωρήσει μέχρι και το ΑΦΜ της ΧΚ Τεγόπουλος για την έκδοση του φύλλου, οφείλουμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας από την αυριανή έκδοση μιας Ελευθεροτυπίας υποτίθεται απεργών εργαζομένων, που γίνεται όμως με την πλήρη σύμπνοια, αν όχι υποστήριξη, της εργοδοσίας.
Δυστυχώς, το φύλλο που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει αύριο δεν μπορεί να είναι το «τρίτο –κατά σειράν- απεργιακό φύλλο» της «Ελευθεροτυπίας», όπως ψευδεπίγραφα αναφέρει το δελτίο τύπου της Συντακτικής Επιτροπής, αλλά μια παγκόσμια συνδικαλιστική πρωτοτυπία ενός «τύποις απεργιακού φύλλου», όπως ακριβώς το είχε εξαγγείλει στην τελευταία συνέλευση των Συντακτών μέλος της νέας Συντακτικής Επιτροπής, δυστυχώς με την ανοχή, υποστήριξη και αναπαραγωγή του εκπροσώπου των εργαζομένων. Η παρακάτω δήλωση σ’εκείνη τη συνέλευση των συντακτών είναι περισσότερο από εύγλωττη και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Γίνεται όμως ακόμη περισσότερο ανησυχητική έπειτα και από τις τελευταίες εξελίξεις στην τριμερή συνάντηση του υπουργείου Εργασίας:
“Θα βγούμε ως “Ελευθεροτυπία”, κανονικός τίτλος, απλά από κάτω θα γράφει «των εργαζομένων». Για ποιο λόγο: θα είναι ένα τύποις απεργιακό φύλλο, αλλά επί της ουσίας θα είναι η κανονική Eλευθεροτυπία. Με άλλο ΑΦΜ όμως, όχι της ΧΚ Τεγόπουλος.”
Μέλος της συντακτικής επιτροπής του φύλλου
(Ας σημειωθεί ότι το διαφορετικό ΑΦΜ δεν οφείλεται στην «ηρωική» άρνηση της Συντακτικής Επιτροπής να δεχτεί την εργοδοτική κηδεμονία, αλλά στη γνώση ότι τα έσοδα της εταιρείας με το ΑΦΜ της «Ε» δεσμεύονται από τράπεζα)
 
Τις υποψίες ότι το φύλλο που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει δεν είναι στην ουσία απεργιακό αλλά διεκδικεί παγκοσμίως δάφνες πρωτοτυπίας ως «τύποις απεργιακό» ενισχύουν και τα εξής:
–       Τα προηγούμενα δύο απεργιακά φύλλα όχι μόνο δεν είχαν τις ευλογίες της ΧΚ Τεγόπουλος, αλλά αντιθέτως η εταιρεία είχε προχωρήσει σε ασφαλιστικά μέτρα για να εμποδίσει την έκδοσή τους και είχε απαγορεύσει τη χρήση των γραφείων, κλειδώνοντάς τα και θέτοντας το σύστημα ηλεκτρονικής σύνταξης της εφημερίδας εκτός λειτουργίας. Τότε άλλωστε ήταν διάχυτο στους διαδρόμους της εφημερίδας ένα κλίμα τρομοκράτησης εναντίον όσων συμμετείχαν στα απεργιακά φύλλα ότι θα ακολουθούσαν μηνύσεις και απολύσεις χωρίς αποζημίωση αν ο τίτλος των απεργιακών φύλλων παρέπεμπε στην Ελευθεροτυπία. Η διαφορά με το αυριανό φύλλο, που βγαίνει από τα, αίφνης ορθάνοιχτα, γραφεία της Ελευθεροτυπίας, και μάλιστα με χρήση του ονόματος «Ελευθεροτυπία» στον τίτλο και τις ευλογίες της εταιρείας,  είναι περισσότερο από εμφανής.
 
–       Πολλοί συνάδελφοι, που τώρα πρωτοστατούν στην έκδοση του «τύποις απεργιακού φύλλου», είχαν πάρει δημοσίως σαφείς αποστάσεις από την έκδοση των δύο απεργιακών φύλλων, κάποιοι μάλιστα διαμαρτυρόμενοι για το ότι η έκδοση θα ήταν πλήρης και όχι ένα απεργιακό δελτίο λίγων σελίδων. Η δε επιχειρηματολογία τους, διατυπωμένη ανοιχτά και δημόσια τότε, είχε υιοθετηθεί ως διά μαγείας από την εργοδοσία στα ασφαλιστικά μέτρα που έκανε κατά εκείνων των απεργιακών φύλλων, επιχειρηματολογία η οποία –θυμίζουμε- κατέπεσε στο δικαστήριο. Είναι τουλάχιστον υποκρισία, λοιπόν, σήμερα οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι να επικαλούνται τα απεργιακά φύλλα που κατήγγελλαν και σαμποτάριζαν και να επιχειρούν να εμφανίσουν το αυριανό φύλλο και ό,τι ενδεχομένως ακολουθήσει ως συνέχεια εκείνων, σε μια εμφανή προσπάθεια να αποκρύψουν τον διαφορετικό χαρακτήρα αυτής της κίνησης και τη διαφορετική στόχευση. Το παραδέχεται εμπράκτως η εργοδοσία – κάτι παραπάνω θα ξέρει…
 
–       Είναι περισσότερο από εύγλωττη η στάση διευθυντικών στελεχών της εφημερίδας, που εμφανίζονται να στηρίζουν το «τύποις απεργιακό φύλλο», τόσο στη συνέλευση όσο και με τη συχνή παρουσία τους στα γραφεία κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του φύλλου. Τι άλλαξε λοιπόν αν όχι το γεγονός ότι αυτή τη φορά το φύλλο που ετοιμάζεται δεν είναι στην πραγματικότητα απεργιακό, αλλά «τύποις απεργιακό»;
 
Τέλος, ύστερα από τη δήλωση του εκπροσώπου της ΧΚ Τεγόπουλος ότι η εταιρεία προτίθεται να ξανακάνει αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99, δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε τον έντονο προβληματισμό μας για την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης να μη χαιρετίσει τη δικαστική  απόφαση απόρριψης της υπαγωγής της ΧΚ Τεγόπουλος στο άρθρο 99, παρόλο που προηγούμενες Γενικές Συνελεύσεις είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν οι εργαζόμενοι με κύρια παρέμβαση στο δικαστήριο, ζητώντας ακριβώς τη μη υπαγωγή της εταιρείας στο άρθρο 99. Άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία;
Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να συνοψίσουμε την εικόνα: Σήμερα που το –αρχικό και μοναδικό- σχέδιο της εργοδοσίας ως προς την εφημερίδα, η «ελάφρυνσή» της δηλαδή τουλάχιστον κατά το 60% του μισθολογικού της κόστους, πάει κατ’ ευχήν (το δήλωσαν οι νομικοί της εκπρόσωποι στην τριμερή: με τις τετελεσμένες και υποψήφιες αποχωρήσεις το πλάνο έχει καλυφθεί κατά 70%), κάποιοι συνάδελφοι ανακαλύπτουν όψιμα τον αγώνα και την έντυπη έκφρασή του που τόσο λυσσαλέα πολέμησαν το προηγούμενο διάστημα! Αποδεχόμενοι πλήρως την εξώθηση τόσων συναδέλφων στηÎ!
½ ανεργία (από την αρχή το ομολογούσαν κυνικά ότι «δεν γίνεται να σωθούμε όλοι»), τώρα ξανανοίγουν την εφημερίδα παραμένοντας απλήρωτοι και χωρίς να έχουν αποσπάσει καμία δέσμευση από την πλευρά της ιδιοκτησίας για το χρόνο και τον τρόπο αποπληρωμής δεδουλευμένων και αποζημιώσεων. Είναι περίπου προφανές ότι θα συνδράμουν και την εκ νέου αίτηση της ιδιοκτησίας για υπαγωγή στο άρθρο 99 (κάποιοι το έκαναν και την πρώτη φορά), συμβάλλοντας έτσι στο σχέδιο της Χ.Κ. Τεγόπουλος να κερδίσει χρόνο και χρήμα. Μόνο που αυτό το χρήμα είναι οι κόποι τ!
ων εργαζομένων της. Και ο χρόνος, κλεμμένος είναι κι αυτός. Από τους ίδιους εργαζόμενους, πολλοί εκ των οποίων δούλεψαν με κέφι και αφοσίωση για περισσότερα από 20 χρόνια. Για να πεταχτούν απ’ το παράθυρο (ουπς, συγνώμη, για να ανοίξουν το παράθυρο, ελεύθεροι και αυτόβουλοι μες στην απόγνωσή τους, και να πηδήξουν).
Οσοι έχουν αντοχή (ενδεχομένως υλικά υποστηριζόμενη) παραμένουν για να δουν το τέλος. Κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό. Και επίσης κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλίσουν την επιβίωση. Ούτε γι’ αυτό μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς. Αρκεί να μην ξεχνούν ότι:
–       Οι δικοί τους υπολογισμοί δεν θα συναντηθούν απαραιτήτως με τους σχεδιασμούς της εργοδοσίας (η μέχρι τώρα εμπειρία μαρτυρά το αντίθετο).
–       Η διαίρεση των εργαζομένων, έδαφος στο οποίο έσπειραν πολλοί επιτήδειοι από την πρώτη στιγμή, μόνο το δίκιο των πρώτων δεν υπηρετεί. Θεριστές της εξαθλίωσης θα είμαστε όλοι μας!
–       Ο κοινωνικός κανιβαλισμός που δείχνει να κερδίζει έδαφος στο κτήριο της Μίνωος 10-16 είναι η θλιβερή επιβεβαίωση ότι, παρά την πρωτοφανή φιλεργατική απόφαση του δικαστηρίου, οι εργαζόμενοι –ως στρώμα και ως συλλογική συνείδηση- έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ακόμα προκειμένου να υπερασπίζονται αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους. Μέχρι τότε, τα αφεντικά –μεγάλα ή μικρά, μέινστριμ ή «εναλλακτικά- θα χορεύουν πάνω στα κουφάρια των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο για να τον νέμονται λίγοι και ανεπάγγελτοι.
–       Υπαγωγή στο άρθρο 99 (σύμφωνα με την εκκωφαντική στατιστική του 99,5% των επιχειρήσεων που έχουν υπαχθεί μέχρι στιγμής) σημαίνει ομηρία εις το διηνεκές για τους εργαζόμενους, που δεν μπορούν να διεκδικήσουν καμία οικονομική τους απαίτηση, και απόλυτη ασυλία της ιδιοκτησίας, προκειμένου να προχωρήσει στα όποια σχέδιά της: Να πτωχεύσει την εταιρεία μαζί με τα «βάρη» της, τα δεδουλευμένα των εργαζομένων της δηλαδή, και να ξεκινήσει καινούρια δραστηριότητα με άλλη εταιρεία, «ανάλαφρη» και απαλλαγμένη από το… παρελθόν. Να κάνει την τελευταί!
α «μπάζα» βγάζοντας λεφτά στο εξωτερικό και πτωχεύοντας την επιχείρηση. Σε κάθε περίπτωση, το άρθρο 99 στρώνει το τραπέζι για ελάχιστους συνδαιτυμόνες, και αυτοί δεν μπορεί να (αυταπατώνται ότι) είναι οι εργαζόμενοι.
Συνάδελφοι,
Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει πώς θα βαδίσει, όρθιος ή έρποντας. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην ελπίδα, αλλά και στην αυταπάτη. Κανένας, όμως, δεν έχει δικαίωμα στην απάτη εις βάρος των πολλών συναδέλφων και των δίκαιων αιτημάτων τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να καπηλεύεται έναν αγώνα -που προσπαθήθηκε να δοθεί ενωτικά παρ’ ότι δεν στηρίχτηκε απ’ όλους- προς εξυπηρέτηση ιδίων οφελών, αλλότριων προς το συμφέρον των απλήρωτων εργαζομένων της «Ε». Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ρίχνει λάσπη εναντίον συναδέλφων που σε τίποτα δεν έβλαψαν τον κοινό αγώνα και τα κοινά συμφέροντα –το αντίθετο μάλιστα!- προκειμένου να αποσείσει την προσοχή από κινήσεις «θολές» και εγχειρήματα «τύποις απεργιακά» – στην ουσία ευλογημένα από την εργοδοσία.
 
Οι κάτωθι υπογράφοντες στο μοναδικό εγχείρημα που συμμετέχουμε σήμερα είναι: «Εργαζόμενοι σε απόγνωση»
 
Με εκτίμηση,
Δημήτρης Αγγελίδης
Παναγιώτης Βωβός
Αρίστος Γιαννόπουλος
Ελένη Γκρούη
Ντίνα Δασκαλοπούλου
Βάσω Κανελλοπούλου
Τίνα Κουλουφάκου
Αλέξανδρος Παναγιωτάκης
Αφροδίτη Πολίτη
Αυγή Πλατσή
Ελενα Σπανδωνή
Ευαγγελία Φραντζόγλου
 
 
Επιστολή Χρήστου Ζιώτου
Αθήνα 18 Ιούνη
Αγαπητοί συνάδελφοι, αισθάνομαι υποχρεωμένος να διευκρινίσω τα ακόλουθα : 
 
Συμμετείχα στην έκδοση του τελευταίου φύλλου, ευελπιστώντας ότι επιτέλους, η εφημερίδα θα κυκλοφορούσε με τίτλο ο οποίος θα υποδήλωνε και θα ανταποκρινόταν σε αυτό που πραγματικά είναι, ήτοι « Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Των Εργαζομένων». Διότι προφανώς τόσο η τελευταία έκδοση όσο και οι δύο προσπάθειες που προηγήθηκαν (στις οποίες επίσης συμμετείχα) δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως απεργιακά φύλλα. Παρά τη σχετική διαβεβαίωση μέλους της συνακτικής επιτροπής (η οποία αποτυπώνεται και στην επιστολή των 12 συναδέλφων) η εφημερίδα κυκλόφορησε για μία ακόμη φορά με ψευδεπίγραφο τίτλο. Κάποιος ή κάποιοι λοιπόν αθέτησαν τις δεσμεύσεις τους. Τούτο όμως δεν μας καθιστά, όλους όσους συμμετείχαν στην έκδοση, συνυπεύθυνους. 
Πολύ δε περισσότερο δεν θα πρέπει να ταυτίζονται συλλήβδην οι προθέσεις όλων όσων εργάστηκαν για να ξανακυκλοφορήσει η Ελευθεροτυπία των συντακτών. Δυστυχώς, όμως για τρίτη (και φαρμακερή άραγε ) φορά κάναμε ένα βήμα στο κενό, για το οποίο ωστόσο κάποιοι επαίρονται , ενώ κάποιοι άλλοι αισθάνονται αποστροφή. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο , ανεξάρτητα από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς το φύλλο. 
Οσον αφορά στη θέση μου για την σωτηρία της εφημερίδας την είχα καταθέσει ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά δεν τέθηκε ούτε καν σε φηφορία. Έκτοτε πέρασε αρκετός καιρός και ο χρόνος για την Χ.Κ. Τεγόπουλος δυστυχώς έχει εξαντληθεί. Παρά ταύτα, θα μπορούσε να επιβιώσει τουλάχιστον ο τίτλος της Ελευθεροτυπίας και με αυτή την προσδοκία συμμετείχα στην τελευταία έκδοση της. 
Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω γιατί θεωρώ ότι η δημοσιογραφία ξεστρατίζει όταν οι δημοσιογράφοι αντί να καλύπτουν τα γεγονότα υπεισέρχονται οι ίδιοι στο επίκεντρό τους.
 
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς 
 
Χρήστος Ζιώτης
 
 
Επιστολή του Νίκου Αργύρη
Αθήνα 17 Ιούνη
 
Το “πλιάτσικο” στη ζωή μας
 
Συνάδελφοι, επειδή στους χαλεπούς καιρούς της εξέλιξης του αγώνα μας, τίποτε δεν μένει κρυφό και σταδιακά όλοι μας θα υποστηρίξουμε κάποια πλευρά, θέλω να εκφράσω μερικές σκέψεις μου, με την παράκληση να αναρτηθούν στο blog των εργαζομένων.
 
Για τη μαζικότητα των συνελεύσεων
 
Είναι λογικό ότι όσο περνάει ο καιρός η μαζικότητα μειώνεται, χωρίς βέβαια αυτό να 
είναι σωστό. Σ΄ όλες τις συνελεύσεις από τον Γενάρη και μετά παρευρίσκονταν 
περίπου 180-200 άτομα (και η πορεία ήταν φθίνουσα). Άρα νομίζω ότι λάθος κάποιοι 
επικαλούνται «την ενθουσιώδη συμμετοχή της πλειοψηφίας …». Πλειοψηφία είναι οι 600 που λείπουν (δεν ξέρω βέβαια, αν διατηρούν τον ενθουσιασμό τους ακόμη)
 
Για την «τριμερή» και τις αοριστίες της εργοδοσίας
 
Όπως αναφέρει ο συνάδελφος Σώκος, έγινε προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων από την εργοδοσία προσπαθώντας να υιοθετήσει το επόμενο «απεργιακό» φύλλο. Δυστυχώς όμως συνάδελφοι, διαίρεση μεταξύ μας υπάρχει. Οι δημοσιογράφοι είναι 3-4 ομάδες. Διαίρεση υπάρχει και στους υπόλοιπους, εγώ όμως, θα αναφερθώ στους τεχνικούς (ΠΙΕΣΤΕΣ στους οποίους ανήκω). Υπάρχει μία ομάδα (από τον Σεπτέμβριο του  2011) που καλώς ή κακώς προσδοκά την ανάσταση της «Ε» σαν εταιρείας με ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ. Γι' αυτό το σκοπό τους, χρησιμοποίησαν και τις εξής θέσεις:
 
Στην αρχή, την παραχώρηση άλλης μιας ευκαιρίας, κάθε φορά που έπαιρνε το δάνειο.
 
Αργότερα, την εξαίρεση των εμπορικών δουλειών από τις απεργίες (μέσω ΕΤΗΠΤΑ).
 
Με τον διαχωρισμό του ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ από τους υπόλοιπους κλάδους. (Βέβαια, αυτά που υποστήριζαν για τον οικονομικό διαχωρισμό, αν τα έλεγαν σε γενική συνέλευση, θα παίζαμε ακόμη ξύλο.)
 
Με την αμισθί εργασία, ας πληρώναμε και τη βενζίνη απ' την τσέπη μας μέχρι το Κορωπί.
 
Με τις διαδοχικές προσπάθειες χρησιμοποίησης του σωματείου (ΕΤΗΠΤΑ) κατά το δοκούν (έβρισκαν υποστηρικτές) μέσω συνελεύσεων πιεστών χωρίς να ειδοποιούνται όλοι.
 
Με εκλογή εκπροσώπου εργαζομένου στην αρχή χωρίς να ψηφίσουν όλοι (βιβλιοδετείο, ένθεση, έκτακτοι, εκτός στην πρώτη εκλογή. Στη δεύτερη εκλογή, η ανοιχτή κάλπη είχε περισσότερα ψηφοδέλτια απ' όσα έπρεπε.)
 
Με τη διαστρέβλωση των ερμηνειών που έδιναν οι νομικοί για το «99».
 
Σταματώντας εδώ, κάνω την αυτοκριτική μου που αυτά δεν τα είπα σε καμιά συνέλευση. Δεν ξέρω αν ήταν λάθος μου. Ίσως είναι εύκολο να πω κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως δεν το λέω αναλαμβάνοντας την ευθύνη της στάσης μου.
 
Αυτοί λοιπόν οι ΠΙΕΣΤΕΣ μετά την «τριμερή», σε συγκέντρωση στην ΕΤΗΠΤΑ έδειξαν ότι οι προθέσεις τους δεν έχουν αλλάξει.
 
– Δεν θέλουν να καταλάβουν το σκεπτικό του δικαστή, που δεν έβαλε την εταιρεία στο «99». Αναπαράγουν «μια θολούρα» από αυθαίρετες ερμηνείες που μόνο την εργοδοσία εξυπηρετούν.
 
– Ενώ έχουν υπογράψει αγωγές, μηνύσεις και την κατάσχεση της μηχανής της εφημερίδας, τώρα θέλουν να καθυστερήσουν οι αγωγές, να μη γίνουν οι μηνύσεις και να ακυρωθεί ο πλειστηριασμός της μηχανής διότι δεν ήξεραν τι υπέγραφαν, δεν κατάλαβαν καλά (καταλάβαιναν μόνο το πόσα χρήματα θα πιάσει η μηχανή …). Υπογράφουν 'δήλωση μετανοίας'' στην εργοδότρια παραιτούμενοι απ' τον πλειστηριασμό, μην τυχόν δεν συμμετέχουν στην αναστημένη εταιρεία.
 
– Προσπαθούν με τη στάση τους να δημιουργήσουν καθυστερήσεις και έτσι μειώνονται στα μάτια όλων μας, διότι η εργοδότρια μπορεί να κερδίσει χρόνο ανέξοδα γι'αυτήν. Λένε ότι οι πλειστηριασμοί θα σηματοδοτήσουν το πλιάτσικο στην περιουσία της εταιρίας. ΄Εχουν δίκιο, γιατί θέλουν να επιβιώσει η εταιρία με την περιουσία της. Δεν έχουν δίκιο όμως να σιγοντάρουν την εργοδοσία στο «πλιάτσικο» των ζωών μας και των οικογενειών μας. Επιβιώνουμε δέκα μήνες απλήρωτοι, ζώντας την εξαθλίωσή μας νικώντας όμως δικαστικά την εργοδότρια (χωρίς να έχουμε την ανοχή της για τίποτα) και διεκδικούμε με ένδικα μέσα πλέον (αγωγές, μηνύσεις, κατασχέσεις) τα οφειλόμενα σε εμάς από την εταιρεία και όχι από όσους νομίζουν ότι θα επιβιώσουν μαζί της.
 
– Η εργοδοσία ανακοίνωσε στην «τριμερή»  ότι πέτυχε το 70% του πλάνου της για την μείωση προσωπικού. Μήπως αυτοί οι συνάδελφοι πιεστές θέλουν να βοηθήσουν την εργοδότρια να πετύχει και το υπόλοιπο 30% του πλάνου της; Δεν καταλαβαίνουν ότι τώρα η εταιρία τους χρησιμοποιεί και ότι κάποια στιγμή τα συμφέροντά της θα σταματήσουν να ταυτίζονται με τα δικά τους;
 
Σχετικά με το «σήμα»
 
Χωρίς να είμαι δημοσιογράφος (αλλά και χωρίς να επιτρέπω σε κανέναν να αμφισβητεί την ικανότητα της αντίληψής μου) καταλαβαίνω τα εξής:
 
Τα «σήμα» υπηρετεί κατ'αρχήν το συμφέρον του ιδιοκτήτη του (Μάνιας). Αυτό εξακολουθεί να γίνεται ακόμη και αν παραχωρηθεί η χρήση του (ανοχή της Μάνιας).
 
Ένα ισχυρό «σήμα» σαν της Ελευθεροτυπίας  (εικόνα και λογότυπο) είναι οικονομικό αγαθό γιατί βοηθά στην συγκράτηση των παλιών αναγνωστών και στην απόκτηση νέων. Το «σήμα» όμως σαν άυλο οικονομικό αγαθό για να αποδώσει καρπούς χρειάζεται:
 
– Ποιότητα. (Δεν την εγγυάται από μόνο του το «σήμα», αλλά το έμψυχο δυναμικό της εφημερίδας).
 
– Σωστή διαχείριση και διαθέσιμα κεφάλαια (δηλαδή καλό διοικητικό δυναμικό και να μην πηγαίνουν τα δάνεια στις  τσέπες κάποιων αντί να χρησιμοποιούνται στην εταιρία).
 
– Ενεργή και μακρόχρονη χρήση στην αγορά (τη μακρόχρονη παρουσία την διέκοψε με ευθύνη της η εργοδότρια).Έτσι, νομίζω ότι η ίδια η εταιρεία με τις ενέργειές της έχει συμβάλει στην απαξίωση του σήματός της.
 
Για τη συντακτική επιτροπή, που κρίνει ότι η επανακυκλοφορία της «Ε» σαν απεργιακού φύλου μπορεί να υπηρετήσει τον διπλό στόχο, ικανοποίηση των αιτημάτων για όλους και την επιβίωση της «Ε».
 
Νομίζω  ότι υπάρχει ασάφεια. Θεωρούν ότι τα χρήματα της τακτικής απεργιακής έκδοσης, θα αρκούν για να πληρώνονται όλοι; (για όσους μείνουν, για όσους έχουν φύγει και για όσους θα φύγουν). Μήπως κάποια στιγμή αν οι πωλήσεις είναι αξιόλογες η εργοδότρια σταματήσει να δείχνει την ανοχή της στην αντιποίηση του σήματος;
 
Ο αγώνας μέχρις εσχάτων εναντίον ποιών θα γίνει; Φαντάζομαι όχι ενάντια στην εργοδότρια  που δείχνει την ανοχή της για τη χρήση του σήματος. Μήπως ενάντια αυτών που θα συμμετέχουν στα νέα εγχειρήματα (ηλεκτρονική έκδοση, έντυπη έκδοση) ή μήπως ενάντια σ'αυτούς που έφυγαν και ήδη δουλεύουν αλλού (“ΕΛΛΑΔΑ”);
 
Μπερδεύομαι γιατί διάβασα (Κυριακόπουλος/Guardian) «Υπάρχει ανάγκη από νέα ξεκινήματα, νέα μοντέλα διοίκησης επιχειρήσεων media, νέοι τρόποι δουλειάς …)
 
Πιστεύω ότι η παλιά «Ε» τελείωσε, άλλοι έφυγαν, άλλοι θα φύγουν και άλλοι ήδη δουλεύουν αλλού ή θα αποτολμήσουν κάτι νέο (χωρίς να αναφέρομαι μόνο σε δημοσιογράφους).Το μόνο κοινό, που έχουμε όλοι μαζί είναι η οικονομική απαίτηση των δεδουλευμένων μας και των αποζημιώσεων μας.
 
Ας  αγωνιστούμε μαζί για την ικανοποίηση αυτού του κοινού οικονομικού στόχου και να αφήσουμε τους αναγνώστες, να επιλέξουν ανάμεσα σε θέσεις που εκφράζονται από εργαζόμενους. Ελπίζω να συνέλθουμε όλοι και να μην βλέπουμε οράματα με αναστάσεις, θεούς και δαίμονες.
 
Συναδελφικά
Νίκος Αργύρης
ένας άνεργος πιεστής